Στο τέλος κερδίζει η δύναμη της ψυχής όχι των όπλων

Είναι εικόνες που θα μας στοιχειώνουν για πολλά χρόνια ακόμη. Άοπλοι διαδηλωτές, οπλισμένοι με σφεντόνες και τη δύναμη της ψυχής τους να αψηφούν το φράχτη που έχει κάνει τη Γάζα να είναι η μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή του κόσμου και να διεκδικούν το δικαίωμά τους στην επιστροφή, στο δικαίωμά τους στην πατρίδα. Και απέναντί τους πάνοπλοι ισραηλινοί στρατιώτες να τους βομβαρδίζουν με χημικά και να πυροβολούν στο ψαχνό.

Και την ίδια ώρα ο κυνισμός να περισσεύει. Το ίδιο το Ισραήλ να αποδίδει την ευθύνη στη θύματα και να τα βαφτίζει τρομοκράτες ενώ ήταν άοπλοι διαδηλωτές. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δια χειρός Τραμπ να ρίχνουν λάδι στη φωτιά με την απόφαση να μεταφέρουν την πρεσβεία τους στην Ιερουσαλήμ και την ανοιχτή στήριξη στις επιλογές του Ισραήλ. Η Ευρώπη, θλιβερή μέσα στην αδυναμία της να έχει δικιά της εξωτερική πολιτική να παίζει το παιχνίδι των «ίσων αποστάσεων». Και η ελληνική κυβέρνηση να αποφεύγει να καταδικάσει ευθέως τη βαναυσότητα μιλώντας για «δυνάλογη βία» από τη μεριά του Ισραήλ, την ίδια ώρα που βοηθούμε την εκπαίδευση ισραηλινών πιλότων.

Όμως, σε τέτοιες περιπτώσεις δεν μπορεί κάποιος να έχει πολιτική «ίσων αποστάσεων». Δεν είναι ίδια η βία του ένοπλου κυρίαρχου και του αντιστεκόμενου άοπλου στην πραγματικότητα διαδηλωτή. Ιδίως όταν ο κυρίαρχος είναι μια πανίσχυρη πολεμική μηχανή και μια κυβέρνηση που δεν διστάζει να δίνει εντολές να δολοφονούνται άοπλοι διαδηλωτές.

Ο στόχος πρέπει να είναι η ειρήνη. Αλλά δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη. Και δικαιοσύνη σημαίνει ότι δικαίωμα στην πατρίδα έχουν και οι Παλαιστίνιοι. Και πατρίδα δεν μπορεί να σημαίνει ούτε κατοχή ούτε φυλακή. Δεν μπορεί να σημαίνει συρματοπλέγματα και ένοπλα φυλάκια. Δεν μπορεί να σημαίνει αρπαγή γης και γκρέμισμα σπιτιών.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Η βία και η βαναυσότητα πάντα κερδίζουν τον πρώτο γύρο. Όμως δεν κερδίζουν ποτέ τον πόλεμο. Αυτό κρίνεται στη δύναμη ψυχής. Και αυτή την έχει όποιος αγωνίζεται για το δίκιο και την ελευθερία.