Ο Πάνος Καμμένος και το άγχος για τη βουλευτική ασυλία

Ο Πάνος Καμμένος κατάφερε να μονοπωλήσει και πάλι τη δημοσιότητα. Μόνο που το κατάφερε με το αναγγείλει το πρωί ότι εξαιτίας του Μακεδονικού είναι έτοιμος να ρίξει μια κυβέρνηση, στην οποία το βράδυ, μέσω τηλεοπτικής συνέντευξης, δήλωσε πλήρη στήριξη!

Οι παλινωδίες αυτές δεν είναι τυχαίες. Ο Πάνος Καμμένος ξέρει ότι δεν πρόκειται οι ΑΝΕΛ ως πολιτικό μόρφωμα να μπουν στην επόμενη Βουλή. Οι δημοσκοπήσεις τους έχουν σταθερά κάτω από το 3%, οι κομματικές οργανώσεις διαλύονται εξαιτίας της συμφωνίας Τσίπρα – Ζάεφ και οι βουλευτές είτε ανεξαρτητοποιούνται σε ένδειξη διαμαρτυρίας, είτε είναι έτοιμοι να τα βρουν με τον ΣΥΡΙΖΑ για να επανεκλεγούν.

Στην πραγματικότητα, το υπαρξιακό άγχος του Πάνου Καμμένου δεν είναι το τι θα γίνει με το όνομα της Μακεδονίας. Εάν είχε τόσο σαφείς και σταθερές πολιτικές απόψεις δεν θα είχε μετακινηθεί με περισσή ευκολία από τον αντιμνημονιακό οίστρο στην πλήρη μνημονιακή συμμόρφωση. Το υπαρξιακό άγχος είναι μήπως και βρεθεί εκτός Βουλής.

Γιατί το να βρεθεί ο Πάνος Καμμένος εκτός Βουλής δεν θα σημαίνει απλώς ότι δεν θα απολαμβάνει τα βουλευτικά προνόμια ή ότι δεν συμμετέχει στη νομή της εξουσίας (π.χ. δεν θα μπορεί να χαριεντίζεται με εμπόρους όπλων και μετά να ανακοινώνει εξοπλιστικά προγράμματα).

Θα σημαίνει ότι πλέον δεν θα έχει την τυπική αλλά και ουσιαστική ασυλία που συνεπάγεται η βουλευτική ιδιότητα. Γιατί μπορεί για τα πεπραγμένα του ως υπουργός να αντιμετωπίζεται με βάση το νόμο περί ευθύνης υπουργών, εάν πάψει να είναι βουλευτής, για όσα κάνει από εδώ και πέρα θα κινδυνεύει βρεθεί αντιμέτωπος με τη δικαιοσύνη πλέον ως απλός πολίτης. Δηλαδή, δεν θα μπορεί πλέον να κάνει ή να λέει ό,τι θέλει θεωρώντας ότι έχει και το ακαταλόγιστο και στο ακαταδίωκτο. Και αυτό για κάποιον που με περισσή ευκολία κατηγορεί χωρίς στοιχεία ή και απλώς εξαπολύει ανυπόστατους χαρακτηρισμούς ή απλώς σπιλώνει δεν είναι μικρό πράγμα.

Γι’ αυτό και ο Πάνος Καμμένος θα κάνει τα πάντα για να παραμείνει στη Βουλή. Τη μια θα καταγγέλλει τη συμφωνία και την άλλη θα την παρουσιάζει ότι έχει θετικές πλευρές. Τη μια θα εκβιάζει την κυβέρνηση ότι μπορεί να τη ρίξει και μετά θα λέει ότι τη στηρίζει. Τη μια θα διαβεβαιώνει για το πόσο ενωμένοι είναι οι ΑΝΕΛ και την άλλη θα ανακοινώνει συνωμοσίες και σχέδια «αποστασίας».

Με μόνο κριτήριο απλώς να εξασφαλίσει ότι εάν τα πράγματα φτάσουν σε οριακό σημείο, θα μπορεί με κάποιο τρόπο να φιλοξενηθεί στις λίστες του ΣΥΡΙΖΑ, σε κάποια σίγουρη θέση ως συνεργαζόμενος.

Και αυτός μπορεί να είναι τελικά και ο μεγαλύτερος κίνδυνος που μπορεί να αντιμετωπίσει. Δηλαδή, ό,τι και να κάνει, στο τέλος ούτε καν αυτή η θέση να μην υπάρχει. Γιατί μπορεί το 2015 να βολευόταν να έχει συμμαχία με την «πατριωτική αντιμνημονιακή δεξιά», αλλά το 2018 ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ περισσότερο προτιμά την σοσιαλδημοκρατία και το εκσυγχρονιστικό κέντρο για να αποκτήσει το δικό του πόλο στον αναδυόμενο δικομματισμό. Και ποιος μπορεί να είναι καλύτερος δρόμος σε αυτή την κατεύθυνση από το να αποκηρύξει τη συμμαχία με μια «εθνικιστική» ή «σκληρή δεξιά» δύναμη;