Ο Τσίπρας φοράει γραβάτα για να πανηγυρίσει τη διαιώνιση των μνημονίων και τον οριστικό διασυρμό της Αριστεράς

Η φιέστα για την «έξοδο από τα μνημόνια»έχει ήδη ξεκινήσει και αναμένεται να συνεχιστεί τουλάχιστον έως τις 21 Αυγούστου. Και ξεκίνησε όπως ακριβώς της αναλογεί σαν πανηγύρι.

Με τον πρωθυπουργό να κάνει πράξη το ξαναζεσταμένο ανέκδοτο της γραβάτας, παραβλέποντας πώς κανείς πια δεν θεωρεί ριζοσπαστισμό την απουσία γραβάτας αλλά και κανένας δεν θεωρεί ότι επειδή έβαλε γραβάτα κάτι άλλαξε.

Ίσως, πάλι να έβαλε γραβάτα ο πρωθυπουργός γιατί σε αυτή την ομιλία αποφάσισε να μιμηθεί τους ρητορικούς τρόπους του συγκυβερνήτη του. Τον υπερβολικό ενθουσιασμό, την τεχνητή συγκίνηση και φυσικά την εντυπωσιακή και συνειδητή διαστρέβλωση της πραγματικότητας.

Από τη μεριά του πάλι, ο συγκυβερνήτης Καμμένος αφού αποφάσισε να ταυτίσει εαυτόν με τον Ζέρβα και τον Τσίπρα με τον Βελουχιώτη κάνοντας τα κόκαλα αμφοτέρων να τρίζουν, έσπευσε για άλλη μια φορά να μας θυμίσει πόσο πολεμάει τη διαφθορά και τη διαπλοκή, αυτός που αρέσκεται στις φωτογραφίες με επιχειρηματίες όταν δεν γλεντάει σε ακριβά καζίνο του Λονδίνου και σε πολυτελή ξενοδοχεία στο Μονακό.

Μόνο που όπως συμβαίνει συχνά στην ιστορία όσο πιο έντονοι είναι οι πανηγυρισμοί τόσο περισσότερο τα πραγματικά γεγονότα δεν συνηγορούν σε πανηγυρισμούς.

Στην πραγματικότητα είναι σαφές ότι δεν βγαίνουμε από τα μνημόνια. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο παραμύθι από την «καθαρή έξοδο». Θα εξακολουθήσουμε να είμαστε μια χώρα όπου δεν θα μπορούμε ούτε το ΦΠΑ να μειώσουμε κατά μία μονάδα χωρίς έγκριση των θεσμών και όπου θα υποχρεωθούμε σε δυσβάσταχτα πρωτογενή πλεονάσματα και άρα πολιτικές λιτότητας μέχρι το… 2060.

Η Τρόικα φεύγει για… να μείνει εφόσον και αξιολογήσεις θα παραμείνουν και βέτο θα διατηρούν οι «θεσμοί» σε μέτρα τα οποία δεν θα εγκρίνουν ενώ ακόμη και χρήματα που μα στα χρωστάνε, όπως είναι οι τόκοι από τα ελληνικά ομόλογα, θα τα λαμβάνουμε κατόπιν εγκρίσεως.

Όσο για το χρέος, αυτό δεν μειώνεται, αλλά απλώς επιμηκύνεται. Οι επιμηκύνσεις που δόθηκαν, σε μέρος μόνο του χρέους, απλώς προσπαθούν να αποτρέψουν τυχόν νέα «στάση πληρωμών» τα επόμενα χρόνια, αλλά δεν περιορίζουν ούτε τον όγκο του ούτε βέβαια τις επιπτώσεις του.

Γι’ αυτό το λόγο και δεν έχουμε πραγματική μείωση του χρέους, αλλά αντίθετα φορτωνόμαστε πρωτογενή πλεονάσματα σε μεγάλο βάθος χρόνου.

Επιπλέον, με την υπογραφή μιας κυβέρνησης υποτίθεται της Αριστεράς επικυρώνεται ότι θα ολοκληρωθεί το μεγαλύτερο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων που γνώρισε ποτέ ευρωπαϊκή χώρα. Ακόμη χειρότερα, υποθηκεύεται το σύνολο της δημόσιας περιουσίας.

Όσο για τις υποτιθέμενες φιλολαϊκές πολιτικές που θα μπορούν πλέον να εφαρμόσουν, αυτές ξεκινούν ήδη από πολύ νωρίς με τη… μείωση των συντάξεων από 1-1-2019 και λίγο μετά με τη μείωση του αφορολόγητου ώστε να χάσουν άλλον έναν μισθό οι μισθωτοί των 600 ευρώ.

Όμως, προσπαθούν να μας πείσουν από την κυβερνητική πλευρά, τώρα θα έρθει η ανάπτυξη. Ναι, είναι αλήθεια εάν η χώρα διατηρήσει για τα επόμενα.. 40 χρόνια σταθερά υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, θα μπορούσε όντως να βρεθούμε με ένα ποσοστό χρέους που θα ήταν βιώσιμο.

Αλλά ποιος πιστεύει ότι μπορεί να το πετύχει μια χώρα στην οποία όλος ο μηχανισμός της οικονομικής πολιτικής προσανατολίζεται στην αποπληρωμή του χρέους με αποτέλεσμα πόροι που θα μπορούσαν να τροφοδοτήσουν επενδύσεις και άρα την απασχόληση και μια ανατροφοδοτούμενη ανάπτυξη ουσιαστικά να χάνονται.

Μια χώρα στην οποία δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στην αύξηση των φορολογικών εσόδων και όχι στην ανάπτυξη των τεχνολογικών υποδομών.

Μια κοινωνία. στην οποία βαφτίζονται «μεταρρυθμίσεις» όχι ο εκσυγχρονισμός της διοίκησης, η αναβάθμιση της παιδείας, η περιφερειακή ανασυγκρότηση αλλά απλώς η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας.

Μια οικονομία στην οποία βαφτίζονται επενδύσεις όχι η δημιουργία νέων παραγωγικών μονάδων και θέσεων απασχόλησης αλλά απλώς η αλλαγή ιδιοκτησίας των δημόσιων επιχειρήσεων.

Και όλα αυτά παρουσιάζονται ως «αριστερή πολιτική». Όλα αυτά τα μέτρα, που μόνο ως αντιπαραγωγικά, αντικοινωνικά και ουσιωδώς νεοφιλελεύθερα μπορούν να χαρακτηριστούν, ταυτίζονται πλέον με μια ιδεολογία και μια πολιτικά ταυτότητα που ιστορικά συνδέθηκε με την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισότητα και την αλληλεγγύη.

Στην πραγματικότητα ο Τσίπρας ολοκληρώνει με τον καλύτερο τρόπο τη δουλειά που ήρθε εξαρχής να κάνει εδώ η Τρόικα. Που δεν ήταν ποτέ μόνο η αλλαγή οικονομικής πολιτικής και η εφαρμογή σκληρών νεοφιλελεύθερων μέτρων., αλλά, ταυτόχρονα, και η εξασφάλιση ότι η κοινωνία θα αποδεχόταν αυτή την πολιτική ως τη μόνη εφικτή και θα συμμορφωνόταν. Κοντολογίς, το σχέδιο της Τρόικας δεν ήταν ποτέ μόνο η λιτότητα. Ήταν ταυτόχρονα η ήττα των κοινωνικών κινημάτων και αντιστάσεων και η διάλυση της Αριστεράς.

MUST READ

LIVE: Ολυμπιακός – Μπασκόνια

Ο Τσίπρας έβαλε πλέον την υπογραφή του σε όλες τις πλευρές: και στα μνημόνια και στην επιτροπεία και στο διασυρμό της Αριστεράς. Ξεκίνησε ως η έκφραση μιας ελπίδας ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να πάνε αλλιώς και κατέληξε να είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα κυνικής άρνησης αξιών και αρχών στο όνομα της παραμονής στην εξουσία. Ως επίτευγμα είναι εντυπωσιακό. Μόνο που δεν είναι από αυτά για τα οποία πρέπει κανείς να πανηγυρίζει…