Αλέξη είναι κακό στην άμμο να χτίζεις… αφηγήματα

Στον ΣΥΡΙΖΑ εάν ποτέ ξεμείνουν από δουλειά μπορούν πάντα να βρουν άλλα πεδία να ασκήσουν το ταλέντο τους στο να μπορούν να κατασκευάζουν αφηγήματα.

Τηρουμένων των αναλογιών από το Χόλιγουντ έως τις μεγάλες διαφημιστικές εταιρίες πολλοί θα μπορούσαν να τους αξιοποιήσουν.

Τσίπρας, Παππάς, Καρτερός αλλά και ανερχόμενα αστέρια όπως ο Τζανακόπουλος έχουν μάθει καλά την τέχνη του να πουλάς μια ιστορία.

Τα υλικά γνωστά: μια ελαφρά σχέση με την πραγματικότητα, σφιχτή αφήγηση, happy end και ένας θίασος πρόθυμων για τη συστηματική αναπαραγωγή του εκάστοτε αφηγήματος.

Αν κιόλας έστω λίγο πιστεύουν αυτή την ιστορία, το αποτέλεσμα είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό.

Γνωρίζουν άλλωστε ότι το κοινό πάντοτε θέλει να ακούει ιστορίες. Ιδίως όταν είναι πιο ευχάριστες από την πραγματικότητα.

Ένα από αυτά τα αφηγήματα που συστηματικά καλλιέργησε αυτό το επιτελείο ήταν αυτό της «καθαρής εξόδου από τα μνημόνια» ως δρόμου για την «ανάπτυξη».

Σύμφωνα με αυτό το αφήγημα επειδή η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα ήταν πιο ικανή από τις προηγούμενες, κατάφερε να βγάλει τη χώρα από τα μνημόνια, να φέρει την οικονομία σε καλύτερη κατάσταση και πλέον να μπορεί να κοιτάζει την προοπτική της ανάπτυξης. Με την ασφάλεια των πλεονασμάτων αλλά και του «μαξιλαριού» της τελευταίας δανειακής δόσης δεν χρειάζεται να ανησυχούμε για τις αγορές. Πλέον έρχονται οι επενδύσεις, οι θέσεις εργασίες και η βελτίωση της θέσης των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων.

Το αφήγημα αυτό έδινε μια απτή ελπίδα σε μεγάλα κοινωνικά κομμάτια και στρίμωχνε την Νέα Δημοκρατία εφόσον την υποχρέωνε διαρκώς να φαίνεται ως αυτή που καταστροφολογεί για την κατάσταση της οικονομίας.

Το αφήγημα αυτό μαζί με μερικά στοχευμένα μέτρα και διάφορες προεκλογικές εξαγγελίες είχε καταφέρει να φέρουν τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση να ελπίζει ότι μπορεί να πάει με αξιώσεις στην εκλογική μάχη.

Μόνο που το αφήγημα αυτό είχε ένα πολύ απλό πρόβλημα. Δεν έλεγε όλη την αλήθεια, ή, για την ακρίβεια, έλεγε τη μισή αλήθεια.

Γιατί όντως η κυβέρνηση θεσμοθετώντας όλα τα μέτρα που της ζήτησε η Τρόικα, ξεζουμίζοντας τη μεσαία τάξη και φορτώνοντας στην κοινωνία το κόστος της λιτότητας κατάφερε να πετύχει τους «ονομαστικούς στόχους» των μνημονίων.

Αυτό επέτρεψε στους δανειστές, που επίσης ήθελαν να πουλήσουν στις δικές τους χώρες ότι επιτέλους «σταματούν να ασχολούνται με τους έλληνες», να δώσουν την έγκρισή τους για την «έξοδο από τα μνημόνια».

Μόνο που αυτό έφερε την κυβέρνηση αντιμέτωπη με το να πρέπει να διαχειριστεί και την πραγματική κατάσταση της οικονομίας. Να ασχοληθεί με τα ζητήματα που είναι πέρα από τους ονομαστικούς δείκτες και τα πλεονάσματα. Να δει τι γίνεται πραγματικά με την ανάπτυξη.

Και εκεί άρχισαν τα δύσκολα. Γιατί άρχισαν να βγαίνουν οι «σκελετοί» που ήταν κρυμμένοι στα ντουλάπια. Και το αφήγημα άρχισε να καταρρέει.

Γιατί αποδείχτηκε ότι η εξυγίανση των τραπεζών είναι μια εικονική πραγματικότητα. Παρά τις δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ δημοσίου χρήματος που έχουν πέσει για την ανακεφαλαιοποίησή τους, οι τράπεζες εξακολουθούν να είναι σε άθλια κατάσταση, με χαρτοφυλάκια γεμάτα «κόκκινα δάνεια» και αδυναμία να έχουν πρόσβαση σε ρευστότητα, αφού ο Δραγασάκης και όσοι άλλοι ασχολήθηκαν με το θέμα όλα αυτά τα χρόνια απλώς ήθελαν να τα πάνε καλά με τα funds και όχι να δουν πώς θα μπορούσε να σταθεί στα πόδια του το τραπεζικό σύστημα.

Γιατί έγινε σαφές ότι έξοδο στις αγορές δεν μπορεί να κάνει ούτε η κυβέρνηση ούτε το τραπεζικό σύστημα γιατί οι αγορές – που όταν το θέλουν μπορούν να είναι αδυσώπητες – καταλαβαίνουν πότε μια δυναμική είναι πραγματική και πότε είναι απλώς «αφήγημα».

Γιατί το διεθνές περιβάλλον είναι όλο και πιο αντίξοο και ασταθές και την ίδια ώρα η ελληνική κυβέρνηση καθόλου δεν προετοιμάζεται για τους κραδασμούς (πέραν του να λέει ότι φταίει το… Bloomberg), αλλά ασχολείται απλώς και μόνο με τη διαχείριση της προεκλογικής περιόδου.

Γιατί ανάπτυξη δεν σημαίνει μόνο τουρισμός αλλά και σχέδιο και στήριξη κλάδων και δημιουργία υποδομών και εκτίμηση για το που και με ποιο τρόπο πρέπει να ρίξουμε βάρος.

Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα ασχολήθηκε με τα μνημόνια (τα οποία εφάρμοσε πιο πιστά από όλους) και τα αφηγήματα. Όμως, τώρα καλείται να διαχειριστεί μια οικονομία, χωρίς δίχτυ ασφαλείας και σε ένα δύσκολο περιβάλλον. Και απλώς αποτυγχάνει.

Στην κατάρρευση των αφηγημάτων της απαντάει με ακόμη περισσότερα αφηγήματα και στις πραγματικές προκλήσεις με ακόμη μεγαλύτερες υπεκφυγές.

Με κίνδυνο το επόμενο κραχ να είναι αρκετά πιο πραγματικό.