Το ποδόσφαιρο που μας αξίζει

Τα τελευταία τριάντα και βάλε χρόνια η πολιτισμένη Ευρώπη έχει κάνει τρομακτικά άλματα προόδου στο ποδόσφαιρο.

Γήπεδα – παλάτια χτίζονται σε κάθε πόλη.

Οι λίγκες έχουν οργανωθεί και έχουν μπει στην κατηγορία “βαριά βιομηχανία” όχι μόνο παράγοντας θέαμα, αλλά παράγοντας και άφθονο χρήμα.

Στο ίδιο πλαίσιο εξελίχθηκαν και οι ομάδες παρασέρνοντας μαζί τους και το κοινό τους, ανεβάζοντας το ποδόσφαιρο ακόμη πιο ψηλά ως αξία, ως τρόπο ζωής, ως κομμάτι της ζωής.

Προβλήματα εξακολουθούν να υπάρχουν, αλλά είναι τέτοια η δυναμική που έχει οικοδομηθεί που αυτά τα όποια προβλήματα καταπολεμούνται από το σύνολο του ποδοσφαίρου. Παντού.

Γίνονται επεισόδια και οι παραβάτες πιάνονται.

Εμφανίζονται κρούσματα ρατσισμού και οι ρατσιστές διώκονται και περιθωριοποιούνται.

Στήνονται ματς, οι ένοχοι μπαίνουν φυλακή, οι εμπλεκόμενες ομάδες τιμωρούνται.

Υπάρχουν φαινόμενα κακοδιαχείρισης, απατεώνων παραγόντων. Και αυτοί πιάνονται στη φάκα και πληρώνουν τον λογαριασμό.

Και εξοφλούν τα χρέη τους σε παίκτες, υπαλλήλους, προμηθευτές και όσους είχαν απλήρωτους.

Οι δε ομάδες εκκαθαρίζονται, υποβιβάζονται και ξαναχτίζονται.

Τα τελευταία τριάντα χρόνια στη βορειότερη χώρα της… Αφρικής, το ποδόσφαιρο έχει ακολουθήσει ακριβώς την αντίθετη πορεία.

Σε όλα τα επίπεδα.

Ο κόσμος έχει αποχωρήσει από τα γήπεδα, αλλά ούτε οι ομάδες, ούτε η λίγκα, ούτε η ομοσπονδία, ούτε κανείς έχει ασχοληθεί.

Τα κρούσματα βίας αντί να μειώνονται αυξάνονται, όπως και η έντασή τους.

Η ατιμωρησία παραμένει διαχρονική πληγή.

Η ανικανότητα (;) της αστυνομίας το ίδιο.

Οι παράγοντες του ποδοσφαίρου επίσης.

Η πλειονότητα των παραγόντων που πρωταγωνιστούσαν τη δεκαετία του ‘90 εξακολουθούν να είναι στο προσκήνιο ή να κινούν τα νήματα στο παρασκήνιο.

Και ερχόμαστε στην κυβέρνηση.

Αυτόν τον θίασο των τρολ που την τελευταία τριετία έχουν φροντίσει να ισοπεδωθούν τα πάντα.

Η αστυνομία κάνει ντου σε εξέδρες με γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους, ενώ την ίδια στιγμή αφήνει δολοφόνους να κάνουν περατζάδες στα γήπεδα πετώντας φωτοβολίδες και μολότοφ!

Μόνο τους τελευταίους μήνες έχουμε ήδη δύο τέτοια σοβαρά κρούσματα εγκληματικής αστυνομικής ανεπάρκειας, μία στη Νέα Σμύρνη με τη δολοφονική φωτοβολίδα που εκτοξεύτηκε σε κερκίδα με γυναικόπαιδα και μια στο ΟΑΚΑ όπου εντελώς ανεμπόδιστα χούλιγκαν πετούσαν ακόμη και μολότοφ σε εξέδρα ασφυκτικά γεμάτη με κόσμο!

Τα ίδια και από τους αστυνομικούς διευθυντές και τις εκθέσεις τους, όπου γράφουν ανάλογα με την περίπτωση και τις εντολές που ενδεχομένως να έχουν λάβει…

Υπουργοί συνδιαλέγονται με κακουργηματικά διωκόμενους παράγοντες.

Ο υφυπουργός Αθλητισμού Γιώργος Βασιλειάδης που επί θητείας του… απολαύσαμε τελικούς Κυπέλλου που συνοδεύτηκαν με απίστευτο ξύλο και επεισόδια σε Βόλο και ΟΑΚΑ ανάμεσα στους πρωτομάστορες της “εξυγίανσης”, απειλούσε θεούς και δαίμονες την περασμένη άνοιξη μετά τα όσα έγιναν στην Τούμπα στα ματς του ΠΑΟΚ με Ολυμπιακό και ΑΕΚ.

Παράλληλα την ώρα που το GREXIT… σφύριζε πάνω από το κεφάλι του ελληνικού ποδοσφαίρου υποσχόταν βαριές ποινές για όλους τους παραβάτες.

Μερικούς μήνες αργότερα, τα φαινόμενα βίας έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, ενώ οι ποινές έχουν μετατραπεί σε χάδια για τους… χαϊδεμένους της “εξυγίανσης”.

Η’ για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, της παράγκας που κινεί τα νήματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Οι Κυριακές μας επέστρεψαν, μαζί με τα φαντάσματα του παρελθόντος.

Τους Θωμάδες, τους Γιαννάκηδες, τους Γκαγκάτσηδες και τους υπόλοιπους της συμμορίας που κάνουν πια διεθνή καριέρα.

Οι Κυριακές μας επέστρεψαν με τον έλεγχο της ΕΠΟ, που αρχίζει να δείχνει κι αυτή το πραγματικό της πρόσωπο.

Καμία διάθεση διαφάνειας, καμία διάθεση πραγματικής εξυγίανσης, παρά τα όποια ευχολόγια.

Το θέμα είναι να γίνουν οι δουλειές.

Η κατά τα άλλα “ανεξάρτητη” ΚΕΔ έφαγε την πρώτη της δυνατή “σφαλιάρα” με την απόλυση Τσαχειλίδη.

Τον πρόεδρο της ΚΕΔ Μέλο Περέιρα ακόμη δεν τον ακούσαμε αν είχε άποψη επί του θέματος.

Εκτός από την ΚΕΔ, το μακρύ χέρι της παράγκας έφτασε φυσικά και στην Εθνική ομάδα.

Οσο για το ποδόσφαιρο;

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Εχουν αφήσει τα πάντα στο έλεος των «αφεντικών» (τους), με αποτέλεσμα να έχουμε το ποδόσφαιρο που μας αξίζει.