H άλλη επιστολή του Κόκκαλη που δεν… γράφτηκε ποτέ, και μια δύσκολη διαπίστωση

Πέρασαν κάποιες ημέρες που σίγουρα προσφέρουν το δικαίωμα να δεις τα πράγματα από απόσταση και με μεγαλύτερη ψυχραιμία. Παρά ταύτα, η διαπίστωση που προέκυψε από την πρώτη στιγμή μοιάζει ακόμη ακλόνητη στη θέση της. Ο Σωκράτης Κόκκαλης για τους δικούς του λόγους, τα έκανε όλα να μοιάζουν βιαστικά.

Πρώτα εκείνη η ανακοίνωση για το Καραϊσκάκη και τον ισχυρισμό ότι δεν έχει πια την παραμικρή εμπλοκή με την ιστορική έδρα του Ολυμπιακού. Έπειτα η επιστολή παραίτησης από το ΔΣ της ΠΑΕ. Μέσα σε δύο εβδομάδες ο άλλοτε κραταιός ηγέτης του μεγάλου λιμανιού αποφάσισε να κόψει βίαια, μια σχέση ζωής. Μια σχέση που όλοι ξέρουμε πόσο ευεργέτησε την κορυφαία ελληνική ομάδα, αλλά που μόνο ο ίδιος γνωρίζει πόσο πραγματικά ευεργετήθηκε από αυτή.

Κοντά τριάντα χρόνια, σε επίσημους θώκους -σε ΠΑΕ, ΚΑΕ- τελείωσαν με λίγες λέξεις. Σε ένα κομμάτι χαρτί.

Τις επιστολές ο 79άχρονος επιχειρηματίας, τις έχει πάντα στην φαρέτρα των προσωπικών επιλογών επικοινωνίας. Με επιστολές αναζήτησε το καλοκαίρι του 2009 «συμπαίκτες» όταν το Ερυθρόλευκο καράβι έμοιαζε έτοιμο να περάσει μια περιπέτεια που ουσιαστικά την απέτρεψε ο Βαγγέλης Μαρινάκης και η δική του εμπλοκή έναν χρόνο αργότερα.

Με ανταλλαγή επιστολών είχε κλείσει τον πρώτο κύκλο του Γιάννη Ιωαννίδη στην ομάδα μπάσκετ. Με μια επιστολή είχε ειδοποιήσει πως δεν μπορεί να παρευρεθεί στη φιέστα του 2017. Και με μια ακόμη αποφάσισε να υπογράψει το τυπικό φινάλε ενός περιπετειώδους, παθιασμένου και περίπλοκου γάμου.

Μιλάμε για το τυπικό μιας και ουσιαστικά οι σχέσεις με τον Ολυμπιακό, έχουν μπει προ πολλού στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Πολλοί από τους παραδοσιακά εύστοχους παρατηρητές των γεγονότων στο μεγάλο λιμάνι, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η κίνηση αυτή του Σωκράτη Κόκκαλη, με την επιστολή «παραίτησης», δεν ήταν τίποτα παραπάνω από την επιβεβαίωση πως «διάλεξε πλευρά». Και ότι το έκανε σε μια εποχή που υπάρχουν μια σειρά από γεγονότα που κάνουν τους Ερυθρόλευκους να μετρούν με προσοχή τους φίλους τους αλλά και τους… απέναντι.

Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι έτσι. Ο Σωκράτης Κόκκαλης την «πλευρά» την έχει αποφασίσει καιρό. Είναι κοντά δύο χρόνια, που ο Ερυθρόλευκος οργανισμός βρίσκεται στην δυσάρεστη θέση να πληροφορείται γεγονότα στο πολιτικό, οικονομικό, δικαστικό, επιχειρηματικό αλλά και ποδοσφαιρικό στερέωμα που τον οδηγούν στο ίδιο συμπέρασμα.

Ότι ένας από τους μεγαλύτερους προέδρους στην ιστορία του Θρύλου, δίχως ενδοιασμούς επιλέγει συμπεριφορές που δεν έρχονται απέναντι μόνο στον νυν ιδιοκτήτη της ομάδας Βαγγέλη Μαρινάκη, αλλά απέναντι και στον ίδιο τον Ολυμπιακό.

Και αυτό δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται στην πρώτη του ανάγνωση.

Ο Σωκράτης Κόκκαλης, στα χρόνια που κράτησε το τιμόνι των Ερυθρόλευκων τον Ολυμπιακό τον χρησιμοποίησε ποικιλοτρόπως. Από το 1992, όταν η επιλογή του να αναλάβει την ευθύνη έμοιαζε με «τρέλα» καθώς το οικονομικό του background δεν ήταν αντίστοιχου βεληνεκούς, μέχρι ακόμη και μετά το «τέλος εποχής» του. Ο αθλητικός αυτός «γίγαντας» μπήκε μπροστά σε έναν σωρό από υποθέσεις. Με τον Ολυμπιακό να είναι η ισχυρότερη «ασπίδα προστασίας».

Υπάρχει και κάτι που όλοι αντιλαμβανόμαστε. Ο Κόκκαλης δεν θα έφτανε ποτέ στο επιχειρηματικό μέγεθος του γίγαντα δίχως τον Ολυμπιακό. Είναι μικρό χωριό η Ελλάδα και όλοι γνωρίζουν ότι τα χρόνια των εκσυγχρονιστών όποια πέτρα και αν σήκωνες, θα έβρισκες από κάτω τον Σωκράτη και μια μπίζνα με πολιτική -και όχι μόνο- σκοπιμότητα.

Ο Κόκκαλης υπήρξε τεράστιος «παίκτης» στα χρόνια της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος. Αυτά τα χρόνια που μανιωδώς ερευνά τώρα η κυβέρνηση των «αριστερών», για να βρει στοιχεία για να χρησιμοποιήσει ως επικοινωνιακά τρικ ότι δήθεν κυνηγάει τη διαπλοκή, για να κερδίσει μερικά ψηφαλάκια στις εκλογές που θα έρθουν.

Ας ρωτήσουν τον Σωκράτη και τον κουμπάρο του, έναν πρώην εκδότη πια, με τον οποίο τίναξαν την μπάνκα στον αέρα το 1999 στο ελληνικό χρηματιστήριο.

Εκείνη ήταν και η «χρυσή» του εποχή, ήταν στο απόγειο της κυριαρχίας του σε όλα τα επίπεδα. Ήδη είχε επαναφέρει τον Ολυμπιακό στην κορυφή της Ελλάδας. Στην αρχή με το μπάσκετ και τα συνεχόμενα πρωταθλήματα επί Γιάννη Ιωαννίδη, αλλά και την πρώτη κατάκτηση της Ευρωλίγκας με τον Ντούσαν Ιβκοβιτς. Ακολούθως με το ποδόσφαιρο, την κατάκτηση των πρωταθλημάτων, την έλευση παιχταράδων όπως αρχικά οι Τζιοβάνι, Ζάχοβιτς κλπ και τη «σύσταση» στο κοινό της ομάδας του κορυφαίου ποδοσφαιρικού θεσμού μιας και κάθε δεύτερη Τετάρτη φιλοξενούνταν μια εκ των κορυφαίων ευρωπαϊκών ομάδων στο Τσάμπιονς Λιγκ…

Οι δουλειές είχαν «απογειωθεί» για τον αγαπημένο προμηθευτή του κράτους των εκσυγχρονιστών της κυβέρνησης Σημίτη σε όλα τα επίπεδα. Παράλληλα οι όποιες «σκιές» εμφανίζονταν, εξαφανίζονταν με την ίδια ταχύτητα από πάνω του.

Τον Φεβρουάριο του 2002, και έπειτα από τρεις αυτεπάγγελτες προκαταρκτικές έρευνες, ασκήθηκε στον Σωκράτη Κόκκαλη ποινική δίωξη για σειρά κακουργημάτων από τον Εισαγγελέα Πρωτοδικών Αθηνών Δημήτριο Παπαγγελόπουλο. Η δίωξη περιελάμβανε τις κατηγορίες:

1) Για κατασκοπεία εις βάρος της Ελλάδας ως πράκτορας της Στάζι έως και το 1989, αρχικά ως πληροφοριοδότης και έπειτα ως συνεργάτης του Υπουργείου Κρατικής Ασφαλείας της Ανατολικής Γερμανίας,

2) Για κακουργηματική απάτη εις βάρος των μετόχων της Intracom που φέρεται ότι διέπραξε μέσω της απόκρυψης και ενθυλάκωσης των εσόδων που προέκυψαν από συμβάσεις που συνήχθησαν στο πλαίσιο ανάπτυξης του Ρωσικού Λόττο,

3) Για υπεξαίρεση πολλών δισεκατομμυρίων δραχμών, από ποσά που προέρχονταν από συμβάσεις με το Ρωσικό και το Ρουμανικό Δημόσιο,

4) Για κατοχή, διακίνηση και εν τέλει νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες που ενέπιπταν στις διατάξεις περί ξεπλύματος βρώμικου χρήματος,

5) Για δωροδοκίες σε βαθμό κακουργήματος σε συνάρτηση με το νόμο περί καταχραστών του Δημοσίου

6) Για δωροδοκίες σε βαθμό κακουργήματος που συντελέσθηκαν προς δημόσιους λειτουργούς, όπως π.χ. στελέχη του ΟΤΕ.

Αρχικά η άσκηση ποινικής δίωξης προκάλεσε μεγάλη αίσθηση, ωστόσο πολύ γρήγορα, ο αρμόδιος ειδικός ανακριτής έβαλε την υπόθεση στο αρχείο.

Η ίδια η απόφαση για την αρχειοθέτηση της ποινικής διαδικασίας δεν βασίστηκε στην ακυρότητα των στοιχείων, αλλά στην παραγραφή των αδικημάτων εξαιτίας της παρόδου δεκαπενταετίας από την ημερομηνία τέλεσης.

Την ίδια εποχή το Πολιτικό Εφετείο Πειραιά δικαίωσε τον Κόκκαλη καταδικάζοντας την εφημερίδα «Καθημερινή» και τους εκδότες της Γιάννη και Θέμη Αλαφούζο, καθώς και την δημοσιογράφο Αριστέα Μπουγάτσου για 154 δημοσιεύματα που κρίθηκαν ψευδή και συκοφαντικά.

Και όταν κληθεί να καταθέσει στην εξεταστική για το σκάνδαλο Siemens το 2010 θα δηλώσει: «Εγώ προσωπικά έχω σαράντα απαλλακτικά βουλεύματα από τον Άρειο Πάγο».

Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι απαντήθηκαν και όλα τα ερωτήματα. Άλλωστε, ήταν εκείνη η ξεχασμένη πια απόφαση του υπουργικού συμβουλίου το 1986 να ανατεθούν οι ψηφιακές παροχές του ΟΤΕ στη Siemens και στην Intracom και λίγο μετά η διαβόητη απευθείας ανάθεση επί Οικουμενικής που θα αναδείξουν τον Κόκκαλη σε έναν από τους «εθνικούς προμηθευτές».

Ο Κόκκαλης σάρωνε στο πολιτικό και επιχειρηματικό επίπεδο. Υπήρχε διάχυτα απλωμένο στην πολιτική και επιχειρηματική ατμόσφαιρα της χώρας ότι τον πρόεδρο του Ολυμπιακού δεν τον ακουμπάς. Ένας μηχανισμός ήταν πάντα έτοιμος για προστασία και ο Ολυμπιακός η μεγάλη ασπίδα του.

Σάρωνε τα πάντα και με τον Ολυμπιακό φτάνοντας σε δώδεκα κατακτήσεις πρωταθλημάτων σε δεκατρία χρόνια (1997-2003, 2005-2009). Ακόμη και στο ενδιάμεσο, τη χρονιά που έχασε το πρωτάθλημα του 2004, ο Κόκκαλης είχε τον τρόπο να βγάλει τον Ολυμπιακό κερδισμένο, καθώς για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας «σερβιρίστηκε» το υπερσύγχρονο για την εποχή στάδιο «Καραϊσκάκη» στο πιάτο του Σωκράτη.

Παράλληλα οι αποκαλύψεις για τη δράση της παράγκας στο ελληνικό ποδόσφαιρο μετατράπηκαν σε ανέκδοτες ιστορίες στις δικαστικές αίθουσες. Ο Ολυμπιακός ουδέποτε ζημιώθηκε από τη δράση του Κόκκαλη, αυτό ήταν αδιαπραγμάτευτο για το τότε αφεντικό του Θρύλου. Ήταν τόσες οι αθλητικές επιτυχίες μάλιστα, που κανείς δεν του «κράτησε» μανιάτικο όταν έφυγε από την ΠΑΕ αφήνοντας την εταιρία με μια τεράστια οικονομική τρύπα.

Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι άφησε τους Πειραιώτες στο χείλος του… γκρεμού το 2010, με άδειο ρόστερ, με το μισό Καραϊσκάκη «παραχωρημένο» στον Λαυρεντιάδη που ήδη είχε προβλήματα με τον νόμο, με χρέη άνω των 40 εκατομμυρίων ευρώ και με πολλά έσοδα των επόμενων χρόνων προεισπραγμένα ή υποθηκευμένα σε «δάνεια» κλπ. Ο πρώτος μάλιστα που δεν επέτρεψε να ανοίξει αυτή η συζήτηση σε βάρος του προκατόχου του, ήταν ο ίδιος ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Εκείνος δηλαδή που πλήρωσε και τον λογαριασμό.

Όχι, δεν το έκανε από… φιλανθρωπία. Το έκανε από σεβασμό στον Ολυμπιακό, και την Ιστορία του. Ακόμη και αν η απόφαση του αυτή, του στοίχισε χρήματα που ποτέ κανείς άλλος δεν έβαλε μαζεμένα στον ελληνικό αθλητισμό.

Προσωπική άποψη: Το ίδιο θα έκανε ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ, αν το πρόβλημα σήμερα ήταν και πάλι αμιγώς οικονομικό όπως τεχνηέντως διέρρευσε μέσα από μια σειρά από «ρεπορτάζ» για το φινάλε Κόκκαλη. Ρεπορτάζ που σαν σε «καρμπόν» προσπάθησαν να πείσουν ότι η βάση του προβλήματος είναι το Καραϊσκάκη και το ποιος… θα πληρώσει τελικά τον λογαριασμό.

Εκεί που ο Μαρινάκης έχει ήδη πληρώσει 10 εκατ ευρώ στον Σωκράτη Κόκκαλη από το 2011, αλλά που η μεταβίβαση του 50% των μετοχών της εταιρίας που ανήκει το γήπεδο, δεν πέρασε ποτέ στην ΠΑΕ, γιατί ο Σωκράτης Κόκκαλης είχε προλάβει να βάλει στην… εξίσωση τον Λαυρεντιάδη (έχοντας παραχωρήσει το άλλο 50% αντί 25 εκατ. ευρώ) και να προκαλέσει όλο αυτό το μπλέξιμο.

Αν ο Σωκράτης Κόκκαλης που φέρει την ευθύνη για αυτή την κατάσταση έστελνε μια άλλη… επιστολή στον Βαγγέλη Μαρινάκη που τον προέτρεπε να καθίσουν γύρω από το ίδιο τραπέζι ώστε να βρουν μια λύση για το καλό του Ολυμπιακού, η υπόθεση θα είχε ήδη διευθετηθεί.

Πολλώ δε μάλλον αν στην ίδια επιστολή, ξεκαθαρίζονταν μια και καλή ότι ο Σωκράτης Κόκκαλης ούτε έχει συμπλεύσει με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Καμμένο αδιαφορώντας για τον πόλεμο στους Ερυθρόλευκους, ούτε ότι έχει καμία σχέση με τον Θωμά και την «ολική του επαναφορά» στο ποδοσφαιρικό προσκήνιο. Εκεί που ο Αλέξης Κούγιας τον κατονομάζει ως τον άνθρωπο που έφτιαξε «παράγκα» για χάρη του Δημήτρη Μελισσανίδη και της ΑΕΚ.

Αν τον διαβεβαίωνε -στην ίδια επιστολή- ότι δεν θα αντάλλασσε ποτέ έστω μια νύχτα στεναχώριας των φίλων του Ολυμπιακού με μια «μπίζνα», όσα εκατομμύρια ευρώ και αν έφερνε κέρδος αυτή.

Όμως, όλα δείχνουν ότι ο Σωκράτης Κόκκαλης έχει κάνει συγκεκριμένες επιλογές. Ο όμιλος της Ιντρακόμ στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην Ιntrakat, δηλαδή την κατασκευαστική εταιρεία του ομίλου, που έχει πάρει μεγάλα έργα όπως αυτά που αφορούν τα αεροδρόμια της Fraport αλλά και τμήματα των αυτοκινητοδρόμων που διαχειρίζεται ο Σπίρτζης, όπως και στη συμμετοχή της INTRACOM Defense Electronics σε διάφορα αμυντικά έργα (όπως η αναβάθμιση των F-16 που συμφώνησαν Τσίπρας και Καμμένος με τον Τραμπ).

Κοινώς δουλειές γίνονται και με τη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε είναι τυχαίο ότι πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Κόκκαλης ήταν αυτός που συνείσφερε για τη νέα και φιλο-ΣΥΡΙΖΑ ενημερωτική ζώνη του Kontra Channel, το οποίο εντελώς… αυθόρμητα έχει πάρει ξεκάθαρη θέση στην χωρίς καμιά διασταύρωση στοιχείων με προφανή στόχο να προκαλέσει ρήγματα.

Ενδεχομένως να έχει ήδη καταφέρει να πληγώσει ευθέως την άλλοτε μεγάλη αγάπη του. Εκείνος ξέρει. Γι’ αυτό και ο Σωκράτης Κόκκαλης αυτή την επιστολή δεν την έστειλε ποτέ. Έστειλε μια άλλη, με την οποία δημοσιοποίησε το τέλος της σχέσης του με τον Ολυμπιακό. Με αυτή την επιλογή του δεν έκανε τους «Ερυθρόλευκους» σοφότερους. Έκανε χαρούμενη την «άλλη πλευρά» και τα πλοκάμια της. Και αυτό το ήξερε είτε είναι σε εκείνη όπως έρχεται να επιχειρηματολογήσουν για αυτό μια σειρά από γεγονότα, είτε όχι.

MUST READ

LIVE: Ολυμπιακός – Μαρούσι

Αυτή λοιπόν είναι μάλλον η πιο δυσκολοχώνευτη διαπίστωση.