Το επετειακό κλάμα της Περιστέρας και η πραγματική στεναχώρια του Τσίπρα

Ήταν ίσως η πρώτη φορά που με τόσο έντονο τρόπο καταλάβαμε πόσο κυνισμό μπορεί να κρύβεται πίσω από τις διακηρύξεις για «αριστερή διακυβέρνηση». Ήταν όταν λίγες μέρες μετά το δημοψήφισμα, ο Τσίπρας χρειάστηκε… 17 ώρες για να συνθηκολογήσει και το ΟΧΙ να γίνει ΝΑΙ.

Τότε αμέσως στήθηκε ένας μηχανισμός επικοινωνιακός να μας πει ότι η επιλογή είναι αναγκαστική, ότι δεν το κάνουν επειδή το θέλουν, αλλά επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς και ότι γι’ αυτό το λόγο πονάνε και υποφέρουν.

Από τον… έρπη που έβγαλε από την πίεση ο πρωθυπουργός πριν το δημοψήφισμα μέχρι κάθε είδους διαρροές για την κατάθλιψη στην οποία έχει πέσει ο πρωθυπουργός όπως και όλα σχεδόν τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου μετά το τρίτο μνημόνιο, ακόμη και η «τεθλιμμένη» παρουσία στελεχών των 53 σε διάφορες σχεδόν σουρεαλιστικές «διεργασίες» που έγιναν τότε, όπου συζητούσαν αυτοί που θα έφευγαν με αυτούς που σήμερα γράφουν τα νομοσχέδια, όλα διαμόρφωναν το ίδιο αφήγημα: μπορεί να ψηφίζουν μνημόνια αλλά μέσα τους υπάρχει «οργή και θλίψη».

Στην πραγματικότητα η προβολή του «πόνου και της οργής» ήταν βασικό στοιχείο για να πείσει ο Τσίπρας τότε ότι «δεν άλλαξε» και να καταφέρει να υφαρπάξει ξανά την πλειοψηφία το Σεπτέμβριο του 2015.

Γιατί κατάφερε έτσι να πείσει ότι δεν γινόταν αλλιώς και άρα είναι προτιμότερο να παραμείνει στην πρωθυπουργία παρά να επανακάμψουν τα παλιά μνημονιακά κόμματα.

Αυτό το κλίμα ήρθε να θυμίσει πριν μερικούς μήνες η κ. Μπαζιάνα. Επικοινωνιακά μόνο τυχαία δεν ήταν η επιλογή αυτή. Την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας είχε ανοίξει τη ρητορική της «εξόδου από τα μνημόνια», που στην πραγματικότητα σήμαινε απλώς μόνιμη μνημονιακή λιτότητα και επιτροπεία, χρειαζόταν να ξαναθυμίσει κάποιος ότι τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος δεν είναι τίποτα πωρωμένοι νεοφιλελεύθεροι, παρότι έχουν κάνει τόσες ιδιωτικοποιήσεις και ρυθμίσεις ευελιξίας που θα έκαναν τον Μίλτον Φρίντμαν να κοκκινίσει από ντροπή. Όχι, ήταν αριστεροί που εξακολουθούν να πονάνε και να νευριάζουν που δεν μπόρεσαν να κάνουν το ΟΧΙ πράξη.

Μόνο που αυτό είναι ακριβώς αυτό που οι Άγγλοι λένε «it adds insult, to injury», είναι δηλαδή κάτι που στο τραύμα προσθέτει και την προσβολή.

Γιατί προσβάλλει αυτή η επίκληση πόνου και οργής. Γιατί, εάν πραγματικά πονάς για κάτι, τότε δεν το κάνεις ή κάνεις κάτι διαφορετικό. Δεν επιμένεις να το κάνεις, να δεσμεύεις με αυτή την επιλογή μια ολόκληρη χώρα και μια ολόκληρη κοινωνία, και μετά να λες «ναι αλλά πονάω κι εγώ».

Γιατί δεν πονάς. Γιατί απλώς επέλεξες ότι ήταν προτιμότερο να παραμείνεις στην εξουσία, ακόμη και εάν αυτό σήμαινε να ψηφίζεις και να εφαρμόζεις μνημόνια.
Γιατί προτίμησες να διατηρήσεις υπουργικούς θώκους, μαζικές δυνατότητες προσλήψεων «μετακλητών» και «συμβούλων», περιθώρια για «δουλίτσες» με φιλικούς επιχειρηματίες, αντί είτε να σηκώσεις το ανάστημά σου στους δανειστές είτε πολύ απλά να προτιμήσεις την αποχώρηση από την εξουσία αντί να χρεωθείς μια συνθηκολόγηση.

Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όντως πόνεσαν. Αλλά για μια συγκεκριμένη στιγμή. Το βράδυ της 5ης Ιουλίου 2015, παρά το θρίαμβο του ΟΧΙ, στο Μαξίμου υπήρχε κατήφεια, εκνευρισμός και καθόλου θετικό κλίμα. Τα έχει γράψει ο Βαρουφάκης, τα έχουν πει και άλλοι. Ο Τσίπρας και τα λοιπά στελέχη πόνεσαν για το ΟΧΙ μόνο εκείνο το σύντομο διάστημα που φοβήθηκαν ότι μπορεί και να το έκαναν πράξη.

Μόνη τους στεναχώρια ήταν ότι ο λαός ψήφισε ΟΧΙ αλλά αυτοί ήθελαν είτε οριακή νίκη είτε οριακή ήττα για να μπορούν να δικαιολογήσουν τα μνημόνια. Γιατί την επιλογή να μείνουν στην εξουσία ακόμη και με μνημόνια την είχαν κάνει καιρό πριν από το δημοψήφισμα. Και για αυτό στεναχωρήθηκαν, επειδή φοβήθηκαν ότι το ΟΧΙ δεν θα επέτρεπε να πάνε εύκολα στα νέα μνημόνια.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Μόλις κατάλαβαν ότι μπορούσαν μια χαρά να πουλήσουν το ΟΧΙ, τότε ούτε πόνο είχαν, ούτε οργή, ούτε καμία στεναχώρια. Αυτά αφορούσαν όσους πίστεψαν ότι αυτό το κόμμα μπορούσε πραγματικά να εκπροσωπήσει μια διαφορετική πολιτική.