Τσίπρας – Πραγματικότητα: 0-1

Την ώρα που η κυβέρνηση προετοίμαζε τις φιέστες για την υποτιθέμενη έξοδο από τα μνημόνια, ήρθε το Βερολίνο να θυμίσει πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα.

Όχι, η απόφαση να μπλοκάρουν για μερικές εβδομάδες την εκταμίευση της τελευταίας δόσης του «προγράμματος», αυτής που υποτίθεται ότι θα είναι και το «χρηματοδοτικό μαξιλάρι», δεν ήταν «μονομερής ενέργεια» όπως έσπευσε να υπογραμμίσει η καταναγκαστικά φιλοκυβερνητική Εφημερίδα των Συντακτών.

«Φυσιολογική» ενέργεια ήταν για όποιον έχει τη στοιχειώδη επίγνωση τι σημαίνει «επιτήρηση» από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, αλλά και για όποιον κατάλαβε σε τι ακριβώς συναίνεσε η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου για να μπορέσει να εξασφαλίσει τη μαγική φράση «έξοδος από τα μνημόνια».

Γιατί πολύ απλά η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύτηκε όχι απλώς στην επιτήρηση της ελληνικής οικονομίας που αποτελεί ούτως ή άλλως τον κανόνα μέσα στην ευρωζώνη αλλά και σε μια μακρόχρονη δέσμευση ότι δεν θα ανατραπεί κανένα μνημονιακό μέτρο και ότι θα συζητάει κάθε πολιτική της απόφαση πρώτα με τους δανειστές.

Αυτό ακριβώς ήρθε να θυμίσει το Βερολίνο. Δεν ήταν το μέγεθος της απόκλισης, μια που όντως 28 εκατομμύρια για το πλεόνασμα μπορούσαν εύκολα να βρεθούν από αλλού. Ήταν για να θυμίσει στην ελληνική κυβέρνηση ότι δεν μπορεί να μην ακολουθεί τη διαδικασία που λέει ότι όλα συζητιούνται πρώτα με τους δανειστές.

Και αυτό λέει πολλά για το πώς θα πάνε τα πράγματα με τις μειώσεις την συντάξεων. Οι δανειστές είναι σαφές πώς δεν έχουν καμία διάθεση να δείξουν ότι σταματάει η επιτήρηση και ότι μπορεί μια κυβέρνηση να παίρνει αποφάσεις και μάλιστα με κριτήρια προεκλογικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να λέει ό,τι θέλει στο μεταξύ, αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο να του κάνουν αυτή τη χάρη.

Ή για να το πούμε διαφορετικά θα πρέπει να αποδείξει ότι είναι άξιος τέτοιας μεταχείρισης, κοινώς να κάνει ισοδύναμες περικοπές, εξίσου οδυνηρές και αιματηρές.

Καψώνι; Ίσως, αλλά όπως ξέρουμε είναι ένας τρόπος να λειτουργεί ο στρατός. Ακόμη και εάν αυτό σημαίνει ότι «εκεί που σταματά η λογική, ξεκινά ο στρατός». Αυτή είναι και η πραγματικότητα των μνημονίων, αυτή είναι η «επιτήρηση», αυτή είναι η «δημοσιονομική πειθαρχία» που υποτίθεται ότι πλέον θα «αποφασίζουμε εμείς το πώς».

Όσα φραστικά πυροτεχνήματα και εάν σκαρφιστούν ο Καρτερός και οι άλλοι λογογράφοι του ΣΥΡΙΖΑ, όση προσπάθεια και εάν κάνουν να δείξουν ότι μπορεί και να «χαλαρώσουν» τα πράγματα, όσες υποσχέσεις για «ανάπτυξη» και εάν δώσουν, η πραγματικότητα είναι ότι δεσμεύτηκαν σε διαρκή λιτότητα και μόνιμες περικοπές.

Τα καψώνια επομένως δεν θα είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Αυτό το είδος «ευρωπαϊκής θητείας» μας κληρονομεί ο Τσίπρας, όσες φορές και εάν επαναλάβουν τη φράση «έξοδος από τα μνημόνια».

Και όπως λέει το τραγούδι: «Tούτη η θητεία δεν σταματάει πουθενά».