Τι τον ποτίζουν τον Τσίπρα και πανηγυρίζει;

Καθώς μπαίνουμε στην προεκλογική εκστρατεία, η κυβέρνηση αρχίζει να πανηγυρίζει για τα «επιτεύγματά» της.

Το χορό άνοιξε ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας με το tweet στο οποίο πανηγύριζε για το γεγονός ότι η ανεργία για πρώτη φορά υποχώρησε κάτω από το ψυχολογικό όριο του 20%, πέφτοντας στο 19,5%.

«Η μείωση της ανεργίας κάτω από 20%, για πρώτη φορά μετά από το 2011, αποτυπώνει την αλλαγή σελίδας που έχει συντελεστεί στην ελληνική οικονομία», συμπληρώνοντας ότι «παραλάβαμε ανεργία στο 27%, σήμερα βρίσκεται στο 19,5%».

Ειλικρινά αναρωτιέμαι κάποιες φορές για το πώς σκέφτονται.

Καταρχάς ακόμη και σε μια τέτοια ανακοίνωση υπάρχουν χρήσιμες «ανακρίβειες» ή αποσιωπήσεις.

Τα ίδια τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ δίνουν την ανεργία του Ιανουαρίου 2015 στο 25,7%.

Η κορύφωση της ανεργίας ήταν τον Ιούλιο του 2013 (27,9%) και μετά σταδιακά και με διακυμάνσεις άρχισε να υποχωρεί.

Επιπλέον, ακόμη και το 19,5% δεν παύει να είναι ένα τεράστιο ποσοστό ανεργίας που φέρνει μαζί του όλα τα προβλήματα που συνεπάγεται η ανεργία (διάλυση κοινωνικού ιστού, αποθάρρυνση των νέων, αυξημένη ανασφάλεια και επισφάλεια).

Αλλά και το ίδιο το ποσοστό ανεργίας δεν υποχώρησε μόνο εξαιτίας της αναιμικής ανάπτυξης αλλά και λόγω της συρρίκνωσης του εργατικού δυναμικού εξαιτίας της μετανάστευσης προς το εξωτερικό.

Επιπλέον, πάρα πολλές από τις θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια είναι σε θέσεις μερικής απασχόλησης και γενικά σε κακοπληρωμένες θέσεις.

Αν κανείς περπατήσει στους δρόμους και μιλήσει με πραγματικούς ανθρώπους θα διαπιστώσει ότι καμιά διάθεση πανηγυρισμού δεν υπάρχει, ακόμη και από ανθρώπους που όντως βρήκαν δουλειά τα τελευταία χρόνια.

Αντιθέτως, θα σας πουν ότι απλώς καταφέρνουν να επιβιώνουν, παίρνοντας λιγότερα και με χειρότερες απολαβές σε σχέση με αυτό που είχαν κάποτε.

Ούτε μπορούν να πανηγυρίζουν αυτοί που απλώς περιμένουν να έρθει και η δική τους σειρά για να βρουν μια ελαστική ή προσωρινή θέση απασχόλησης.

Έπειτα ακόμη και με το ρυθμό που πέφτει φέτος η ανεργία θα χρειαστούμε πάνω από 5 χρόνια για να υποχωρήσει στο 7,3% του Μαΐου 2008.

Δηλαδή, στο καλό σενάριο θα μιλάμε για έναν κύκλο τουλάχιστον 15 ετών ανάμεσα στο 2008 που ξεκινούν τα σημάδια της κρίσης και το 2023 όταν θα έχουμε ξανά σχετικά χαμηλό ποσοστό ανεργίας.

Όμως, 15 χρόνια είναι πάρα πολλά. Είναι τα χρόνια στα οποία ένας άνθρωπος ξεκινάει με όνειρα και καταλήγει να θεωρεί επιτυχία απλώς το να τη βγάζει καθαρή.

Όμως, δεν είναι μόνο η ανεργία. Θέλει ένα θράσος να λες ότι «αλλάζει η σελίδα», όταν στην πραγματικότητα απλώς βελτιώνεται ελαφρά η ίδια «γκρίζα» πραγματικότητα.

Δεν αμφισβητώ ότι καταγράφεται μια αναιμική ανάπτυξη και το ΑΕΠ αυξάνει.

Όμως, ούτε πραγματικός δυναμισμός υπάρχει στην οικονομία, ούτε θέσεις εργασίας σχετικά καλοπληρωμένες δημιουργούνται, ούτε κλάδοι υψηλής προτιθέμενης αξίας.

Ακόμη και τώρα επιμένουμε να λέμε «βαριά βιομηχανία» της χώρας τον τουρισμό, παρ’ όλα τα προβλήματα που δημιουργεί.

Και όλα αυτά μας φέρνουν στο ουσιαστικό και το πιο ανησυχητικό.

Η κυβέρνηση αυτή δεν έχει μόνο μια «επικοινωνιακή» πολιτική που παρουσιάζει τα πράγματα πιο ωραία από ό,τι είναι.

Η κυβέρνηση αυτή, του πρωθυπουργού συμπεριλαμβανομένου, δίνει την εντύπωση ότι ζει μέσα στην επικοινωνιακή της φούσκα.

Όταν ο πρωθυπουργός κάνει μια τέτοια δήλωση είναι σαν να ζει μέσα σε ένα σύμπαν όχι πραγματικών ανθρώπων αλλά φράσεων και γραφημάτων από non paper και δελτία τύπου.

Και αυτό είναι τουλάχιστον επικίνδυνο.

Γιατί όταν μια κυβέρνηση δεν λανσάρει μόνο ένα αφήγημα, αλλά και το αποδέχεται ως αντικειμενική πραγματικότητα, τότε αυτή η κυβέρνηση κινδυνεύει να αποκοπεί τελείως από την κοινωνία και να μην μπορεί να αντιληφθεί τις πραγματικές δυναμικές, ιδίως όταν αυτές αφορούν «υπόγεια» οργή και αγανάκτηση.

Γιατί έρχονται στιγμές που τα «αφηγήματα» και τα «γραφήματα» υποχωρούν μπροστά σε πιο χειροπιαστά πράγματα όπως μισθός, σύνταξη, εργασία ή ανεργία, ωράριο, εργασιακές σχέσεις.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Και όσο πιο μεγάλη η απόσταση ανάμεσα στο «αφήγημα» και την πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο για αυτόν που το λάνσαρε.