Μια χώρα στο δρόμο για να μην ζει στο φόβο και στο ψέμα

Μετά το πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ (Εθνικός Οργανισμός Διερεύνησης Αεροπορικών και Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων και Ασφάλειας Μεταφορών) κανείς πια δεν μπορεί να μιλάει ούτε για θεωρίες συνωμοσίας, ούτε για «ψεκασμένους».

Γιατί αυτό που δείχνει είναι ότι θρηνούμε 57 ψυχές επειδή ζούμε σε ένα κράτος υπό κατάρρευση σε αυτά που πραγματικά μετρούν και έχουν ζωτική σημασία και μια κυβέρνηση που προσπάθησε ψευδόμενη να μας πείσει ότι δεν έχει ευθύνη.

• Διαβάστε επίσης: «Θρυλική» πρόκριση στα προημιτελικά του Champions League!

Ένα κράτος που αποδεκάτισε τον ΟΣΕ, που τον υποστελέχωσε, που δεν ενδιαφέρθηκε ούτε για την εκπαίδευση των σταθμαρχών ούτε για τις συνθήκες εργασίας τους, που αμέλησε συστηματικά να κάνει έργα και να εγκαταστήσει συστήματα ασφάλειας που θα είχαν αποτρέψει την τραγωδία, που είδε την ιδιωτικοποίηση ως πανάκεια, που δεν ήταν προετοιμασμένο για να διαχειριστεί μια καταστροφή τέτοιας κλίμακας, που κατέστρεψε στοιχεία αναγκαία για την κατανόηση του πώς φτάσαμε στο δυστύχημα, που τον αρμόδιο οργανισμό για τη διενέργεια της έρευνας, τον έθεσε σε πλήρη λειτουργία αρκετό καιρό μετά το δυστύχημα και το οποίο για καιρό στηρίχτηκε και για τη δικαστική διερεύνηση σε ένα πόρισμα «πραγματογνωμόνων» που απλώς δεν είχε βάση, ξεκινώντας από τη θεωρία περί έκρηξης ελαίων σιλικόνης.

Μια κυβέρνηση, που εξαρχής κινήθηκε με σκοπό να μας πείσει ότι δεν έχει καμία ευθύνη για το δυστύχημα, που θεώρησε ότι στις εκλογές του 2023 εκδόθηκε απαλλακτικό βούλευμα, που έκανε μια εξεταστική επιτροπή για να μας πει ότι έφταιγε το ανθρώπινο λάθος, που κατηγόρησε ως συνωμοσιολόγους όλους όσους απλώς υπογράμμιζαν αυτά που τώρα περιλαμβάνει το πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ, και που προσπάθησε να συκοφαντήσει το κίνημα διαμαρτυρίας και που τώρα «δειλή, μοιραία και άμοιρη αντάμα προσμένει» ένα τεράστιο κίνημα που στρέφεται εναντίον της.

Γιατί δεν κατάλαβε ότι οι άνθρωποι μπορεί να έχουν «μειωμένες προσδοκίες» πια και να είναι έτοιμοι να καταπιούν πολλά, αλλά δεν μπορούν να ζήσουν σε ένα κράτος υπό το κράτος του φόβου. Του φόβου ότι εάν ανέβεις σε ένα μέσο μαζικής μεταφοράς μπορεί και να μη φτάσεις στον προορισμό σου, του φόβου ότι εάν αρρωστήσεις από κάτι σοβαρό αλλά ιάσιμο μπορείς παρ’ όλα αυτά να χάσεις τη ζωή σου γιατί εφαρμόζονται πολιτικές που διαλύουν το δημόσιο σύστημα υγείας, του φόβου ότι κάποια στιγμή η έκρηξη του κόστους ζωής και των ενοικίων θα σε κάνει να μην μπορείς να τα βγάλεις πέρα.

Ούτε κατάλαβε η κυβέρνηση ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζουν στο ψέμα. Δεν θέλουν να ξανακούσουν ηχητικά που βγήκαν από «μονταζιέρα» για να ενισχυθεί η θεωρία του «ανθρώπινου λάθους και μόνο», δεν θέλουν να ξανακούσουν τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς να προσπαθούν να τους πείσουν ότι εφόσον «βγήκε το βίντεο με τα βαγόνια της εμπορικής αμαξοστοιχίας, δεν υπάρχει ζήτημα», δεν θέλουν να βλέπουν κυβερνητικά τρολ να συκοφαντούν τον αγώνα των συγγενών με fake news.

Οι άνθρωποι που θα κατέβουν την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου στο δρόμο, αυτή τη μέρα που από πρώτη μέρα «τριήμερου» έγινε ημέρα μνήμης, πένθους και αγώνα για δικαιοσύνη, δεν θα κατέβουν επειδή τους τράβηξε από το μανίκι κάποιο κόμμα. Ούτε γιατί είναι «συναισθηματικά φορτισμένοι». Ούτε γιατί είναι «τοξικοί» Ούτε γιατί υπηρετούν κάποιο σχέδιο «εκτροπής».

Οι άνθρωποι που θα κατέβουν στο δρόμο στις 28 Φεβρουαρίου θα το κάνουν γιατί συμπάσχουν με τους γονείς που δύο χρόνια τώρα δεν έχουν μπορέσει καν να πενθήσουν τα παιδιά τους, γιατί έπρεπε να δώσουν αυτές και αυτοί τον αγώνα, που θα έπρεπε να είχε δώσει το κράτος ως προς τη διερεύνηση του δυστυχήματος και την απόδοση ευθυνών. Θα κατέβουν γιατί θα μπορούσαν να ήταν τα παιδιά τους, είτε οι ίδιοι σε εκείνο το τρένο ή σε κάποιο άλλο. Θα κατέβουν γιατί δεν θέλουν να φοβούνται όταν μπαίνουν σε έναν συρμό του μετρό ή όταν επιβιβάζονται σε ένα καράβι ή ένα λεωφορείο. Θα κατέβουν γιατί δεν θέλουν να τους κοροϊδεύουν κατάμουτρα. Θα κατέβουν γιατί θέλουν να ζουν σε μια κανονική χώρα, με ένα κανονικό κράτος και μια κυβέρνηση που θα λογοδοτεί.

Αυτά που ζητούν οι άνθρωποι που θα κατέβουν στον δρόμο στις 28 Φεβρουαρίου είναι τα αυτονόητα, τα στοιχειώδη, τα αναγκαία. Ένα κράτος υπεύθυνο που να λειτουργεί σωστά. Υποδομές που να ολοκληρώνονται με κριτήριο την ασφάλεια και την ποιότητα ζωής και όχι την απορροφητικότητα των κονδυλίων. Συγκοινωνίες, δημόσια νοσοκομεία, δημόσια σχολεία που να λειτουργούν. Ένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας πραγματικό και όχι στα χαρτιά. Υπουργούς που να κάνουν τη δουλειά τους και να ξέρουν να αναλαμβάνουν την ευθύνη όταν είναι ανεπαρκείς. Και έναν πρωθυπουργό που να μην θεωρεί ότι άπαξ και έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία απαλλάσσεται από κάθε ευθύνη απέναντι στην κοινωνία.

Και εάν κάτι δείχνει τη βαθιά κρίση στην οποία είναι η χώρα, κρίση για την οποία η κυβέρνηση της ΝΔ και ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης φέρουν πολύ μεγάλη ευθύνη και δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω από τις «διαχρονικές κακοδαιμονίες», είναι ότι έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου ακόμη και για τα αυτονόητα, τα βασικά και τα αναγκαία χρειάζεται ξεσηκωμός, χρειάζεται η «επανάσταση για την κανονικότητα».

Και καλό θα είναι να καταλάβουν οι κυβερνώντες ότι υπάρχουν στιγμές που ορίζουν ένα πριν και ένα μετά. Και σήμερα είμαστε πολύ πέρα από οποιαδήποτε δυνατότητα «χειρισμών» και «διορθωτικών παρεμβάσεων». Ούτε πρέπει να πιστεύουν ότι οι άνθρωποι θα κατέβουν αύριο στο δρόμο και θα «ξεθυμάνουν». Γιατί όταν επαναστατούν οι άνθρωποι που δεν είχαν καμιά διάθεση να επαναστατήσουν, τότε πολύ απλά το ποτάμι πίσω δεν γυρνά.

Και ότι και να γίνει την επόμενη εβδομάδα στη Βουλή, η κοινωνία έχει ήδη ψηφίσει τη δική της πρόταση δυσπιστίας.