Ο Νίκος Παππάς έφτιαξε μια ΕΡΤ-παραμάγαζο

Ο Νίκος Παππάς περηφανεύεται ότι είναι ο άνθρωπος που έβαλε τάξη στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο. Που έβαλε τους καναλάρχες να πληρώσουν. Που άνοιξε ξανά την ΕΡΤ και κατάφερε να κλείσει το Mega.

Στην πραγματικότητα ο Νίκος Παππάς είναι ο άνθρωπος έκανε ένα διαγωνισμό-φιάσκο αρχικά και στη δεύτερη προσπάθεια απλώς το μίνιμουμ που όριζε η προκήρυξη για να συνεχίσουμε να βλέπουμε τα ίδια κανάλια (μείον το Mega), με την ίδια φυσιογνωμία και τα ίδια προβλήματα στην ποιότητα και την εγκυρότητα.

Όσο για την ΕΡΤ, όντως ο Νίκος Παππάς άνοιξε ξανά την ΕΡΤ. Μόνο που άνοιξε την ΕΡΤ όπως ήταν και όπως την ήθελαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Ως μηχανισμό κυβερνητικής προπαγάνδας και εργαλείο κομματικής πολιτικής, στο έλεος πάντα των διαρκών πολιτικών παρεμβάσεων.

Μόνο που ο Νίκος Παππάς ξεχνάει ότι οι άνθρωποι που έτρεξαν στο πλευρό της ΕΡΤ και αγωνίστηκαν ενάντια στο «μαύρο» δεν το έκαναν για να έχουν «μία από τα ίδια» στη δημόσια ραδιοτηλεόραση.

Το έκαναν γιατί πίστεψαν ότι έπρεπε να υπάρχει πραγματικά δημόσια ραδιοτηλεόραση και γιατί πίστεψαν ότι ο κόσμος της ΕΡΤ, οι δημοσιογράφοι, οι τεχνικοί, οι παραγωγοί είχαν όρεξη, μεράκι και ιδέες και έπρεπε να τους αφήσουν να έχουν τον πρώτο λόγο.

Και ήταν πολύς ο κόσμος που όχι μόνο ήθελε να βάλει πλάτη, εάν ποτέ άνοιγε ξανά η ΕΡΤ, αλλά και είχε όλη τη διάθεση να παλέψει για ποιότητα, εγκυρότητα και πάνω από όλα σεβασμό και λογοδοσία στο θεατή.

Μόνο που τίποτα από αυτά δεν έγινε.

Αντίθετα, ο Νίκος Παππάς και ο μηχανισμός του Μαξίμου είδε στην ΕΡΤ έναν βολικό μηχανισμό για να μπορεί να έχει «επικοινωνιακή στρατηγική» ο ΣΥΡΙΖΑ.

Οπότε ξαναγυρίσαμε πολύ νωρίς στην πεπατημένη των παρεμβάσεων, των «εγκάθετων», της έμφασης στη φιλοκυβερνητική στάση και όχι στην ποιότητα.

Ακόμη χειρότερα, είδαν στην ΕΡΤ, που χρηματοδοτείται από όλους μας μέσα από το «ανταποδοτικό τέλος» υπέρ της, με πρωτοβουλία του Γ. Βασιλειάδη έναν βολικό μηχανισμό για να επιδοτηθούν οι «άστεγες» τηλεοπτικά ομάδες και φόρτωσαν στην ΕΡΤ υπέρογκα συμβόλαια τηλεοπτικών δικαιωμάτων για ομάδες της Super League, σε μια κίνηση που μόνο ως διασπάθιση δημόσιου χρήματος μπορεί να περιγραφεί.

Την ίδια στιγμή όλες οι επιλογές που γίνονται ως προς τη διοίκηση και τη στελέχωση κυρίως έχουν να κάνουν με τον έλεγχο για στενούς κομματικούς σκοπούς, παρακάμπτοντας τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να ανεβάσουν πραγματικά την ΕΡΤ και τοποθετώντας πρόσωπα που δεν μπορούν πραγματικά να οδηγήσουν την ΕΡΤ στη νέα εποχή, ή χρησιμοποιώντας την ΕΡΤ για την ανακύκλωση προσώπων που έχουν δείξει πια τα πραγματικά τους όρια.

Μόνο που αυτά τα καταλαβαίνει το κοινό που είναι πάντα ο τελικός και αδυσώπητος κριτής. Γιατί την οσμή προπαγάνδας την οσφραίνεται αμέσως. Γιατί μπορεί να δει πότε γίνονται παρεμβάσεις ώστε να αυξάνεται το λιβάνισμα της κυβέρνησης. Γιατί αισθάνεται την έλλειψη αντικειμενικότητας.

Μόνο που έτσι απλώς δυσφημείται η εικόνα της δημόσιας τηλεόρασης. Αντί για έναν πόλο ποιότητας και εγκυρότητας που θα μπορούσε να λειτουργήσει ανορθωτικά συνολικά για το τηλεοπτικό τοπίο, αφού θα υποχρέωνε τα ιδιωτικά κανάλια να κινηθούν έστω και εν μέρει σε αυτή την κατεύθυνση, έχουμε το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα.

Χωρίς ουσιαστικό ανταγωνισμό, ιδίως στην ενημέρωση, τα ιδιωτικά κανάλια απλώς βγάζουν ακόμη πιο έντονα όλα τα προβλήματά τους, τις μονομέρειές τους και τα ελλείμματά τους.

Ακόμη χειρότερα, με την ΕΡΤ να οδεύει σε ανυποληψία, κινούμενη σε αντίθετη κατεύθυνση από τους οραματισμούς της περιόδου μετά το «μαύρο», δεν υπάρχει καμιά εγγύηση ότι εάν τεθεί ξανά σε κίνδυνο η δημόσια ραδιοτηλεόραση θα υπάρξει η ίδια αντίδραση της κοινωνίας.

Γιατί πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να αγωνιστεί για μια ΕΡΤ σαν κι αυτή που έφτιαξε ο Νίκος Παππάς.

Ο Νίκος Παππάς με τις επιλογές του υπενθυμίζει μια πικρή αλήθεια: ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εφάρμοσε Μνημόνια. Αυτό θα μπορούσε να ήταν και ένας αναγκαστικός συμβιβασμός.

Είναι και ότι ολοένα και περισσότερο αντιγράφει τις πρακτικές των παλιών κομμάτων εξουσίας. Τον κυνισμό, τη χειραγώγηση, τον καιροσκοπισμό.

Γι’ αυτό το λόγο και ολοένα και περισσότερο τον πρώτο λόγο στην κυβέρνηση τον έχουν οι άνθρωποι εκείνοι που μπορούν πιο εύκολα να προσαρμοστούν σε αυτή την κατάσταση.

Αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με την αριστερά, όπως και εάν την ορίσει κανείς.