ΣΥΡΙΖΑ : Κάποτε στα κινήματα, σήμερα κρύβεται πίσω από τις διμοιρίες των ΜΑΤ

Τίποτα δεν συμβολίζει καλύτερα την μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ από τη φετινή ΔΕΘ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα κόμμα που γεννήθηκε μέσα στα κινήματα.

Μπορεί η συγκρότησή του να ήταν το αποτέλεσμα και διαπραγματεύσεων ανάμεσα σε συνιστώσες και ιδεολογικών «παζαριών» και διαφόρων «ιδιοτελειών», όμως, κέρδισε πολιτικό χώρο επειδή επικοινωνούσε με μεγάλα κινήματα.

Αν δεν υπήρχαν οι κινητοποιήσεις κατά του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης, από τη Γένοβα, στη Θεσσαλονίκη το 2003, στην Αθήνα με το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ, δεν θα είχαν βρεθεί στην ίδια πλευρά διαφορετικές τάσεις.

Αν δεν είχε υπάρξει το φοιτητικό κίνημα το 2006-2007, αλλά και ο εκρηκτικός Δεκέμβρης του 2008, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε αποκτήσει ποτέ δεσμούς με τη γενιά των σημερινών τριαντάρηδων (αυτή που θέλει ο Τσίπρας να φέρει και στην κυβέρνηση).

Αν δεν είχαν υπάρξει οι τεράστιες κινητοποιήσει του 2010-2011 από τις απεργίες στις Πλατείες, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε ποτέ κάνει το μεγάλο άνοιγμα που τον οδήγησε στην εκλογική εκτίναξη το 2012 και αργότερα στην εξουσία.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στο δρόμο, με την κοινωνία, απέναντι από τις δυνάμεις καταστολής.

Ουκ ολίγες φορές μέλη και στελέχη του έφαγαν ξύλο και δακρυγόνα από τις δυνάμεις των ΜΑΤ.

Και σήμερα αυτό το κόμμα και η κυβέρνησή του δεν μπορούν να κάνουν μια συγκέντρωση χωρίς την προστασία ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων.

Οι κομματικές εκδηλώσεις συχνά γίνονται με ειδικά μέτρα, ενώ ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να κατέβει στο λαό χωρίς ισχυρή αστυνομική προστασία.

Για την ακρίβεια, πια ο πρωθυπουργός μπορεί να πάει μόνο σε ειδικές και «αποστειρωμένες» συνθήκες, με εξασφαλισμένη την απομάκρυνση των κάθε λογής «ενοχλητικών» διαδηλωτών. Το είδαμε στο Μάτι, το είδαμε και στην Ιθάκη.

Ξεχάστηκαν πια οι υποσχέσεις των πρώτων μηνών του 2015 όταν η κυβέρνηση έριξε τους φράχτες για τους διαδηλωτές στη Βουλή και περιόρισε σημαντικά την αστυνομική παρουσία στις διαδηλώσεις.

Έτσι και στη ΔΕΘ αυτή τη φορά ο Τσίπρας δεν θα είναι απέναντι στα ΜΑΤ, αλλά θα κρύβεται πίσω τους για να αποφύγει να έρθει αντιμέτωπος με τη δυσαρέσκεια και την οργή που έχει προκαλέσει αυτός.

Και μάλιστα πια δεν θα μπορεί εύκολα να πει, όπως είπε και το 2016 και το 2017, ότι ευθύνονται τα μνημόνια και αυτός αγωνίζεται για να βγούμε από αυτά.

Γιατί σήμερα, τυπικά τουλάχιστον, έχουμε βγει από τα μνημόνια και εάν υπάρχουν διαμαρτυρίες και διεκδικήσεις αυτές είναι πια για τις πολιτικές του ίδιου του Τσίπρα αλλά και για τον τρόπο που σε αντίθεση με όσα ακόμη και πρόσφατα έλεγε έχει καταφέρει να παρατείνει την ισχύ των μνημονίων και την επιτροπεία.

Γιατί απέναντί του ο Τσίπρας δεν θα έχει τον Μητσοτάκη.

Θα έχει τους εργαζόμενους που γνωρίζουν ότι δεν επανέρχονται πλήρως οι συλλογικές συμβάσεις.

Θα έχει τους συνταξιούχους που ξέρουν ότι θα συνεχίσουν να έχουν περικοπές.

Θα έχει τους νέους που ξέρουν ότι αργεί η μέρα που θα απαλλαγούν από τον εφιάλτη της ανεργίας.

Θα έχει τους αγρότες και τους ελεύθερους επαγγελματίες που δεν αντέχουν άλλο την υπερφορολόγηση.

Θα έχει, δηλαδή, απέναντί του όλους αυτούς με τους οποίους κάποτε συμπορεύτηκε και στην κινητοποίηση των οποίων στηρίχτηκε για να ανέβει στην εξουσία.

Ναι θα υπάρχουν αυτοί που θα διαμαρτύρονται για τη συμφωνία των Πρεσπών.

Αλλά και με αρκετούς από αυτούς κάποτε συμπορεύτηκε με αποκορύφωμα την εκλογική του συνεργασία με τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου.

Και πιθανώς να ήταν και λιγότεροι οι διαμαρτυρόμενοι εάν είχε κάνει τον κόπο να ξεκίναγε την κουβέντα έγκαιρα, αντί απλώς να επιταχύνει μια εν κρυπτώ διαπραγμάτευση προς ικανοποίηση των αμερικανών συμμάχων μας.

Σε κάθε περίπτωση αυτή η ΔΕΘ είναι μια ευκαιρία να συνειδητοποιήσει ο Αλέξης Τσίπρας ότι πια έχει αλλάξει στρατόπεδο.

Το «όριο» ανάμεσα στα κινήματα και στην εξουσία το διέσχισε, προς τη μεριά της εξουσίας.

Όχι επειδή έγινε πρωθυπουργός, αλλά με την πολιτική που ασκεί και ενίοτε με τον κυνισμό με την οποία την ασκεί.

Ένας κύκλος κλείνει με αυτή τη ΔΕΘ.

Όχι δεν μιλάω για τα μνημόνια, αυτά ήρθαν για να μείνουν.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Μιλάω για έναν άλλο κύκλο που ξεκίνησε με την πεποίθηση ότι τα κινήματα θα ανέβαιναν στην εξουσία και καταλήγει με τον Αλέξη Τσίπρα και τους υπουργούς του να χρειάζονται τις ασπίδες των ΜΑΤ για προστασία.