Γιαννιώτης: Ο καλύτερος Έλληνας τερματοφύλακας του Ολυμπιακού από την εποχή του Σαργκάνη

Ο Ολυμπιακός είναι αναμφισβήτητα το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό μέγεθος στην Ελλάδα και ως εκ τούτου διαχρονικά έχει διαμορφώσει ένα εντελώς διαφορετικό DNA, σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες. Λογικό, μιας και ο χαρακτήρας της κάθε ομάδας χτίζεται πετραδάκι – πετραδάκι στο πέρας των χρόνων.

Και ενώ κάποιοι απόρησαν ή θεώρησαν αξιοπρόσεχτη την υποδοχή που επιφύλαξαν οι φίλοι του Θρύλου στους ποδοσφαιριστές του Πέντρο Μάρτινς μετά την εντός έδρας ήττα (0-1) από τον ΠΑΟΚ. Μιλάμε άλλωστε, για τους ίδιους οπαδούς που κάποτε αποδοκίμαζαν την ομάδα τους η οποία είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα! Είναι κι αυτό κομμάτι του ίδιου DNA, αυτού που δύσκολα μπορεί να κατανοήσει κάποιος outsider.

Στην πυραμίδα του Ολυμπιακού τις «καυτές πατάτες» τις κρατούν  διαχρονικά εκείνοι που βρίσκονται σε τρεις θέσεις. Ο ιδιοκτήτης – πρόεδρος συνολικά του οργανισμού, ο προπονητής – στρατηγός που οργανώνει και παρουσιάζει μια ομάδα που θα «γεμίζει» το κοινό και ο τερματοφύλακας, ο οποίος μολονότι τελευταίος παίκτης της άμυνας είναι αυτός από τον οποίο ξεκινάει η κάθε 11άδα.

Ιδιοκτήτη και πρόεδρο ο νυν Ολυμπιακός έχει και μάλιστα με απόλυτα επιτυχημένο έργο από το 2010 όταν και ανέλαβε στη… φουρτούνα το υπερωκεάνιο του Θρύλου.

Προπονητή, έπειτα από αρκετές αλλαγές, φαίνεται ότι βρήκε και πάλι ανάλογο του ιστορικού μεγέθους του Ολυμπιακού.

Και φτάνουμε στον τερματοφύλακα. Στο «τέρμα», το οποίο αποτελεί και την  «αρχή» της ομάδας. Στον παίκτη που ανοίγει και κλείνει τον κύκλο της 11άδας και την οποία δικαιωματικά έχει ο 25χρονος Ανδρέας Γιαννιώτης.

Από τη στιγμή που το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ κρίθηκε από μια (μη) φάση, ήταν αναπόφευκτο τα πρώτα επιφανειακά σχόλια να στραφούν γύρω από αυτή. Ηταν η φάση που διαμόρφωσε το τελικό αποτέλεσμα, λέγεται και γράφεται δεξιά κι αριστερά.

Αφελώς βέβαια, καθώς το τελικό αποτέλεσμα «γράφουν» μεν τα γκολ που μπαίνουν, αλλά το ίδιο το αποτέλεσμα διαμορφώνεται και από εκείνα τα γκολ που ΔΕΝ μπαίνουν. Και στον συγκεκριμένο αγώνα αυτά ήταν πολύ περισσότερα και όλα στην άλλη εστία…

Ο Ανδρέας Γιαννιώτης που δεν ανησύχησε σε καμιά φάση του αγώνα, έγινε πρωταγωνιστής σε μια κακή στιγμή. Μοιραίος. Επρεπε μάλιστα στην ίδια φάση η ποδοσφαιρική μοίρα να επιφυλάσσει το ίδιο – ακριβώς κακόγουστο σενάριο και για τον Γιάγκος Βούκοβιτς, για να ολοκληρωθεί το κακό για τον Ολυμπιακό.

Πολλοί είπαν «αυτά δε γίνονται», περισσότεροι σχολίασαν «ναι αλλά για τέτοιες φάσεις χρειάζεσαι έναν καλό τερματοφύλακα». Διαφωνώ. Τον τερματοφύλακα τον χρειάζεσαι για «φάσεις» πραγματικές ή για να αποτρέπει «φάσεις» με τη σωστή του τοποθέτηση – κίνηση – έξοδο. Και όπου χρειάστηκε ακόμη και σε αυτό το απολύτως μονόπλευρο ματς, ο Γιαννιώτης το έκανε και με το παραπάνω.

Τέτοιες φάσεις γίνονται και θα γίνονται όπου και όποτε κυλάει μια μπάλα. Ακόμη και στον Ολυμπιακό. Ακόμη και με τερματοφύλακες που έγραψαν το όνομά τους με χρυσά γράμματα στην πολύχρονη ιστορία του. Πρόχειρα – πρόχειρα να θυμίσω ένα αυτογκόλ του Νίκου Σαργκάνη και πάλι σε ντέρμπι (με την ΑΕΚ τον Νοέμβριο του 1982) και ένα του Αντώνη Νικοπολίδη με τη Ρόζενμποργκ το 2005. Να μη χρειαστεί να πάμε παραέξω και να θυμηθούμε τον Ντίντα της Μίλαν το 2000 με τη Λιντς, ή τον Μπουφόν, τον Κασίγιας και τον Νόιερ.

Είναι τέτοια η μοίρα του τερματοφύλακα που αναπόφευκτα κάποια στιγμή στην καριέρα τους θα πέσουν θύματα της μπάλας και των διαθέσεών της. Ωστόσο δεν καθορίζουν αυτές οι στιγμές την πορεία τους στο ποδόσφαιρο. Είναι άλλο πράγμα να μιλάμε για κακές στιγμές και άλλο για κακούς ή μέτριους τερματοφύλακες.

Οσοι μπορούν να δουν το υπόλοιπο ματς, αλλά και τα προηγούμενα παιχνίδια της σεζόν, καταλαβαίνουν ότι ο Ολυμπιακός έχει βρει τερματοφύλακα για πολλά χρόνια. Τερματοφύλακα που μπορεί να παίξει με τη μπάλα στα πόδια και να ανοίξει το παιχνίδι από πίσω. Τερματοφύλακα με σωματικά προσόντα που του επιτρέπουν να ελέγχει την εναέρια κυκλοφορία. Τερματοφύλακα με αντίληψη και αντανακλαστικά.

Τερματοφύλακα με χαρακτήρα και όρεξη για δουλειά, ώστε να μπορέσει να αποτελέσει σημείο αναφοράς και να φτάσει ή και να ξεπεράσει τον κορυφαίο Έλληνα τερματοφύλακα που είχε υπερασπιστεί την εστία του Ολυμπιακού, τον Σαργκάνη.