Σημίτη, η σιωπή είναι συνενοχή

Η προφυλάκιση του Γιάννου Παπαντωνίου υπό το βάρος των σοβαρών στοιχείων σε βάρος του, ήρθε να θυμίσει μια ολόκληρη σελίδα της πρόσφατης ιστορίας μας, αυτή των κυβερνήσεων Σημίτη.

Ήταν οι περίφημες κυβερνήσεις του «εκσυγχρονισμού», οι κυβερνήσεις της «ευρωπαϊκής προοπτικής», της εισόδου στο ευρώ, των μεγάλων έργων και των μεγάλων αλλαγών.

Ήταν όμως και οι κυβερνήσεις στη διάρκεια των οποίων έγινε το πάρτι του Χρηματιστήριου.

Οι κυβερνήσεις που συνδέονται με το φαγοπότι των «μεγάλων έργων», τις τεράστιες υπερβάσεις του κόστους, τη συσσώρευση χρέους που ακόμη που ξεπληρώνουμε.

Οι κυβερνήσεις των μεγάλων αμυντικών προμηθειών.

Οι κυβερνήσεις των «νταβατζήδων», όπως θα πει αργότερα ο Κώστας Καραμανλής και του φαινομένου της διαπλοκής με τους «εθνικούς εργολάβους» και τους «εθνικούς προμηθευτές» που ταυτόχρονα έλεγχαν την ενημέρωση.

Πλέον ξέρουμε καλά ότι ήταν και οι κυβερνήσεις των μεγάλων σκανδάλων, οι κυβερνήσεις στις οποίες γινόταν ένα τεράστιο πάρτι με το δημόσιο χρήμα, όπου θεωρήθηκε ότι όποιος ήταν στην κυβέρνηση μπορούσε να πάρει και ένα «δωράκι», όπου διάφοροι τύπου έχτισαν καριέρες απλώς και μόνο επειδή μπορούσαν να κατέχουν μια κρίσιμη θέση στην κυβέρνηση.

Πρώτα ήρθε στο φως το σκάνδαλο Siemensπου ενέπλεξε όχι μόνο στελέχη του ΠΑΣΟΚ αλλά και έναν υπουργό των κυβερνήσεων Σημίτη, τον Μαντέλη.

Μετά ήρθε ο Άκης του Four Seasons και των βαριών καταδίκων.

Τώρα ήρθε η ώρα του Γιάννου Παπαντωνίου και του σκανδάλου με την αναβάθμιση των φρεγατών.

Ο τελευταίος μάλιστα ήταν και εκ των βασικών υποστηρικτών του εκσυγχρονισμού.

Όλα αυτά δεν μπορούσαν να γίνονται χωρίς να παίρνει χαμπάρι ο πρωθυπουργός της χώρας.

Δεν γίνεται να μην αντιλαμβανόταν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.

Δουλειά του ήταν να εξασφαλίζει ότι η κυβέρνηση κυβερνούσε και δεν συμμετείχε απλώς σε ένα μεγάλο φαγοπότι.

Αν ήξερε και δεν έκανε αυτά που έπρεπε να κάνει, δηλαδή από τότε να καταγγείλει τους υπουργούς του και να φέρει τη δικαιοσύνη, τότε είναι συνυπεύθυνος.

Συνυπεύθυνος, όμως, είναι ακόμη και στην περίπτωση που δεν ασκούσε με σωστό τρόπο τα καθήκοντά του, ώστε να μπορεί να έχει επίγνωση τι γινόταν.

Ο καπετάνιος δεν έχει το δικαίωμα να μην γνωρίζει τι κάνουν οι ναύτες του.

Ιδίως όταν οι ενέργειες των τελευταίων ενέχουν το κίνδυνο να κάνουν το πλοίο να βυθιστεί αύτανδρο.

Όμως, ο Κώστας Σημίτης εξακολουθεί να μην μιλάει για αυτά.

Προτιμά να απολαμβάνει ένα «φωτοστέφανο» που του δημιούργησαν όσοι θεώρησαν τον «εκσυγχρονισμό» τη μεγάλη αλλαγή της χώρας.

Ενίοτε μάλιστα κάνει και δημόσιες παρεμβάσεις στις οποίες ποτέ δεν παίρνει ευθύνη για το πώς το χρέος δημιουργήθηκε και στα δικά του χρόνια.

Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Όλο και περισσότερο η σιωπή μοιάζει με συνενοχή.

Μοιάζει με ανάληψη ευθύνης που γίνεται σιωπηρά και χωρίς την παρρησία που χρειάζεται.

Κυρίως, η σιωπή αποπνέει την ίδια απροθυμία αυτοκριτικής του παλαιού πολιτικού συστήματος που είναι ταυτόχρονα η εγγύηση ότι θα επαναληφθούν τα ίδια λάθη.

Ο Κώστας Σημίτης πρέπει να μιλήσει.

Όχι μόνο για να σώσει την όποια υστεροφημία του αλλά και γιατί είναι υποχρεωμένος να βοηθήσει τη χώρα που κάποτε κυβέρνησε να καταλάβει καλύτερα πως αναπτύσσονται τέτοιοι μηχανισμοί διαφθοράς και διαπλοκής ακριβώς για να ξεριζωθούν.