Περίσσεψε και πάλι η υποκρισία και ο συντηρητισμός

Κανονικά ορισμένα πράγματα θα έπρεπε να είναι αυτονόητα και να είχαν θεσπιστεί με τρόπο σχεδόν αυτόματο. Πιο γρήγορα από… Μνημόνιο επί ΣΥΡΙΖΑ.

Αναφέρομαι σε οτιδήποτε αφορά τον εκσυγχρονισμό του οικογενειακού δικαίου και την αναγνώριση των έμφυλων ταυτοτήτων. Τι να κάνουμε, ο κόσμος δεν είναι σαν την εικόνα της οικογένειας που μας στοίχειωσε στα παλιά αναγνωστικά του δημοτικού που κάποιοι από εμάς τα προλάβαμε. Με τον μπαμπά, την μαμά και την απαραίτητη γιαγιά. Σήμερα υπάρχουν, είτε το θέλουμε είτε όχι, αρκετές οικογένειες που έχουν δύο μπαμπάδες και δύο μαμάδες. Αυτό δεν τις κάνει λιγότερο οικογένειες, είτε πρόκειται για την ευθύνη να αναθρέψουν ένα παιδί, είτε για την υποχρέωση της πολιτείας να τις στηρίξει όπως και κάθε οικογένεια.

Παρ’ όλα αυτά για άλλα μια φορά είδαμε την  πολιτική σκηνή να διαιρείται πάνω σε ένα θέμα για το οποίο κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει καν συζήτηση. Οι ΑΝΕΛ έσπευσαν για άλλη μια φορά να δείξουν ότι ο «αντιμνημονιακός» μανδύας τους απλώς συγκάλυπτε τον βαθιά ακροδεξιό προσανατολισμό τους. Η ΝΔ για άλλη μια φορά παραχώρησε χώρο στην κυβέρνηση (με ελάχιστες εξαιρέσεις) καθώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης για άλλη μια φορά αρνήθηκε να κάνει μια τομή με τις πιο συντηρητικές φωνές στο κόμμα του, ακυρώνοντας και ένα από τα λίγα πράγματα στα οποία ξεχωρίζει θετικά μέσα στην ευρύτερη κεντροδεξιά. Διαφωνίες υπήρξαν και στο Κίνημα Αλλαγής αλλά ακόμη και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Το ΚΚΕ με άλλο σκεπτικό επίσης ήταν αντίθετο.

Φαίνεται πώς κάποιοι δεν άκουσαν καν τις απόψεις δεκάδων καθηγητών ψυχολογίας που έδειξαν με τρόπο επιστημονικό και τεκμηριωμένο ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφορά είτε ένα παιδί μεγαλώνει σε μια παραδοσιακή οικογένεια είτε μεγαλώνει σε οικογένεια με γονείς του ίδιου φύλου. Δεν μελέτησαν καν τη διεθνή εμπειρία. Δεν στάθηκαν καν στο ότι παιδιά που μεγαλώνουν σε οικογένειες με γονείς του ίδιου φύλου υπάρχουν και σήμερα στην Ελλάδα.

Ναι αλλά υπήρξε και η απόρριψη των σχετικών ρυθμίσεων και από την Εκκλησία θα μου πείτε. Όντως, αλλά η εκκλησία είναι ένα θεσμός συντηρητικός από τη φύση του, που σε ορισμένα θέματα είναι πιο συντηρητικός από την υπόλοιπη κοινωνία. Όμως, τις περισσότερες φορές δεν επιλέγουμε να υιοθετήσουμε τις απόψεις της ακόμη και εάν σεβόμαστε την Εκκλησία για το συνολικό πνευματικό της ρόλο. Για παράδειγμα δεν ακολουθούμε τις ενδυματολογικές της προτροπές, σχεδόν κανένας δεν σκέφτεται ότι οι προγαμιαίες σχέσεις είναι αμαρτωλές και όσοι νηστεύουν δεν οργανώνουν διαδηλώσεις έξω από σουβλατζίδικα για να τα υποχρεώσουν να κλείσουν. Γιατί επομένως θα πρέπει να δώσουμε παραπάνω βαρύτητα στη σεβαστή κατά τα λοιπά γνώμη της Εκκλησίας για το ποιος μπορεί ή δεν μπορεί να αναθρέψει παιδιά;

Με αυτή την έννοια όντως θα μπορούσαν πολλοί βουλευτές να είχαν ψηφίσει υπέρ του νέου νομοσχεδίου αντί να οχυρώνονται πίσω από την Εκκλησία. Και δεν νομίζω ότι θα συναντούσαν κάποιο εκλογικό κόστος μετά.

Όμως, το πρόβλημα δεν είναι ότι έχουμε συντηρητικούς πολιτικούς. Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε κόμματα και πολιτικούς που βλέπουν στο νεοσυντηρητισμό εκλογική σανίδα σωτηρίας, που κυνικά επενδύουν στο να δώσουν την εικόνα ότι είναι «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια», που δεν διστάζουν να κάνουν ομοφοβικά κηρύγματα μίσους για να κλείσουν το μάτι στην κοινωνία ότι αυτοί είναι «με τη σωστή μεριά».

Και όταν λέω υποκρισία, δεν αναφέρομαι μόνο (ούτε και κυρίως…) στο τι μπορεί να κάνουν ιδιωτικά διάφοροι διαπρύσιοι κήρυκες της ηθικής τάξης. Αναφέρομαι στο ότι ξέρουν ότι η θέση τους είναι ανεφάρμοστη, ότι είναι ώριμο αίτημα η αλλαγή του θεσμικού πλαισίου σε αυτό το πεδίο, ότι η κοινωνία είναι πιο ανεκτική από τους ίδιους, αλλά παρ’ όλα αυτά επιμένουν επενδύοντας κοντόθωρα στο ότι θα κερδίσουν ατομικά πολιτικά.

Μόνο που κάνοντάς το αυτό προσφέρουν τη χειρότερη δυνατή υπηρεσία. Σε μια κοινωνία που ούτως ή άλλως είναι και σε σύγχυση και παρά τα βήματα προόδου και συντηρητισμός και σεξισμός υπάρχει, το να δίνεται η εικόνα ότι μερικά αυτονόητα μέτρα αποτελούν αντικείμενο αντιπαράθεσης κομμάτων και κοινοβουλευτικών μαχών απλώς ενισχύει και συντηρεί τα συντηρητικά και ομοφοβικά αντανακλαστικά, απλώς συντηρεί μια συνθήκη καθυστέρησης, απλώς αρνείται σε ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας να έχει σε τελική ανάλυση τα ίδια δικαιώματα (και τις ίδιες υποχρεώσεις).

Στην πολιτική υπάρχουν πολλά στα οποία πρέπει να υπάρχουν αντιπαραθέσεις. Αυτά μπορεί να αφορούν την οικονομία, την ανάπτυξη, την εξωτερική πολιτική. Όμως υπάρχουν και κάποια ζητήματα που δεν τίθεται θέμα αντιπαράθεσης ανάμεσα σε ισότιμες προτάσεις. Σε κάποια ζητήματα από τη μια υπάρχει το αυτονόητο (και προοδευτικό) και από την άλλη το παράλογο (και συντηρητικό). Και σε αυτά τα πράγματα κρίνεσαι από την πραγματική στάση σου κι όχι από την ταμπέλα.