ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ χαϊδεύουν κομματικά ακροατήρια και αδιαφορούν για το Σύνταγμα

Κανονικά θα έπρεπε να είναι η κορυφαία κοινοβουλευτική διαδικασία.

Εκεί όπου κόμματα και βουλευτές δείχνουν τον καλύτερο εαυτό τους για να μπορέσει να βελτιωθεί το συνολικό θεσμικό πλαίσιο της χώρας.

Προφανώς και δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Χρειάζεται να έχουν αποκρυσταλλωθεί μέσα στην κοινωνία ώριμες αλλαγές που να λύνουν προβλήματα, να κάνουν τα κράτη πιο δημοκρατικά και πιο δίκαια, να διασφαλίζουν τα δικαιώματα απέναντι στις σύγχρονες απειλές, να καθιστούν τα κόμματα και τους πολιτικούς υπόλογους απέναντι στην κοινωνία και φυσικά αντιμέτωπους με τη δικαιοσύνη όταν παρανομούν.

Το σίγουρο είναι, επίσης, ότι το Σύνταγμα δεν είναι κάτι που πρέπει να το αντιμετωπίσουμε ως «τώρα που βρήκαμε παπά, να θάψουμε πεντ’ έξι».

Δηλαδή, δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε το Σύνταγμα σαν τον τροπολογία της τελευταίας στιγμής που μας λύνει άμεσα προβλήματα, αλλά θα μας φέρει μεγάλους μπελάδες στο μέλλον.

Όντως σήμερα χρειαζόμαστε ένα Σύνταγμα πιο προοδευτικό: με προστασία των κοινωνικών αγαθών, με περισσότερη δημοκρατία, με αναδιανομή, με κατοχύρωση περισσότερων δικαιωμάτων, με κατάργηση της ατιμωρησίας των πολιτικών.

Αλλά θέλουμε ένα τέτοιο σύνταγμα με πραγματικούς όρους και όχι με ωραίες φράσεις που μετά θα μείνουν κενό γράμμα.

Ταυτόχρονα, πρέπει αυτή η κουβέντα να γίνει σοβαρά, οι αλλαγές να είναι μελετημένες και οι διαδικασίες που θα κατοχυρώνονται να μπορούν να λειτουργήσουν.

Δυστυχώς τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει με τις προτάσεις αναθεώρησης που έχουν κατέβει μέχρι τώρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φέρνει στην πραγματικότητα ένα προοδευτικό και δημοκρατικό σύνταγμα.

Φέρνει μια ένα συνοθύλευμα από προτάσεις που ακούγονται ωραίες αλλά λίγα πράγματα θα αλλάξουν.

Θα έχουμε δημοψηφίσματα αλλά θα μπορούν να μένουν ανεφάρμοστα όπως αυτό το 2015.

Θα βαφτίσουμε το νερό και το ηλεκτρικό ρεύμα «κοινωνικά αγαθά», αλλά παρ’ όλα αυτά η ιδιωτικοποίηση των υποδομών, συμπεριλαμβανομένης της ύδρευσης και της ηλεκτροδότησης θα συνεχίζεται κανονικά.

Θα διακηρύξουμε την «θρησκευτική ουδετερότητα» αλλά ταυτόχρονα θα πληρώνουμε κανονικά τους κληρικούς και το δημόσιο θα παραιτηθεί διεκδικήσεων έναντι της Εκκλησίας.

Θα κατοχυρωθούν οι συλλογικές συμβάσεις αλλά μετά θα γενικεύεται η ελαστική εργασία.

Κοινώς ατάκες για προεκλογικά μπαλκόνια, αλλά στην πράξη καμιά ουσιαστικά βελτίωση.

Η ΝΔ από τη μεριά της έρχεται εδώ να φέρει τις εμμονές της, πάλι με το βλέμμα στο κομματικό ακροατήριο.

Έτσι έρχονται οι προτάσεις για την αναθεώρηση του άρθρου 16 και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, παραβλέποντας βέβαια ότι τα ιδιωτικά κολέγια με αναγνωρισμένα δικαιώματα και τώρα υπάρχουν, αλλά δεν έχουν κάποια τρομερή ανάπτυξη, ενώ οι φοιτητές που πάνε στο εξωτερικό δεν το κάνουν γιατί δεν βρήκαν ιδιωτικό ΑΕΙ στην Ελλάδα, αλλά γιατί θέλουν να φύγουν τρέχοντας από μια χώρα που δεν τους χωράει.

Το ίδιο ισχύει με τις νεοφιλελεύθερες εμμονές όπως είναι η πρόβλεψη από το Σύνταγμα προϋπολογισμών μνημονιακής λιτότητας, οι προτάσεις για συνταγματική κατοχύρωση της ανταγωνιστικότητας και της ελεύθερης οικονομίας, η συνταγματική κατοχύρωση ειδικών «διευκολύνσεων» για του «επενδυτές».

Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται ωραία σε ένα κομματικό ακροατήριο, ιδίως ενός ακροατηρίου που πιστεύει ότι είναι σε φοιτητική συνέλευση και θέλει να περάσει το ψήφισμα της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, αλλά ούτε θα κάνουν πιο ελεύθερη την οικονομία, ενώ μπορεί να δημιουργήσουν και προβλήματα.

Δεν είναι τυχαίο ότι μέσα στη Βουλή αντί για το Σύνταγμα παρακολουθήσαμε αντιπαράθεση για το πανεπιστημιακό άσυλο και εάν πρέπει να καταργηθεί.

Δεν θέλω να υποτιμήσω προτάσεις, από διάφορα κόμματα που μπορεί να είναι σε θετική κατεύθυνση, όπως είναι οι προτάσεις για κατάργηση της προκλητικής ατιμωρησίας των βουλευτών.

Θέλω απλώς να υπογραμμίσω ότι αυτές είναι η εξαίρεση όχι ο κανόνας.

Στην πραγματικότητα, στη Βουλή σήμερα δεν έγινε κουβέντα για το Σύνταγμα.

Προεκλογικό ντιμπέιτ έγινε.

Ατάκες δοκιμάστηκαν και συνθήματα για τα μπαλκόνια.

Επιχειρήματα στους οπαδούς να πάνε να τα αναπαράγουν στα καφενεία.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Σε τελική ανάλυση, θα μπορούσε κανείς να περιμένει θεσμική σοβαρότητα από τα κόμματα που κυβερνούν τα τελευταία χρόνια, βαφτίζοντας στρατηγική τον «αυτόματο πιλότο» των μνημονίων και στρατηγική τις απαιτήσεις των δανειστών;