«Διπλωματία της κότας» και δη επικίνδυνη κάνει η κυβέρνηση

Ο Νίκος Κοτζιάς δεν φημίζεται για την ικανότητα του να δέχεται κριτική. Για την ακρίβεια στη μακρά του διαδρομή, στην Αριστερά, το πανεπιστήμιο, τη διπλωματία, έχει δείξει το ακριβώς αντίθετο. Ισχυρογνώμων και με όπλο τη θεωρητική του συγκρότηση, θέλει να δείξει ότι έχει την τελευταία λέξη σε μια συζήτηση.

Αυτό δεν είναι πάντα αρνητικό. Αρκεί, όμως, να μπορεί να σταθεί και η θέση που προσπαθεί να υποστηρίξει.

Και η θέση που προσπαθεί να υποστηρίξει ο Κοτζιάς, απλώς δεν στέκει.

Γιατί το «Μακεδονικό» δεν αποφάσισε να το λύσει επειδή έπρεπε να λυθεί, αλλά επειδή ήταν απαίτηση των Αμερικανών στο πλαίσιο του γεωπολιτικού παιχνιδιού στα Βαλκάνια. Και πάει να το λύσει με τον χειρότερο τρόπο.

Όχι, δεν αναφέρομαι στο «ονοματολογικό». Αυτό έπρεπε να είχε λυθεί πολλά χρόνια τώρα. Εγώ δεν έχω πρόβλημα με τη «σύνθετη ονομασία». Ούτε με το τι ταυτότητα έχουν οι γείτονές μας. Δεν έχω καμία σχέση με τους εμπόρους της πατριδοκαπηλίας.

Έχω πρόβλημα με μια κυβέρνηση που 3 χρόνια δεν συζήτησε καθόλου το «Μακεδονικό», δεν το παρουσίασε ως προτεραιότητας, δεν προσπάθησε καν να προετοιμάσει την κοινή γνώμη και άρα να απομονώσει προκαταβολικά τις εθνικιστικές φωνές, μόνο επειδή δεν ήθελε να φέρει σε δύσκολη θέση το εθνικιστικό κόμμα του Πάνου Καμμένου με το οποίο συγκυβερνούσε.

Έχω πρόβλημα με μια κυβέρνηση που ένα διμερές θέμα, αποφάσισε να το προχωρήσει απλώς και μόνο επειδή το ζήτησαν οι Αμερικανοί (και δευτερευόντως οι ευρωπαίοι) στο πλαίσιο ενός ακήρυχτου πολέμου για την επιρροή στα Βαλκάνια.

Έχω πρόβλημα με μια κυβέρνηση που μια πολιτική δεκαετιών, που την υπηρέτησαν κυβερνήσεις διαφορετικών ιδεολογιών, την προσπάθεια να διατηρούμε καλές σχέσεις με την ΕΣΣΔ παλιότερα και τη Ρωσία στη συνέχεια, την ανατινάζει κυριολεκτικά.

Όχι γιατί είμαι «ρωσίφιλος» (μακριά από μένα η ιδεοληψία περί του… ξανθού γένους), αλλά γιατί θεωρώ επικίνδυνο να παίρνει η εξωτερική πολιτική μας μια κατεύθυνση μονομερή, χωρίς καμιά προσπάθεια ισορροπιών, χωρίς καμιά προσπάθεια να δούμε τα πράγματα σε βάθος χρόνου.

Εάν τα πράγματα στις αμερικανορωσικές σχέσεις αλλάξουν σε μια κατεύθυνση μεγαλύτερης συνεννόησης, ποιο το όφελος από την πολιτική Κοτζιά;

Εάν η Συριακή κρίση πάει σε μια κατεύθυνση επίλυσης, που θα σημάνει και πάλι συνεννόηση Ρωσίας και ΗΠΑ και εγγυήσεις προς την Τουρκία, εμείς τι θα έχουμε κερδίσει με την τωρινή μεταστροφή;

Εάν εξομαλυνθούν οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις, εμείς με ποιο σχέδιο και ποιες συμμαχίες πάμε σε ανοιχτά μέτωπα όπως το Κυπριακό;

Και αυτό μας φέρνει στο γενικότερο πρόβλημα.

Έχουμε μια κυβέρνηση που τα στελέχη της γαλουχήθηκαν υποτίθεται με το «Έξω οι Αμερικάνοι» και «Έξω το ΝΑΤΟ», που ξημεροβραδιάζονταν στις διαδηλώσεις κατά των αμερικανονατοϊκών βομβαρδισμών στη Σερβία και το Ιράκ, που ήταν υποτίθεται έτοιμη να μας βγάλει από το ΝΑΤΟ, που δεν φοβόταν να τα σπάσει με την ΕΕ, και μετά από ένα σύντομο διάλειμμα όπου έκανε μια παρωδία αντίστασης και «διαπραγμάτευσης» έχει εξελιχθεί στην πιο φιλοαμερικανική και φιλονατοϊκή κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης.

Μια κυβέρνηση που δεν είναι απλώς προσανατολισμένη προς τη «Δύση», αλλά στην πραγματικότητα συντονίζεται με τις πιο επιθετικές μερίδες του αμερικανικού πολιτικού και στρατιωτικού κατεστημένου, αυτές που όντως είναι διατεθειμένες να πάνε την παγκόσμια πόλωση στα άκρα ώστε να διατηρήσουν οι ΗΠΑ την πρωτοκαθεδρία.

Μια κυβέρνηση που μας εμπλέκει με την επιλογή της τώρα να βάλει την πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ σε ένα παιχνίδι γεωπολιτικών ανταγωνισμών, κάνοντας μας μέρος του προβλήματος.

Γιατί έπρεπε η επίλυση ενός διμερούς θέματος ταυτόχρονα να σημάνει και την αλλαγή ισορροπιών σε μια περιοχή που δεν την είπαν τυχαία «πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης» και στην οποία είχαμε πόλεμο σχεδόν σε όλη τη δεκαετία του 1990;

Ο τόπος μας έχει πληρώσει ακριβά και τις υπεροψίες και τις εύκολες μαγκιές και την προσκόλληση σε σχέδια άλλων.

Είχε πιστέψει ο Βενιζέλος ότι επειδή ήμασταν με τη μεριά των νικητών θα γινόταν πράξη η «Μεγάλη Ιδέα» και ξεκίνησε τη μικρασιατική περιπέτεια.

Πίστεψαν οι αντίπαλοι του που τον διαδέχτηκαν, οι παλιοί γερμανόφιλοι, ότι θα μπορούσαν να τον υπερκεράσουν και συνέχισαν ακόμη πιο επιθετικά.

Δεν πρόσεξαν ότι ο άνεμος είχε αλλάξει κατεύθυνση και οι «σύμμαχοι» δεν θα μας στήριζαν. Και όλοι ξέρουμε τι ακολούθησε: η Καταστροφή και η προσφυγιά.

Φιλοαμερικανική ήταν κι η χούντα. Για την ακρίβεια στελεχωμένη από πράκτορες των Αμερικάνων ήταν. Αλλά αποφάσισε και αυτή να λύσει ένα «εθνικό ζήτημα», θεωρώντας ότι θα έχει τη στήριξη των ΗΠΑ και τα αποτελέσματα τα ξέρουμε: πραξικόπημα κατά του Μακάριου, Τουρκική εισβολή, συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρου.

Γι’ αυτό λοιπόν ας σταματήσουν οι φραστικές μαγκιές και τα προτεταμένα δάκτυλα σε όποιον κάνει κριτική στην εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης.

Κοτζιάς και Τσίπρας πρέπει με ειλικρίνεια και σαφήνεια να εξηγήσουν εάν υπάρχει όντως κάποιο σχέδιο στην εξωτερική πολιτική.

MUST READ

Παίζοντας με την φωτιά (vol 7)

Γιατί σχέδιο δεν είναι να μαζέψουμε όσο το δυνατόν περισσότερες επαινετικές δηλώσεις της πρεσβείας των ΗΠΑ.