Έφτιαξε και ο ΣΥΡΙΖΑ τη δική του Ψωροκώσταινα

Κοιτούσα τα όσα έπαθαν οι ΣΥΡΙΖαίοι στο φετινό εορτασμό του Πολυτεχνείου. Τον Παππά και την παρέα του να κρύβονται ανάμεσα στην περιφρούρηση για να γλυτώσουν τις φάπες έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία.

Δεν είναι μικρό πράγμα να λες σε όλους τους τόνους ότι είσαι ο κληρονόμος του πνεύματος της εξέγερσης και σήμερα να μην μπορείς ούτε στεφάνι να καταθέσεις γιατί θα συναντήσεις παντού διαμαρτυρίες.

Και σκεφτόμουν μια σειρά από εικόνες των τελευταίων ετών που δείχνουν ακριβώς μια κυβέρνηση που κάνει τα αντίθετα από όσα υπόσχεται και κυρίως αδυνατεί να προσφέρει στην κοινωνία αν όχι την κοινωνική αλλαγή τουλάχιστον ένα αίσθημα αξιοπρέπειας.

Γιατί σε αυτή την κοινωνία το σύνδρομο της «Ψωροκώσταινας» έχει μεγάλο βάθος.

Είναι η διαχρονική αίσθηση ότι οι πολίτες διαρκώς πληρώνουν το κόστος χωρίς να μπορούν να έχουν τουλάχιστον εκείνο το ελάχιστο αίσθημα ότι υπάρχει ένα κράτος που εγγυάται ένα σύνολο στοιχειωδών κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδίκησε να ανατρέψει αυτό ακριβώς το αίσθημα.

Κανένας δεν πίστευε ότι θα έφερε την ανατροπή ή τον… σοσιαλισμό.

Πίστεψαν, όμως, πολλοί ότι θα μπορούσε να επιδείξει έναντι των δανειστών το ανάστημα που δεν επέδειξαν οι προηγούμενοι και κάπως να βάλει τις βάσεις μιας συλλογικής προσπάθειας για την ανασυγκρότηση μιας κοινωνίας βαθιά τραυματισμένης.

Και είχε τη δυνατότητα να το κάνει, γιατί φάνηκε πως η κοινωνία ήθελε να βάλει πλάτη.

Σε τελική ανάλυση αυτό ήταν το μήνυμα του δημοψηφίσματος και το εκρηκτικό «ΟΧΙ».

Όμως, θυμηθείτε τι έγινε τότε.

Το βράδυ της Κυριακής χοροί και πανηγύρια και αγκαλιές του Τσίπρα με τον Παππά και συγκίνηση στο Σύνταγμα και την άλλη μέρα το πρωί αλλαγή πλεύσης και μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα νέο μνημόνιο χειρότερο από τα προηγούμενα, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την ίδια τη λαϊκή ετυμηγορία.

17 ώρες ήταν η αντοχή της «αγωνιστικότητάς» τους.

Για ποιο αίσθημα αξιοπρέπειας μπορούμε να μιλάμε όταν ο πρώτος υποτίθεται αριστερός πρωθυπουργός της χώρας καμαρώνει δίπλα στον πιο αντιδραστικό και δεξιό πρόεδρο που είχε η Αμερική εδώ και πολλά χρόνια;

Ή όταν πηγαίνει στην έκθεση της Θεσσαλονίκης για να επισκεφτεί κυρίως το αμερικανικό περίπτερο;

Ή όταν ξαναγυρνάμε στην εποχή που ο αμερικανός πρέσβης γίνεται κρίσιμος πολιτικός παράγοντας;

Ούτε είναι ιδιαίτερα αξιοπρεπές να βλέπει κανείς τον πρωθυπουργό της χώρας να δέχεται μια προσβλητική ερώτηση από γερμανό δημοσιογράφο και να χαμογελά αμήχανα, χωρίς καν να μπορεί να του ένα μεγαλοπρεπές «στο διάολο».

Και μη μας πουν ότι καλά όλα αυτά γιατί αυτοί θα φέρουν την κάθαρση.

Γιατί κάθαρση δεν είναι να στρίβει τη μουστάκα του και να κάνει πλακίτσες ο Πολάκης την ώρα που ο Πικραμμένος κλαίει στη Βουλή επειδή τον κατηγορούν για μίζες που υποτίθεται ότι πρόλαβε να πάρει ως υπηρεσιακός πρωθυπουργός και την ίδια ώρα ο υποτιθέμενος εκπρόσωπος της κρητικής λεβεντιάς να μην έχει κανένα πρόβλημα να συγκυβερνά με τον Πάνο Καμμένο του σκανδάλου της πώλησης όπλων στην Σαουδική Αραβία και των ερωτημάτων για τις συμβάσεις σίτισης στα hot spots.

Γι’ αυτό το λόγο και η καλύτερη εικόνα ήταν αυτή της «διαδήλωσης» του ΣΥΡΙΖΑ έξω από την αμερικανική πρεσβεία.

Με τους υπουργούς σαν τον Νίκο Παππά να έχουν βγάλει τα ακριβά κουστουμάκια με τα οποία περιφέρονται στα υπουργεία και να έχουν φορέσει τα μπουφανάκια των «αγωνιστών», έστω και εάν αυτά δεν μπόρεσαν να προστατεύσουν πολύ από τη βροχή… ροχάλας που δέχτηκαν έξω, από αυτούς που μάλλον δεν έχουν πειστεί ότι «όλα πάνε καλά στη χώρα».

Γιατί τα πράγματα δεν πάνε καλά.

Γιατί χάθηκε μια ιστορική ευκαιρία να πάνε καλά.

Γιατί δεν ήταν πεπρωμένο να χαθεί η ευκαιρία.

Ευθύνη και επιλογή της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν.

Γιατί αντί για αξιοπρέπεια έδωσαν λιτότητα και υποτέλεια.

Και τώρα πληρώνουν το κόστος για αυτό.