Η Ελλάδα της αλληλεγγύης και η χώρα του κυνισμού

Έχουμε μιλήσει πολλές φορές για τους διαφορετικούς τρόπους που αυτή η χώρα μπορεί να σε κάνει να βάλεις τα κλάματα. Πότε από οργή και θυμό και πότε από συγκίνηση.

Χτες το πρωί ήθελα να εκραγώ. Δεν άντεχα να βλέπω το μέγεθος της καταστροφής, τον πόνο, την αγωνία και ταυτόχρονα να σκέφτομαι ότι μπορούσε να αποφευχθεί. Σήμερα κοιτάζω το κύμα αλληλεγγύης που έχει ξεσπάσει και είναι χωρίς προηγούμενο.

Τα τμήματα αιμοδοσίας στα  νοσοκομεία είχαν πολύ καιρό να δουν τέτοιες ουρές ανθρώπων να περιμένουν υπομονετικά να δώσουν αίμα. Η συγκέντρωση υλικού και φαρμάκων μέσα σε λίγες ώρες ήταν τεράστια. Τα σημεία συγκέντρωσης πλήθαιναν διαρκώς σε όλη την Ελλάδα. Διαρκώς βλέπεις μηνύματα για φορείς που προσφέρουν στέγη σε χώρους που διαθέτουν.

Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βλέπεις ανθρώπους που είναι έτοιμοι να ανοίξουν τα σπίτια τους για μείνουν αυτοί που βρέθηκαν άστεγοι. Από κοντά κι η ιδιωτική πρωτοβουλία και ο χώρος του αθλητισμού. Ο Ολυμπιακός και ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος και η ΒΙΑΝΕΞ και ΒΙΑΝ. Και άλλες επιχειρήσεις και φορείς.

Μια αλληλεγγύη βαθιά, ανυστερόβουλη, άμεση. Με Αιγύπτιους ψαράδες, Κούρδους και Αφγανούς πρόσφυγες και Πακιστανούς μετανάστες να σπεύδουν από την πρώτη στιγμή να δείξουν αλληλεγγύη. Με το #GeçmişOlsunKomşu (περαστικού σου γείτονα) στην Τουρκία να δείχνει ότι η ανθρωπιά δεν γνωρίζει σύνορα.

Με τους πυροσβέστες, τους διασώστες και τους εθελοντές να καλύπτουν το κενό ενός κράτους που είχε καταρρεύσει και μιας κυβέρνησης που ήταν απούσα. Να ξεπερνούν τον εαυτό τους και να επιμένουν να αγωνίζονται ακόμη και όταν λύγιζαν από το μέγεθος της τραγωδίας που συναντούσαν.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το βλέπουμε. Το είχαμε δει στην Λέσβο όταν έφτασαν χιλιάδες πρόσφυγες. Το είχαμε ζήσει στα χρόνια της κρίσης. Το θυμόμαστε στους σεισμούς του ’99.

Όσο και εάν προσπαθούν να μας πείσουν, σε αυτή την κοινωνία, με όλα τα προβλήματα και τις αναποδιές της, και φιλότιμο υπάρχει και διάθεση προσφοράς και όρεξη για αγώνα και βλέμμα στραμμένο στον πόνο του άλλου.

Είναι το ένα πρόσωπο αυτής της χώρας,αυτό που σε κάνει να θέλεις να μείνεις εδώ και να μη ρίξεις μαύρη πέτρα πίσω σου.

Και την ίδια ώρα βλέπω και την κυβερνητική υποκρισία. Την άρνηση ουσιαστικής ανάληψης ευθύνης. Την προσπάθεια επικοινωνιακού χειρισμού, αρχικά με θεωρίες συνωμοσίας, μετά με την οχύρωση πίσω από το «εθνικό πένθος» και τώρα με την προσπάθεια εκμετάλλευσης ακόμη και αυτής της αλληλεγγύης.

Μια κυβέρνηση που απέτυχε όχι να αλλάξει τα πράγματα –ας δεχτώ ότι αυτό ήταν πέραν από τις δυνάμεις της– αλλά τουλάχιστον να τα κάνει να λειτουργήσουν. Να εξασφαλίσει ένα στοιχειώδη σχεδιασμό.

Να προετοιμάσει κάποια σχέδια που να μην αφορούν την εκλογική τακτική της αλλά την ασφάλεια και τη ζωή εκατομμυρίων πολιτών. Να κάνει ό,τι μπορεί ώστε να μην καίγονται δεκάδες άνθρωποι μέσα σε μια κατοικημένη περιοχήδίπλα στην Αθήνα.

Μια κυβέρνηση που δεν ανέχεται την ίδια την έννοια της ευθύνης και που θεωρεί ότι οι παραιτήσεις, η ευθιξία, το να ζητήσεις συγγνώμη, το να σκύψεις το κεφάλι έστω είναι πράγματα που δεν ταιριάζουν στην «Αριστερά».

Ξεχνώντας ότι στα μάτια του λαού αριστερός ήταν αυτός που βγαίνει μπροστά, που δεν κρύβεται, που δεν αναζητά άλλοθι.

Μια κυβέρνηση που κατηγορούσε κάποτε όλους τους άλλους ότι είναι προσκολλημένοι στους υπουργικούς θώκους αλλά στην πραγματικότητα κάνει ό,τι μπορεί ώστε να παραμείνει στην εξουσία. Όχι για να προσφέρει, αλλά για να πάρει.

Αυτό είναι το πρόσωπο της άλλης Ελλάδας. Του κυνισμού, της υποκρισίας και του συμφέροντος. Που το συναντάς και σε άλλα κόμματα και στην οικονομία και στα ΜΜΕ. Το πρόσωπο που σε κάνει να ντρέπεσαι που μοιράζεσαι την ίδια ταυτότητα. Που σε διώχνει.

Όμως, σήμερα κρατάω την εικόνα της Ελλάδας που αντιστέκεται, που συμπαρίσταται, που απλώνει το χέρι, που βοηθάει, που κάνει την οργή δύναμη και το θυμό πράξη για τον άλλο.

MUST READ

Το μεγάλο κόλπο του Μπαρτζώκα με τον Βιλντόζα: Ποσά λεφτά πληρώνει ο Παναθηναϊκός τον Αργεντινό που κάνει θραύση στον Ολυμπιακό (vid)

Αυτή η Ελλάδα κάποτε θα νικήσει.