Να μην μπούμε στον αστερισμό του μεταφασισμού Μελόνι – Όρμπαν

Σε αυτές τις εκλογές το στοίχημα δεν αφορά το ποιος θα είναι κυβέρνηση.

Αυτό έχει ήδη απαντηθεί και το πώς φτάσαμε εκεί θα το συζητήσουμε μετά τις εκλογές.

Το ερώτημα είναι εάν απέναντι στην κυβέρνηση της ΝΔ θα συνεχίσει να υπάρχει μια ισχυρή αντιπολίτευση που να εκπροσωπεί την «προοδευτική παράταξη» του 21^ου αιώνα.

Διαβάστε επίσης: Ζούμε σε μια συντηρητική χώρα;

Δηλαδή, εάν απέναντι στον πολιτικό πόλο που εκπροσωπεί κυρίως τα πιο εύπορα στρώματα, την αγορά και μια πιο συντηρητική αντίληψη, θα υπάρχει ένας πόλος που θα συσπειρώνει τα λαϊκά στρώματα, θα διεκδικεί κοινωνική δικαιοσύνη και θα επιμένει στην πρόοδο σε όλα τα ζητήματα.

Για να υπάρχει ένας τέτοιος πόλος χρειάζεται να υπάρχει μια ισχυρή πολιτική δύναμη που να τον δομεί και να τον συγκροτεί.

Δεν μπορεί να υπάρξει πόλος με όρους ομοσπονδίας ή αστερισμού. Η Τουρκία δείχνει ακριβώς το γιατί.

Στην Ελλάδα τον ρόλο αυτό τον έπαιξαν διάφορα κόμματα: το ΚΚΕ στην εποχή του ΕΑΜ, το ΠΑΣΟΚ στη Μεταπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ στην περίοδο από την κρίση και μετά, όταν ουσιαστικά διαλύθηκε το ΠΑΣΟΚ.

Όταν δεν υπάρχει το κόμμα που να δομεί αυτή την προοδευτική παράταξη, τα πράγματα είναι συνολικά αποδιαρθρωτικά.

Όσο στην Ιταλία υπήρχε το μεγάλο Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και η Χριστιανοδημοκρατία υποχρεωνόταν να είναι μια μεγάλη λαϊκή παράταξη και μπορούσε η Ιταλία να κάνει βήματα προόδου.

Όταν μετονομάστηκε και αποδιαρθρώθηκε το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, αποδιαρθρώθηκε συνολικά η ιταλική Αριστερά, ήρθε στο προσκήνιο ο μπερλουσκονισμός και σήκωσε κεφάλι ο νεοφασισμός, με αποκορύφωμα ότι τώρα έχουμε τη Μελόνι πρωθυπουργό.

Όποιος πιστεύει ότι εάν σήμερα αποδιαρθρωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ θα ανοίξει ο δρόμος για να ισχυροποιηθούν άλλες αριστερές δυνάμεις και μια νέα ριζοσπαστική αριστερά είναι γελασμένος. Το ακριβώς αντίθετο θα γίνει: η υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ θα χτυπήσει και τις άλλες τάσεις της αριστεράς. Γιατί η υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ με όρους κοινωνίας δεν θα βιωθεί ως υποχώρηση της «γραμμής» του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά υποχώρηση της αριστεράς γενικά.

Όποιος πιστεύει ότι εάν αποδιαρθρωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ θα ανοίξει ο δρόμος για να αναγεννηθεί το ΠΑΣΟΚ, κι αυτός είναι γελασμένος. Το ΠΑΣΟΚ θέλει πολύ δρόμο για να ξαναβρεί τη στρατηγική του και αυτή θα τη βρει μόνο εάν πιέζεται από μια ισχυρή αριστερά. Διαφορετικά θα κυλήσει στον χυλό του «Κέντρου».

Όποιος πιστεύει ότι επειδή δεν θα υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ ως σύγχρονη κεντροδεξιά θα ηγεμονεύσει και άρα «κανένα πρόβλημα», και αυτός γελασμένος θα βγει. Γιατί μπορεί να είναι κυρίαρχη η ΝΔ, όμως χωρίς ισχυρή αριστερά θα δεχτεί την πίεση από μια ακροδεξιά που θα συνεχίσει να ενισχύεται και το αποτέλεσμα θα είναι μια ακόμη μεγαλύτερη μετατόπιση προς τα δεξιά. Και τότε θα έχουμε την πραγματική «ορμπανοποίηση» της πολιτικής ζωής.

Όλα αυτά αποτυπώνουν το διακύβευμα των εκλογών.

Και το διακύβευμα είναι να παραμείνει στη χώρα ενεργή μια βασική πολιτική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε δύο μεγάλες παρατάξεις, που να ορίζουν, εντός δημοκρατικού πλαισίου, τους διαφορετικούς δρόμους που ανοίγονται για μια ευρωπαϊκή κοινωνία και που με τον πολιτικό συναγωνισμό τους θα εξασφαλίζουν και την πρόοδο και τη δημοκρατία.

Διαφορετικά, θα δούμε το πολιτικό σκηνικό να μεταλλάσσεται με τρόπους που θα μας τρομάξουν.

Αυτή είναι η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, αυτή είναι η ευθύνη του Αλέξη Τσίπρα.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Ευθύνη ιστορική με την οποία δεν έχει την πολυτέλεια να μην αναμετρηθεί.