Παραπομπή Μαρινάκη χωρίς στοιχεία και μόνο στόχο τη δικαστική ομηρία

Ορισμένες φορές η αξία (όπως και η στόχευση) μιας ποινικής δίωξης δεν είναι η καταδίκη. Αρκεί το ίδιο το μέγεθος της δικαστικής εμπλοκής, ο χρόνος που παίρνει η πλήρης και τελεσίδικη εκδίκαση μιας κακουργηματικής υπόθεσης, ιδίως εάν πρόκειται για πολύπρόσωπη υπόθεση και κυρίως το γεγονός ότι ο όποιος «στόχος» όλη αυτή την περίοδο θα έχει (χωρίς να μπορεί –τυπικά τουλάχιστον– να τον αμφισβητήσει) το χαρακτηρισμό του υπόδικου.

Αυτό λίγο πολύ συμβαίνει με τον Βαγγέλη Μαρινάκη και την λεγόμενη «υπόθεση με τα στημένα στο ποδόσφαιρο».

Μια υπόθεση που ήδη σέρνεται χρόνια και που στην πραγματικότητα κανένα σκοπό δεν είχε πραγματικά να χτυπήσει τα «κακώς κείμενα» στο χώρο του ποδοσφαίρου, όπως αποδεικνύεται και από τα χάλια του περσινού πρωταθλήματος της «εξυγίανσης», αλλά στην πραγματικότητα αποσκοπούσε στην αναδιάταξη επιχειρηματικών σχεδιασμών και σε σκοπιμότητες πολιτικές.

Αφετηρία όλων αυτών το περίφημο εισαγγελικό πόρισμα του Αντιεισαγγελέα πρωτοδικών Αριστείδη Κορέα που υποστήριξε ότι στο ελληνικό ποδόσφαιρο υπήρχε μια «εγκληματική οργάνωση» (δηλαδή μια «μαφία») που περιλάμβανε τους παράγοντες της ΕΠΟ, της ελληνικές διαιτησίας αλλά και πολλούς προέδρους ομάδων.
Το πόρισμα αυτό, όπως, συμβαίνει συχνά με τέτοια πορίσματα, δεν τεκμηρίωνε ακριβώς, αλλά μετάφραζε μια διάχυτη αίσθηση της κοινής γνώμης («το ποδόσφαιρο είναι γενικά βρώμικο») σε βαριές κατηγορίες και αρκετά κακουργήματα.

Καταρρέει το αφήγημα της «εγκληματικής οργάνωσης»

Πάνω σε αυτό το πόρισμα είναι που θα γίνει στη συνέχεια η κύρια ανάκριση που θα οδηγήσει το 2017 στο πρώτο βούλευμα για τη συγκεκριμένη υπόθεση.
Το βούλευμα εκείνο είχε μεγάλη σημασία γιατί γκρέμιζε το «αφήγημα» της εγκληματικής οργάνωσης.

Δηλαδή, το βούλευμα αυτό, που εντόπιζε υπαρκτά προβλήματα στη λειτουργία της ΕΠΟ και της διαιτησίας, είχε τη σημασία ότι υποστήριζε ότι δεν υπάρχει κάποια παντοδύναμη μαφία που κινούσε όλα τα νήματα.

Ειδικά για τον Βαγγέλη Μαρινάκη είχε τη σημασία ότι τον απάλλασσε από τη ρετσινιά, που επιμελώς αναπαρήγαγαν διάφορες ιστοσελίδες και εκπομπές ότι είναι ο «capo dei capi» του ελληνικού ποδόσφαιρου και κινεί τα νήματα της «εγκληματικής οργάνωσης».

Η κατάρρευση αυτής της κατηγορίας ήταν σημαντική, μια που για χρόνια από διάφορες ιστοσελίδες, έντυπα και εκπομπές η υπόθεση αυτή επονομαζόταν «η υπόθεση της εγκληματικής οργάνωσης με τα στημένα στο ποδόσφαιρο». Ποιος θυμάται εκείνη την εποχή που κυκλοφορούσαν οι διάφορες «υποκλοπές» που άλλοτε συνδέονταν με αυτή την υπόθεση, άλλοτε με την υπόθεση Noor-1, ανάλογα με το ποια «αιχμή» ήθελαν να αναδείξουν τα διάφορα μέσα (πριν φυσικά οι διάφοροι «δημοσιογράφοι» να μαζέψουν τόσες καταδίκες για τη χρήση τέτοιου υλικού ώστε να γίνουν πιο προσεκτικοί). Τώρα αυτή η κατηγορία αποδεικνυόταν ανυπόστατη.

Το βούλευμα απάλλασσε τον Μαρινάκη επίσης και από άλλες βαριές κατηγορίες, όπως ήταν η εκβίαση, και τον παρέπεμπε για δύο αδικήματα. Ένα πλημμέλημα, δηλαδή τη σύσταση συμμορίας, και ένα κακούργημα για αλλοίωση αποτελέσματος αγώνα που περιλαμβάνεται σε στοιχηματική διαδικασία.

Είναι δε χαρακτηριστικό ότι ο πρόεδρος του δικαστικού συμβουλίου είχε μειοψηφήσει και είχε υποστηρίξει ότι οι κατηγορίες κατά του Μαρινάκη δεν έστεκαν.
Όμως, φαίνεται ότι αυτό το γκρέμισμα του αφηγήματος της «εγκληματικής οργάνωσης» δεν άρεσε σε αρκετούς που ήθελαν να συντηρούν μια συνθήκη δικαστικής ομηρίας του Μαρινάκη.

Τότε είχαμε την αναίρεση του Αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Χαρ. Βουρλιώτη κατά του παραπεμπτικού βουλεύματος, σε μια προσπάθεια να επανέλθουν η σαφώς βαρύτερη κατηγορία της «εγκληματικής οργάνωσης».

Το Ποινικό Τμήμα του Άρειου Πάγου, με πρόεδρο την κ. Μ. Γαλάνη, απέρριψε την αναίρεση (ομόφωνα και κατά πλειοψηφία ) για τα επίμαχα αδικήματα. Η συγκεκριμένη απόφαση ήταν ιδιαίτερα σημαντικά γιατί έκλεινε οριστικά το κεφάλαιο «εγκληματική οργάνωση» στην ποινική διερεύνηση της συγκεκριμένης υπόθεσης.

Μετά την απόρριψη της αναίρεσης η δικογραφία επέστρεψε στο Εφετείο και μετά την νέα πρόταση του εισαγγελέα Εφετών Περικλή Δράκου, η υπόθεση κρίθηκε από το νέο συμβούλιο, το οποίο και εξέδωσε νέα απόφαση που ουσιαστικά επαναλαμβάνει το αρχικό παραπεμπτικό βούλευμα.

Άνθρωποι με γνώση των δικαστικών πραγμάτων παρατηρούσαν ότι το συγκεκριμένο νέο βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών βγήκε με εντυπωσιακή ταχύτητα, κάτι που θα μπορούσε να αποδοθεί και σε άνωθεν παρεμβάσεις και ειδικό ενδιαφέρον για την υπόθεση.

Ο λόγος του ενδιαφέροντος διαφόρων παραγόντων είναι προφανής. Μια τέτοια παραπομπή επιτρέπει σε διαφόρους να λένε διαρκώς ο «υπόδικος για κακουργήματα» Μαρινάκη, αδιαφορώντας όχι μόνο για το «τεκμήριο αθωότητας» αλλά ακόμη και για τις πραγματικές διαστάσεις της υπόθεσης.

Και το κυριότερο θα μπορούν να το λένε για αρκετό καιρό, αφού τώρα πάμε για δίκη. Εδώ πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτή η δίκη δεν πρόκειται να ξεκινήσει αύριο.

Καταρχάς πρέπει να επιδοθεί το βούλευμα σε όλους τους κατηγορουμένους και επειδή περιλαμβάνονται και αλλοδαποί να μεταφραστεί κιόλας από το υπουργείο Εξωτερικών. Στη συνέχεια οι κατηγορούμενοι έχουν δικαίωμα να ασκήσουν αναίρεση κατά του βουλεύματος στον Άρειο Πάγο. Αφού ολοκληρωθεί και αυτή η διαδικασία, τότε μόνο μπορεί να οριστεί δικάσιμος. Και αυτή μετά από αρκετό καιρό, μια που μιλάμε για μεγάλη δίκη με μεγάλο αριθμό κατηγορουμένων.

Επιπλέον, μια τόσο πολυμελής δίκη μπορεί να οδηγήσει και σε διάφορα αιτήματα εξαίρεσης, αναβολές κ.λπ. Αφού ολοκληρωθεί η δίκη, που με τη σειρά της θα πάρει αρκετό καιρό για την εξέταση όλων των μαρτύρων κ.λπ., τότε θα έχουμε την πρωτόδικη απόφαση. Στη συνέχεια και αφού καθαρογραφεί θα έχουμε την εκδίκαση στο Εφετείο Κακουργημάτων. Μόνο τότε θα μιλάμε για τελεσίδικες καταδίκες, εναντίον των οποίων μπορούν να ασκηθούν και αναιρέσεις στον Άρειο Πάγο.

Όλα αυτά σημαίνουν αρκετά χρόνια και αυτό ακριβώς προσδιορίζει την έννοια της «δικαστικής ομηρίας».

Κατηγορίες που δεν στέκουν

Ως προς την ουσία την κατηγοριών τώρα. Το πρόβλημα με αυτή την παραπομπή είναι ότι ακριβώς κινείται με βάση ένα εύκολο και απλουστευτικό σχήμα για το ελληνικό ποδόσφαιρο, σύμφωνα με το οποίο «όλοι είναι στο κόλπο». Αυτό σημαίνει ότι πραγματικά προβλήματα και αυθαίρετες γενικεύσεις συνδυάζονται.

Αυτό φαίνεται με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο στις κατηγορίες κατά του Βαγγέλη Μαρινάκη. Όπως είπαμε ο Μαρινάκης κατηγορείται για δύο αδικήματα. Το πρώτο είναι πλημμέλημα (σύσταση και συμμορία) και αναφέρεται στο ότι συνεργάστηκε με τους συγκατηγορούμενούς του για να επηρεάσουν το πρωτάθλημα. Μόνο που η «τεκμηρίωση» της κατηγορία είναι πράγματα και διαδικασίες που έγιναν ανοιχτά και δημόσια, όπως ήταν οι εκλογές στην ΕΠΟ, και όπου η όποια συζήτηση ανάμεσα σε διαφορετικούς παράγοντες και νόμιμη και θεμιτή είναι.

Το δεύτερο και βαρύτερο, είναι το κακούργημα της αλλοίωσης αποτελέσματος ποδοσφαιρικού αγώνα και που είναι κακούργημα επειδή έχει την επιβαρυντική συνθήκη ότι αφορά αγώνες που περιλαμβάνονταν σε στοιχηματισμό.

Τα επίμαχα παιχνίδια ήταν το ματς Ολυμπιακός – Βέροια (3-0) που έγινε στις 6-1-2013 και το ματς Ολυμπιακός – Ατρόμητος Αθηνών (2-0) που έγινε στις 4-2-2015. Ως προς το πρώτο ματς οι κατηγορίες εμφανίστηκαν δύο χρόνια αργότερα από την τέλεση του ματς (μία υπόθεση που ξεκίνησε από καταγγελία του Δ. Μελισσανίδη και κατάθεση του Γεωργέα), δεν υποστηρίζονται από το σύνολο των καταθέσεων και υπάρχουν πλήθος καταθέσεων που υποστηρίζουν ότι δεν υπήρξε κάποιου τύπου παρέμβαση ώστε να χάσει η Βέροια το παιχνίδι. Και όλα αυτά φυσικά πέραν του γεγονότος ότι τότε η νίκη του Ολυμπιακού είχε φανεί σε όλους φυσιολογική δεδομένης της διαφοράς δυναμικότητας ανάμεσα στον πρωταθλητή Ελλάδας και μια επαρχιακή ομάδα. Και όλα συνάμα σε μια υπόθεση που κανείς από όσους κατέθεσαν δεν ενέπλεξε τον Ολυμπιακό αλλά υποστηρίχτηκε από κάποιους πως ο πρόεδρος της Βέροιας ζήτησε από τους παίκτες του να χάσουν.

Αντίστοιχα, ως προς το δεύτερο παιχνίδι καλό είναι να θυμόμαστε ότι η βασική κατάθεση είναι του Τάκη Φύσσα που υποστήριζε ότι του είχε πει ο τότε προπονητής του Ατρόμητου Σα Πίντο ότι του είχε δώσει εντολή ο πρόεδρος της ομάδας να αποδυναμώσει την ομάδα ώστε να χάσει από την ομάδα. Η κατάθεση αυτή διαψεύδεται από τον ίδιο τον Σα Πίντο (που χάρη σε αυτή την κατάθεση βρέθηκε κατηγορούμενος) αλλά και από όλους τους άλλους εμπλεκόμενους, ενώ ορισμένες από τις αλλαγές στη σύνθεση που υποτίθεται ότι έγιναν για λόγους «αποδυνάμωσης» στην πραγματικότητα δικαιολογούνται από ζητήματα τραυματισμών που υπήρχαν.

Και όμως αυτή η «μου είπαν ότι…» κατάθεση, ενός ανθρώπου που ήταν τότε διευθυντής ποδοσφαίρου της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, θεωρήθηκε ότι τεκμηριώνει αλλοίωση αποτελέσματος.

Είναι όμως εντυπωσιακό ότι τα συγκεκριμένα δύο υποτίθεται «στημένα» παιχνίδια έχουν εξεταστεί από την UEFA και μάλιστα τόσο από την ιδιαιτέρως αυστηρή Επιτροπή Προσφυγών της UEFA αλλά και από το Αθλητικό Διαιτητικό Δικαστήριο. Θυμίζουμε ότι με αφορμή τις κατηγορίες για στημένα είχε κάνει προσφυγή στην UEFA o Παναθηναϊκός επικαλούμενος αυτά τα παιχνίδια. Γι’ αυτό και συμμετείχε κανονικά ο Ολυμπιακός στο Champions League στην περίοδο 2015-2016.

Είναι προφανές ότι τα δύο παιχνίδια διαλέχτηκαν επειδή φάνταζαν βολικά λόγω των μεμονωμένων καταθέσεων για αυτά, έστω και εάν υπήρχαν άλλες καταθέσεις που αναιρούσαν τις πρώτες και παρότι οποιοσδήποτε παρακολουθούσε και παρακολουθεί το ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ξέρει ότι τα συγκεκριμένα παιχνίδια δεν ήταν παιχνίδια για να «στηθούν» για τον απλούστατο λόγο ότι ήταν παιχνίδια που ο Ολυμπιακός μπορούσε να κερδίσει!

Όμως, ακριβώς επειδή η συγκεκριμένη υπόθεση δεν αποσκοπεί στην «κάθαρση» του ποδοσφαίρου αλλά στην διαμόρφωση επιχειρηματικών και πολιτικών συσχετισμών, επόμενο ήταν να γίνουν έρευνες και διερευνήσεις από ανθρώπους που δεν γνώριζαν ούτε καταλάβαιναν το ποδόσφαιρο με αποτελέσματα βουλεύματα και πορίσματα που απλώς αναπαράγουν γενικεύσεις χωρίς τεκμηρίωση.

Γι’ αυτό το λόγο και η εκτίμηση είναι ότι στο τέλος θα υπάρξει πλήρης και πανηγυρική απαλλαγή από όλες τις κατηγορίες κατά του Βαγγέλη Μαρινάκη, η πλευρά του οποίου υπογραμμίζει ότι θα έρθει η ώρα της απόδοσης ευθυνών σε όσους μεθόδευσαν χρόνια τώρα μια υπόθεση που μόνο ως απόπειρα δικαστικής ομηρίας μπορεί να περιγραφεί.