Οι «μαγικές εικόνες» των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ

Στην Ελλάδα εδώ και τέσσερα χρόνια διεξάγεται ένα παράξενο πείραμα.

Δεν είναι μόνο ότι μια κυβέρνηση στην οποία υποτίθεται ότι κυριαρχεί η αριστερά, εφαρμόζει μια δεξιά και νεοφιλελεύθερη πολιτική και μάλιστα πιο αποτελεσματικά από ό,τι οι προηγούμενες υποτίθεται «συστημικές».

Το παράδοξο βρίσκεται στο πώς κυβερνά αυτή η κυβέρνηση.

Από τη μια έχουμε τον «αυτόματο πιλότο» των μνημονίων.

Με ελάχιστες δικές της πινελιές (π.χ. κάποια επιδόματα) αυτή η κυβέρνηση κατά βάση εφαρμόζει ό,τι της λένε.

Πολιτική χαράσσουν τα μνημόνια και όσοι τα υλοποιούν εδώ, συχνά ούτε καν κυβερνητικά στελέχη αλλά στελέχη διαφόρων «εταιρειών συμβουλών» που εκπροσωπούν τους επενδυτές.

Οι υπουργοί απλώς προσπαθούν να διαχειριστούν την εφαρμογή τους, να αντιμετωπίσουν τυχόν κόστη πολιτικά και κοινωνικά, να βρουν ίσως κάποια μικρά περιθώρια παροχών και σε ορισμένες περιπτώσεις να βοηθήσουν και καμιά «δουλίτσα» κανενός γνωστού.

Όμως, ούτε όραμα έχουν ούτε προοπτική στην πραγματικότητα.

Από την άλλη, όμως, έχουμε την πιο επίμονη προσπάθεια που είχαμε ποτέ από κυβέρνηση να δείξει ότι έχει «αφήγημα», «σχέδιο», «όραμα» και κυρίως να πείσει ότι «είναι διαφορετική».

Ποιος θυμάται το «παράλληλο πρόγραμμα»;

Τότε που η κυβέρνηση έλεγε ότι μπορεί να εφαρμόζουμε μνημόνια αλλά ταυτόχρονα παίρνουμε και φιλολαϊκά μέτρα.

«Να σε κάψω Γιάννη μου, να σ’ αλείψω λάδι», που θα έλεγαν και στο χωριό μου.

Έπειτα είχαμε το περίφημο «κοινωνικό μέρισμα».

Δηλαδή εφαρμόζουμε την πιο άγρια λιτότητα, αφαιρούμε τεράστιους πόρους και από τα φτωχά στρώματα και από τη μεσαία τάξη, στεγνώνουμε την αγορά, αφού δεν δίνουμε τις οφειλές του δημοσίου, φτιάχνουμε τερατώδη «πρωτογενή πλεονάσματα», αλλά ένα μικρό μέρος από όσα πήραμε, που καθόλου δεν αντιστοιχεί σε όσα έχασε η κοινωνία, το επιστρέφουμε στο τέλος της χρονιάς.

Όμως, στο λογαριασμό χαμένη είναι η κοινωνία.

Μετά μπήκαμε στον αστερισμό της «καθαρής εξόδου».

Εδώ το πράγμα ξέφυγε κανονικά.

Χωρίς καμία πρόνοια, συζήτηση και σχέδιο για το πώς θα είναι η επόμενη μέρα μετά τα μνημόνια, η κυβέρνηση ασχολήθηκε με ένα μόνο πράγμα: με κάθε τρόπο να μπορέσει να πει τον Αύγουστο «βγήκαμε από τα μνημόνια».

Ψήφισε ό,τι της ζήτησαν, πήρε ένα διακανονισμό για το χρέος που απλώς μετέφερε το πρόβλημα κατά μερικά χρόνια, πήρε ένα μικρό «χρηματοδοτικό μαξιλάρι» και συνειδητά αποσιώπησε διάφορα προβλήματα, ξεκινώντας από αυτό των τραπεζών.

Γι’ αυτό το λόγο και τώρα όλες οι «εκκρεμότητες» έρχονται κατά πάνω μας, με τις τράπεζες να δείχνουν την πραγματική προβληματική κατάστασή τους, το χρηματιστήριο να καταρρέει και την «έξοδο στις αγορές» να έχει γίνει το συντομότερο ανέκδοτο.

Όμως, όλα αυτά ήταν λεπτομέρειες για μια κυβέρνηση που απλώς ήθελε να μπορεί να λέει ότι «ανέκτησε τον έλεγχο» της οικονομικής πολιτικής έστω και εάν στην πραγματικότητα οι δανειστές και οι «επενδυτές» κάνουν κουμάντο.

Έχουμε μια κυβέρνηση εθισμένη στο να κατασκευάζει αφηγήματα και «μαγικές εικόνες».

Μια κυβέρνηση που επαίρεται ότι η Ελλάδα είναι η χώρα της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και την ίδια ώρα η κυβέρνησή που χρεώνεται τη ντροπή της Μόριας, μόνο και μόνο επειδή έτσι ήθελε να εξυπηρετήσει τους Ευρωπαίους που χρειάζονταν τέτοιες άθλιες καταστάσεις για ανακόψουν τις προσφυγικές ροές.

Μια κυβέρνηση που μιλάει για σύγκρουση με τη διαπλοκή, εννοώντας στην πραγματικότητα ότι θα βοηθήσει τους επιχειρηματίες που θεωρεί φιλικούς και θα χτυπήσει όσους επιχειρηματίες είναι αντίθετοί της, μερικές φορές απλώς και μόνο γιατί πιστεύει ότι έτσι φτιάχνει την εικόνα της.

Μια κυβέρνηση που έχει δώσει γη και ύδωρ και στους Αμερικανούς και στους Ευρωπαίους αλλά υποτίθεται ότι «υπερήφανα» θα διεκδικήσει τις «πολεμικές επανορθώσεις» από τη Γερμανία (απέναντι στην οποία τόλμη ούτε μία δόση των δανείων να καθυστερήσει).

Μια κυβέρνηση που υποστηρίζει ότι επαναφέρει τις συλλογικές συμβάσεις και τα εργατικά δικαιώματα και την ίδια ώρα είναι έτοιμη να δώσει καθεστώς ασυδοσίας και ατιμωρησίας σε κάθε ξένο «επενδυτή».

Όμως, η πιο μεγάλη «μαγική εικόνα» είναι ο τρόπος που αυτή η κυβέρνηση χειρίζεται τα του οίκου της, χειρίζεται τη σχέση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ.

Για την ακρίβεια έχουμε πολλαπλές «μαγικές εικόνες».

Είχαμε τη μαγική εικόνα «συνεργασία των αντιμνημονιακών δυνάμεων», όπου ένα κόμμα ακροδεξιό, εθνικιστικό, βγαλμένο από την πιο συστημική παράδοση της ελληνικής δεξιάς και με έναν ηγέτη γνωστό για τις σχέσεις του με επιχειρηματικά κέντρα, θεωρήθηκε ιδανικός σύμμαχος ενός κόμματος της ριζοσπαστικής αριστεράς.

Είχαμε τη μαγική εικόνα «Αλέξης Τσίπρας και Πάνος Καμμένος συγκυβερνήτες», όπου στην πραγματικότητα ο Αλέξης απλώς άφηνε τον Πάνο να κάνει τα δικά του, ιδίως διάφορες ιστορίες προς εξυπηρέτηση επιχειρηματικών κέντρων, συχνά σε συνεργασία με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τύπου Κοντονή.

Και τώρα έχουμε τη μαγική εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ που «καταλαβαίνει τι είναι ο Πάνος Καμμένος και εξεγείρεται».

Γιατί το τι είναι το ήξεραν και πριν.

Απλώς πριν βολεύονταν.

Και τώρα βολεύονται, αρκεί να μην κάνει καμιά στραβή και ρίξει την κυβέρνηση ο Καμμένος.

Όμως, τώρα πρέπει να πουλήσουν «αφήγημα» περί «ρήξης με τον Καμμένο».

Και να οι διαρροές και τα πρωτοσέλιδα της ΕΦΣΥΝ και οι δηλώσεις υπουργών.

Χωρίς ουσία, αλλά με σαφή σκοπιμότητα να πουλήσουν «αριστερή στροφή».

Εδώ μια κυβέρνηση που ουσιαστικά μας έχει κάνει παράρτημα των ΗΠΑ, «διαφωνεί» με τις προτάσεις του Καμμένου για παραπάνω αμερικανικές βάσεις όταν η ίδια η κυβέρνηση έχει κάνει όλη την χώρα αμερικανική βάση!

Σε ένα παιχνίδι πιο στημένο και από αγώνα κατς στη δεκαετία του 1970.

Όλα αυτά θα ήταν απλώς ενδιαφέροντα, διδακτικά ή ακόμη και διασκεδαστικά, εάν συνέβαιναν σε μια άλλη χώρα.

Όμως, συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Με όλους εμάς να πληρώνουμε το μάρμαρο.