Τακτικές «επιτυχίες», βαλκανικά μπάχαλα και ο Καμμένος στη γωνία

Οι εξελίξεις στην ΠΓΔΜ αποτελούν τακτική επιτυχία για όσους επένδυσαν στη Συμφωνία των Πρεσπών, όμως το μπάχαλο γύρω από την όλη διαδικασία, μόνο ελπίδα δεν εμπνέει.

Τα όσα έγιναν στο κοινοβούλιο της ΠΓΔΜ ήρθαν να επιβεβαιώσουν ότι οι εξελίξεις μικρή σχέση έχουν με πραγματικές επιθυμίες των ίδιων των λαών και κυρίως καθορίζονται από το γεγονός ότι οι αμερικανοί και οι ευρωπαίοι καίγονται για μπει η γειτονική χώρα στο ΝΑΤΟ.

Ζάεφ και Τσίπρας βγαίνουν τακτικά κερδισμένοι.

Ο πρώτος γιατί μπόρεσε να περάσει αυτό που υποσχέθηκε και στο δικό του ακροατήριο και στους αμερικανούς.

Ο δεύτερος γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα είχε το διπλό κόστος και της συμφωνίας και της αποτυχίας της.

Το εάν βγαίνουν κερδισμένοι οι λαοί αυτό είναι άλλη υπόθεση.

Γιατί αντί να φέρει πιο κοντά τους δύο λαούς η επίλυση του θέματος, κινδυνεύει να αφήσει πίκρα, οργή και δυσαρέσκεια και στις δύο πλευρές των συνόρων.

Προς τα βόρεια την αίσθηση ότι ταπεινωτικά υποχρεώθηκαν να αλλάξουν όνομα και ταυτότητα.

Προς τα νότια την αίσθηση ότι εκχωρήθηκαν σύμβολα που μέχρι πρότινος μας έλεγαν ότι «είναι η ψυχή μας».

Γιατί εάν το ΝΑΤΟ ήταν εγγύηση ασφάλειας, δεν θα είχαμε φτάσει τόσες φορές στα πρόθυρα του πολέμου με την Τουρκία.

Γιατί καμιά εγγύηση δεν δίνεται ότι πάμε σε ειρήνη και όχι σε κλιμάκωση των ανταγωνισμών στην περιοχή.

Βέβαια όλα αυτά έγιναν με τον πιο άγαρμπο τρόπο που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς.

Ευρω-ατλαντικο-βαλκανικό μπάχαλο ολκής.

Με αμερικανούς υπουργούς να στέλνουν εκβιαστικά μηνύματα, με τους εκπροσώπους της ΕΕ να παρεμβαίνουν ωμά, με αμερικανούς αξιωματούχους να έχουν κάνει απίστευτο πρεσάρισμα σε κάθε «ταλαντευόμενο» βουλευτή του VMRO και με πλήθος καταγγελίες για μεγάλα ποσά που δόθηκαν για να «πειστούν», το αποτέλεσμα τελικά ήταν υπέρ της συμφωνίας.

Δεν λέω, και στην Ελλάδα ξέρουμε καλά ότι «αποστασία» χωρίς χρηματισμό και… αμερικανούς δεν γίνεται, αλλά εκεί το παράκαναν ακόμη και για τα δεδομένα τέτοιων καταστάσεων.

Οποιοσδήποτε έχει στοιχειώδη επίγνωση της πραγματικότητα ξέρει ότι συμφωνίες που «περνάνε» με τέτοιους όρους, με ωμούς εκβιασμούς δηλαδή και ανοιχτούς χρηματισμούς, στο τέλος καταλήγουν να είναι θνησιγενείς και να φέρνουν περισσότερα προβλήματα από αυτά που νομίζουν ότι λύνουν.

Όμως, μπάχαλο είναι τα πράγματα και στην Ελλάδα.

Ο Πάνος Καμμένος, που προχτές πήγε στις ΗΠΑ και πρότεινε στους αμερικάνους να αποκτήσουν από μια βάση σε κάθε ελληνική πόλη για να ανακοπεί η «ρωσική διείσδυση», χτες τουίταρε για τα χρήματα που έδωσαν οι «σύμμαχοί» μας για να περάσει η συμφωνία στην ΠΓΔΜ, την ώρα που ο πρωθυπουργός πανηγύριζε την ιστορική απόφαση.

Αυτό θα πει «κυβερνητική ομοθυμία».

Γιατί η πραγματικότητα είναι ότι ο Πάνος Καμμένος είναι από τους μεγάλους χαμένους της υπόθεσης.

Γιατί εκεί που χάρηκε επειδή ο Αλέξης Τσίπρας όχι μόνο δεν τον σούταρε κανονικά εκτός κυβέρνησης για τις απιθανότητες που πήγε και είπε στην Αμερική αλλά και τον κράτησε, θυσιάζοντας ουσιαστικά τον Νίκο Κοτζιά για χάρη του, χτες διαπίστωσε ότι η νίκη του ήταν προσωρινή και πύρρεια.

Γιατί τώρα καταλαβαίνει ότι είναι πολιτικά αναλώσιμος.

Γιατί ο Τσίπρας απλώς τον χρησιμοποιεί για να έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά επί της ουσίας δεν τον λαμβάνει υπόψη του.

Έτσι ο Καμμένος κατάφερε να στηρίξει τον Τσίπρα μέχρι τέλους πιστεύοντας ότι η συμφωνία δεν θα περάσει στην ΠΓΔΜ και τώρα συνειδητοποιεί ότι και η συμφωνία θα περάσει και αυτός θα κάθεται απλώς να γκρινιάζει και να γράφει οργισμενα τουίτ κατά των αμερικανών που μέχρι πρότινος τους εξυμνούσε και ονειρευόταν βάσεις και… διαστημόπλοια στο… Κέηπ Κάρπαθος. Γιατί τώρα, πώς να ρίξει την κυβέρνηση που μόλις στήριξε;

Μόνο που μια κυβέρνηση που κυβερνά έτσι, με «αφηγήματα» και εξυπηρετήσεις προς τους δυτικούς, με τον Καμμένο στις τάξεις της ακόμη και εάν εξεγείρεται κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών, με παρακάλια να μην κοπούν οι συντάξεις αλλά και ενταφιασμό των «αντιμέτρων» (τα θυμάται κανείς;), με «έξοδο από τα μνημόνια» αλλά και πολιτικές μνημονιακότερες των μνημονίων, με διακηρύξεις για «συνταγματική μεταρρύθμιση» αλλά και ωμές παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη, απλώς δεν μπορεί τελικά να θεωρηθεί ούτε ότι έχει όραμα ούτε ότι εμπνέει ελπίδα.

Γιατί καλές οι τακτικές κινήσεις στη σκακιέρα, αλλά οι πολίτες δεν είναι πιόνια.