Εκεί που κάποτε ήταν το Documento που έδινε το εναρκτήριο λάκτισμα για τη «διερεύνηση σκανδάλων» τώρα το ρόλο αναλαμβάνει η Εφημερίδα των Συντακτών.
Πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν καθιερώσει μια μεθοδολογία, ένα σενάριο, έναν τυφλοσούρτη αν προτιμάτε, για να ξεκινούν την ανάδειξη κάποιου «σκανδάλου».
Τα βήματα είναι συγκεκριμένα.
Πρώτα πρέπει να υπάρξει το δημοσίευμα, σε κάποιο από τα φίλια ΜΜΕ, που αναδεικνύει το ζήτημα, κάνει τη σχετική καταγγελία, σημειώνει το τεράστιο κόστος.
Μετά, έρχεται η κυβερνητική παρέμβαση και οι αρμόδιοι υπουργοί αποστέλλουν επιστολή στον φορέα ή την Ανεξάρτητη Αρχή ή απλώς στον Εισαγγελέα για τη διερεύνηση των σοβαρών καταγγελιών.
Τέλος, ακολουθεί η εξεταστική επιτροπή στη Βουλή.
Συνήθως η εφημερίδα προτίμησης είναι το Documento του Κώστα Βαξεβάνη.
Όμως, αυτή τη φορά αποφάσισαν να κάνουν μια παρέκκλιση από το κλασικό σενάριο και ανέλαβε δράση η Εφημερίδα των Συντακτών.
Πρώτα λοιπόν είχαμε το δημοσίευμα που αναδείκνυε το πρόβλημα για το ότι υπάρχει «μονοπώλιο» στη διανομή του Τύπου .
Αμέσως μετά είχαμε την επιστολή του Νίκου Παππά και του Λευτέρη Κρέτσου στην Επιτροπή Ανταγωνισμού για να διερευνήσει το πρόβλημα.
Και τώρα αναμένουμε τα περαιτέρω, έτσι ώστε άλλο ένα «σκάνδαλο» να αναδειχτεί.
Φυσικά καμιά αναφορά στα πραγματικά δεδομένα της υπόθεσης: στο ότι π.χ. ένα πρακτορείο λειτουργεί επειδή το άλλο πρακτορείο Τύπου που υπήρχε, το φαλήρισαν οι μέτοχοί του.
Ούτως ή άλλως δεν είναι τα πραγματικά δεδομένα που τους αφορούν.
Το βασικό είναι τηρηθεί η ακολουθία με την οποία η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα (φαίνεται ότι) αντιπαλεύει τη διαπλοκή και πολεμάει άλλο ένα σκάνδαλο.
Ντόρος να γίνεται, πρωτοσέλιδα να βγαίνουν, άρθρα να αναπαράγουν τα site, ποστ να κάνει ο Πολάκης, εξεταστικές να γεμίζουν τη Βουλή.
Γιατί εάν η κυβέρνηση αυτή ήθελε όντως να ασχοληθεί με σκάνδαλα, θα ασχολιόταν με πολύ πιο πραγματικές υποθέσεις, ορισμένες από τις οποίες την αφορούν άμεσα. Δεν θα είχε π.χ. συγκαλύψει την προσπάθεια να πωληθούν, με τις ευλογίες Καμμένου και τη «μεσολάβηση» ενός απίθανου «μεσάζοντα», όπλα στη Σαουδική Αραβία. Ούτε θα πίεζαν οι υπουργοί της τη διοίκηση της ΔΕΠΑ να «διευκολύνει» διαρκώς τον Λαυρεντιάδη. Ούτε θα φτάναμε ένα βήμα πριν ανανεώσουν μπιρ παρά τη σύμβαση για το Αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» και να χρειάζεται να παρέμβουν οι Ευρωπαίοι για να αυξηθεί στοιχειωδώς. Ούτε θα έδιναν μάχη για να συνεχίσει να παίρνει εργολαβίες ο Καλογρίτσας με τα γνωστά βοσκοτόπια του.
Όμως, την κυβέρνηση αυτή δεν την ενδιαφέρουν αυτά.
Δεν την ενδιαφέρουν έννοιες όπως διαφάνεια και τήρηση των κανόνων.
Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να μπορεί να κατασκευάζει εχθρούς και μηχανισμούς στοχοποίησης.
Όλα τα άλλα είναι απλώς προσχήματα.