Τα ατέλειωτα «είπα ξείπα» του Πάνου Καμμένου

«Ούτε νεκρός δεν συνεργάζομαι με όποιον ψήφισε μνημόνια» δήλωνε στις 26 Απριλίου του 2012 ο Πάνος Καμμένος αναφερόμενος στις μετεκλογικές συνεργασίες του, λίγες μέρες πριν τις πρώτες εκλογές του 2012.

Και βέβαια όλοι ξέρουμε τι ακολούθησε: όχι μόνο συνεργάστηκε με τον Αλέξη Τσίπρα αλλά και τον στήριξε και στο μνημόνιο του 2015 αλλά και σε όσα ακολούθησαν, ψηφίζοντας υπάκουα όλα τα νομοσχέδια για τα προαπαιτούμενα και δεσμεύοντας και αυτός τη χώρα σε μνημόνια για πολλές δεκαετίες.

Για αυτό και μάλλον ανακάλεσε τη δήλωση που είχε κάνει το 2015 ότι «εάν έρθει μνημόνιο θα φύγω από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ και την πολιτική» και επέλεξε και στην κυβέρνηση να μείνει και στην πολιτική.

Το 2014 ο Πάνος Καμμένος δήλωνε «Αν η κυβέρνηση θίξει τα εθνικά συμφέροντα στη Θράκη θα τη ρίξω». Προφανώς, στη συνέχεια εκτίμησε ότι όλα είναι «καλώς καμωμένα» με την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα και άρα δεν χρειάζεται να τη ρίξει.

Δεν είναι τυχαίο ότι ούτε και την τρομερή του δήλωση ότι «ΦΠΑ στα νησιά δεν αλλάζει όσο υπάρχω» τήρησε, εφόσον και ο Πάνος Καμμένος εμφανώς υπάρχει και ο ΦΠΑ στα νησιά αυξήθηκε.

Ούτε καν τις δηλώσεις του υπέρ της Εκκλησίας δεν πολυτήρησε ο πιστός χριστιανός Πάνος Καμμένος. «Αν η κυβέρνηση έρθει σε ρήξη με τη Εκκλησία θα τη ρίξω», δήλωνε πριν λίγο καιρό. Ωστόσο και η κυβέρνηση σε ρήξη με την εκκλησία ήρθε, αποδεχόμενη το σύμφωνό συμβίωσης ατόμων του ίδιου φύλλου και τη δυνατότητα να γίνουν ανάδοχοι παιδιών και ο Πάνος Καμμένος παρέμεινε στην κυβέρνηση.

Για να θυμηθούμε ότι αυτός που κάποτε έλεγε ότι διαφωνεί με τον ΣΥΡΙΖΑ για τους «λαθρομετανάστες» και κατά καιρούς έβαζε στο στόχαστρο τον αρμόδιο υπουργό Γ. Μουζάλα, εντούτοις μια χαρά τον αποδέχτηκε για όσο καιρό είχε την ευθύνη του σχετικού χαρτοφυλακίου με την παραίτηση του τελευταίου να έρχεται περισσότερο ως αποτέλεσμα προσωπικών λόγων του ίδιου του υπουργού παρά ως ανταπόκριση στην «πίεση» του Πάνου Καμμένου.

Και βέβαια έχουμε όλες τις επαναλαμβανόμενες δηλώσεις του για το Μακεδονικό και το πώς δεν πρόκειται να συναινέσει σε λύση με τον όρο Μακεδονία στο όνομα, την ίδια ώρα που αυτή η κυβέρνηση, όχι κάποια άλλη, στην οποία συμμετέχει ως εκ των κορυφαίων υπουργών, μόλις υπέγραψε διακρατική συμφωνία με την οποία αναγνωρίζει την πΓΔΜ ως «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας».

Θα μου πείτε, ότι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος πολιτικός είναι που άλλα λέει τη μία και άλλα πράττει την επομένη. Υποτίθεται ότι ένας βαθμός «ανειλικρίνειας» είναι οργανικό τμήμα της πολιτικής αντιπαράθεσης.

Όμως, εδώ έχουμε ένα πρωτοφανές παράδειγμα πολιτικού καιροσκοπισμού, όπου ένας πολιτικός για μια ολόκληρη κυβερνητική θητεία πράττει συστηματικά και μόνιμα τα αντίθετα από όσα υποστηρίζει ότι πρεσβεύει και διακηρύσσει.

Είναι ένας παραδοσιακός δεξιός πολιτικός, κατ’ άλλους ακροδεξιός, που δεν έχει πρόβλημα να συνεργάζεται με ένα κόμμα με αριστερές και σε ορισμένα ζητήματα ριζοσπαστικές ιδεολογικές αφετηρίες.

Συγκρότησε το κόμμα του ως πατριωτική, κατ’ άλλους εθνικιστική, διαφοροποίηση μέσα στο χώρο της Δεξιάς αλλά δεν έχει πρόβλημα να συνεργάζεται με αυτούς τους οποίους κάποτε κατέτασσε στους «εθνομηδενιστές».

Διεκδικεί να είναι εκπρόσωπος τους «χριστεπώνυμου πλήθους», αλλά παρ’ όλα αυτά συγκυβερνά με ένα κόμμα που μεθοδεύει το χωρισμός Εκκλησίας και κράτους.

Είχε σημαία του θέματα όπως το «Μακεδονικό» αλλά τώρα δεν έχει πρόβλημα που αυτό κλείνει σε κατεύθυνση που με βάση τα κριτήρια του είναι «μειοδοτική».

Έφυγε από τη ΝΔ επειδή η τελευταία δεν προχωρούσε σε ρήξη για το χρέος, αλλά δεν έχει πρόβλημα να συγκυβερνά με αυτούς που κατάφεραν όχι μόνο να διογκώσουν το χρέος αλλά και να κάνουν όλα τα χατίρια στους δανειστές.

Όλα αυτά δεν φανερώνουν ούτε ευελιξία ούτε ρεαλισμό. Δεν είναι καν ένας κλασικός οπορτουνισμός. Είναι απλώς η κυνική προσκόλληση στην καρέκλα, στην εξουσία και στα οφέλη που αυτή φέρνει.

Ο Πάνος Καμμένος ούτε ιδεολογία έχει ούτε ηθική άλλη από την εξουσία. Την εξουσία για να την ασκεί, για να αποσπά δημοσιότητα έτσι (ακόμη και εάν πρόκειται για απίστευτο κιτς όπως τα στεφάνια στους… Σαλαμινομάχους) και βεβαίως να εξυπηρετεί ολιγάρχες, είτε μιλάμε για τον Ιβάν Σαββίδη είτε για τον Δημήτρη Μελισσανίδη (ο τελευταίος βέβαια έχει και άλλους υπουργούς στον μηχανισμό εξυπηρέτησής του με πρώτο και καλύτερο τον Αλέκο Φλαμπουράρη). Και φυσικά στη διαδρομή να χαίρεται πραγματικά τη ζωή του υπουργού. Πότε ρίχνοντας ζαριές στο Λονδίνο και πότε βγάζοντας σέλφι στο Μονακό.

Αυτό είναι που προσδίδει ένα βαθμό χυδαιότητας στις παλινωδίες του Πάνου Καμμένου που ξεπερνά τα συνηθισμένα επίπεδα του πολιτικού κυνισμού. Στην πραγματικότητα είναι ένα μεγαλόπρεπο «σας δουλεύω ψιλό γαζί κορόιδα και καλά να πάθετε» το οποίο απευθύνει στην κοινωνία.

Ότι ένας τέτοιας πολιτικός, με τέτοια ασυνέπεια λόγων και έργων είναι σήμερα συγκυβερνήτη της χώρας λέει πολύ περισσότερα για το βάθος της πολιτικής και κοινωνικής κρίσης σήμερα από όσες πολλές από τις βαθυστόχαστες αναλύσεις που κυκλοφορούν.