Πάνο Καμμένε «κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις»

Η εξουσία είναι κάτι με το οποίο μπορείς να κολλήσεις πραγματικά.

Έχει ένταση, αδρεναλίνη, σε κάνει να πιστεύεις ότι είσαι δυο μέτρα πάνω από τους υπόλοιπους.

Σε κάνει να νιώθεις πώς είσαι στο κέντρο της προσοχής, ότι εισπράττεις θαυμασμό, ότι έχεις οπαδούς.

Και βέβαια ανοίγει πόρτες και επιτρέπει «δουλειές» και κάθε είδους συναλλαγές, για σένα και τους φίλους σου.

Γι’ αυτό και οι ψυχολόγοι μιλούν πολύ συχνά για τα έντονα συναισθήματα κατάθλιψης και ματαίωσης που νιώθουν οι πολιτικοί όταν χάνουν την εξουσία κι όταν βρίσκονται εκτός του πολιτικού παιχνιδιού.

Ξαφνικά, η ζωή τους χάνει το νόημά τους, αυτοί που τους θαύμαζαν τους γυρνάνε την πλάτη και αυτοί που κάποτε πρόστρεχαν σε αυτούς τώρα κάνουν ότι δεν τους ξέρουν.

Ο Πάνος Καμμένος λογικά τα αισθάνεται όλα αυτά.

Είναι αρκετά έμπειρος πολιτικός ώστε να ξέρει πώς θα είναι χωρίς εξουσία.

Και λογικά, πρέπει να καταλαβαίνει ότι θα χάσει την εξουσία.

Για την ακρίβεια κλείνει ο κύκλος του ως πολιτικού.

Οι ΑΝΕΛ είναι ένα κόμμα σε αποδιάρθρωση που δεν πρόκειται να εκλέξει ξανά βουλευτή.

Μάλιστα είναι πιθανό κορυφαία στελέχη των ΑΝΕΛ να επανεκλεγούν αλλά με τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ.

Τα εκατοντάδες οργισμένα μηνύματα που δέχτηκε, όταν δοκίμασε να γράψει ξανά στη σελίδα του στο facebook, δείχνουν πόσο έχει γυρίσει το κλίμα εναντίον του, ακόμη και στο στενό του ακροατήριο.

Και όλα αυτά στον Πάνο Καμμένο γεννούν εκνευρισμό μεγάλο.

Αλλά και προσπάθεια να παρατείνει την παραμονή του στην εξουσία με κάθε τρόπο.

Ακόμη και εάν αυτό σημαίνει λάσπη και συκοφαντία.

Γιατί όταν αισθάνεται ο Πάνος Καμμένος ότι μετρούν ανάποδα οι μέρες του στην εξουσία, τότε η αντίδρασή του είναι να μηρυκάσει τα γνωστά τροπάρια, τα γνωστά κατασκευασμένα αφηγήματα, τις ίδιες στημένες «θεωρίες συνωμοσίας».

Και πρώτη και καλύτερη αυτή που θέλει να συνδέσει τον Βαγγέλη Μαρινάκη με την υπόθεση Noor-1.

Εδώ ο Πάνος Καμμένος είναι ταυτόχρονα ανακριτής, εισαγγελέας, δικαστής, ένορκος και εάν μπορούσε και δεσμοφύλακας.

Εξ ου και η αναφορά του και πάλι σε «τρεις τόνους ηρωίνη τούρκικη», παραβλέποντας ότι αποτελεί ατόπημα θεσμικό εν ενεργεία υπουργός να υποδεικνύει αποφάσεις των δικαστηρίων σε ζήτημα που ακόμη διερευνάται ποινικά.

Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για έναν υπουργό που κάποτε έκανε ό,τι μπορούσε ώστε ένα καταδικασμένος σε ισόβια κρατούμενος να δώσει τη σωστή κατάθεση, δηλαδή αυτή που θα ενοχοποιούσε τον Μαρινάκη.

Μόνο που όλο και περισσότερο όλα αυτά φαντάζουν περισσότερο παραληρήματα για να συγκαλύψουν το υπαρξιακό σχεδόν άγχος για την απώλεια της εξουσίας, παρά κάτι το πιο ουσιαστικό.

Γιατί ο Πάνος Καμμένος σύντομα δεν θα είναι υπουργός.

Σύντομα δεν θα είναι αρχηγός κοινοβουλευτικής ομάδας, όπως και δεν θα είναι βουλευτής.

Η μικροεξουσία που μπορεί να είχε σε τμήμα του κρατικού μηχανισμού δεν θα υπάρχει πια και δεν θα είναι το ίδιο χρήσιμος για διάφορους επιχειρηματίες.

Ούτε φυσικά θα μπορεί να χαριεντίζεται με εμπόρους όπλων.

Πιθανώς να μη του μιλάει καν ο συνεργάτης του Μάκης Τριανταφυλλόπουλος.

Κι όταν δεν θα είναι ούτε υπουργός, ούτε βουλευτής, δεν θα έχει πια ούτε ασυλία, ούτε το ακαταλόγιστο.

Και θα πρέπει να αναμετριέται με το βάρος των συνεπειών όσων λέει.

Μέχρι τότε, ας στοχαστεί το στίχο του Καβάφη: «κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις».