Αριστερά και καταστάσεις τύπου Μόριας δεν συμβιβάζονται

Αυτό που γίνεται στη Μόρια είναι ντροπή.

Είναι ο απόλυτος εξευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Είναι η ύβρις του να φέρεσαι σε ανθρώπους ταλαιπωρημένους και ξεριζωμένους σαν να είναι σκουπίδια.

Σε ένα χώρο φτιαγμένο για να δέχεται το πολύ 3000 ανθρώπους βρίσκονται 9000, οι υποδομές δεν επαρκούν, οι άνθρωποι αρρωσταίνουν, εμφανίζονται φαινόμενα όπως βιασμοί, παιδιά έχουν τάσεις αυτοκτονίας.

Και το χειρότερο από όλα: αυτή η ντροπή και αυτό το αίσχος είναι επί της ουσίας μια συνειδητή επιλογή.

Από όταν ξεκίνησε η προσφυγική κρίση, για την οποία φέρει ευθύνη και η Δύση με τον τρόπο που παρεμβαίνει σε διάφορες «εστίες έντασης», αντί να κοιτάξει η ΕΕ πώς θα μπορέσει να υποδεχτεί και να φιλοξενήσει αυτούς τους ανθρώπους και να σεβαστεί το δικαίωμά τους στο άσυλο, όλη η σκέψη ήταν στο πώς θα αποτραπεί η είσοδος των προσφύγων.

Και ας είναι, συγκριτικά, πολλοί λιγότεροι αυτών που μετακινήθηκαν από την ανατολική στη δυτική Ευρώπη μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.

Έτσι, λοιπόν, αντί για την οφειλόμενη αλληλεγγύη, είχαμε την πιο σκληρή εκδοχή της Ευρώπης-Φρούριο.

Και τα πράγματα γίνονται διαρκώς χειρότερα, γιατί στην Ευρώπη η ακροδεξιά παίζει κυνικά το χαρτί του ρατσισμού κατά των προσφύγων και τα συστημικά κόμματα μετακινούνται στις δικές της θέσεις.

Η Μόρια είναι το πραγματικό πρόσωπο της Ευρώπης Φρούριο.

Όταν φτιάχτηκαν τα hot-spots σε περιοχές όπως η Λέσβος, υποτίθεται ότι ήταν αναγκαία για την υλοποίηση της συμφωνίας ΕΕ και Τουρκίας.

Η λογική ήταν γρήγορη επεξεργασία των αιτημάτων ασύλου, άμεσες επαναπροωθήσεις στην Τουρκία και σταδιακά μετακίνηση προσφύγων από την Τουρκία στη Δυτική Ευρώπη με χαρτιά κ.λπ.

Στην πραγματικότητα η λογική των hot spots ήταν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες με το που φτάνουν σε μέρη όπως η Λέσβος αμέσως να βρίσκονται έγκλειστοι, να μην μπορούν να μετακινηθούν προς την ενδοχώρα και εν συνεχεία προς άλλες χώρες και, το κυριότερο, να βιώνουν άθλιες συνθήκες ώστε να αποθαρρύνονται οι επόμενοι από το να αποπειραθούν να περάσουν στην Ελλάδα.

Η αθλιότητα της Μόριας είναι επομένως κομμάτι του «αποτρεπτικού» μηχανισμού της ΕΕ και τμήμα των αντιπροσφυγικών πολιτικών της.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται ότι είναι κατά της Ευρώπης-Φρούριο, ότι είναι υπέρ της αλληλεγγύης, ότι στηρίζει τα αιτήματα των προσφύγων.

Και όμως η Μόρια και η κατάσταση εκεί δημιούργημα των δικών του πολιτικών είναι και της δική του συναίνεσης, έστω και σιωπηρά, στη στρατηγική «να τους κάνουμε το βίο αβίωτο».

Η ίδια κυβέρνηση που επέβλεψε άμεσα και έμμεσα της διάθεσης τεράστιων ποσών από την ΕΕ για τους πρόσφυγες, που είδε την ανάπτυξη των ΜΚΟ ακόμη και ως τρόπο περιορισμού της ανεργίας των νέων επιστημόνων, που συμμετέχει σε αντιρατσιστικές κινητοποιήσεις, δεν έχει κανένα πρόβλημα να είναι συνένοχη σε αυτή την ντροπή, κατά βάση γιατί θέλει να διευκολύνει τις ηγετικές χώρες της ΕΕ.

Και ας μην πουν ότι «δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς».

Μπορούν.

Οποιαδήποτε κυβέρνηση που θα πρέσβευε όντως αυτά που λέει ότι πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ για το θέμα των προσφύγων απλώς δεν θα ήταν «συνένοχη στο φόνο».

Θα έλεγε ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση και θα έκανε όλα τα βήματα ώστε οι πρόσφυγες να μετακινηθούν σε άλλες περιοχές, σε καλύτερες συνθήκες και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.

Θα πίεζε για να αλλάξουν οι όροι της συμφωνίας με την Τουρκία. Θα αρνιόταν να βάλει τους πρόσφυγες στο παζάρι του χρέους ή των «θετικών αξιολογήσεων».

Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε τίποτα από αυτά.

Και το αίσχος στη Μόρια συνεχίζεται.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει ότι τις αξίες της αριστεράς τις έχει για σημαία ευκαιρίας και όχι για οδηγό.