«Να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα», δηλαδή ο Τσίπρας

Παρατηρώ τον τρόπο που γίνεται προσπάθεια να διαμορφωθεί ένα κλίμα που λέει ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι να απαλλαγεί από την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα.

Κατανοώ ότι αυτό μπορεί να φαντάζει αυτονόητο, σε ένα τοπίο όπου θεωρούμε ότι όταν ένα κόμμα χάνει τις εκλογές πρέπει να αλλάξει ηγέτη.

Μόνο που εδώ δεν συζητάμε απλώς για το ενδεχόμενο να υπάρξει μια άλλη ηγεσία στον ΣΥΡΙΖΑ.

Διαβάστε επίσης: Μαυρίστε το πολιτικό μάρκετινγκ – Δεν διαλέγετε γιαούρτι, για τη ζωή σας αποφασίζετε

Αυτό που αποτυπώνεται σε αυτό το κλίμα είναι μια βαθύτερη επιθυμία να κλείσει βίαια ο κύκλος πολιτικών αναγνωρίσεων που διαμορφώθηκε στην περίοδο 2010-2012.

Τότε που η ελληνική κοινωνία – δικαιολογημένα εάν αναλογιστούμε την κοινωνική καταστροφή που αντιμετώπιζε – θεώρησε ότι χρειάζονταν πιο ριζοσπαστικές και «αντισυστημικές» λύσεις.

Προφανώς και η ιστορία έδειξε ότι αυτές οι λύσεις τελικά δεν ήρθαν, ο ΣΥΡΙΖΑ συμβιβάστηκε (οι ίδιοι λένε αναγκαστικά, άλλοι τους κάνουν ακόμη κριτική) και εφάρμοσε μνημόνια.

Όμως, παρέμεινε ένα πολιτικό αποτύπωμα στην κοινωνία και το πολιτικό σύστημα. Και αυτό ήταν ότι μπορούν να υπάρχουν διαφορετικές πολιτικές. Ότι δεν είναι όλα τα κόμματα «κεντρώα» και νεοφιλελεύθερα. Ότι δεν αναπαράγουν τις ίδιες κενολογίες.

Σίγουρα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν «υπηρέτησε» αυτή την ανάγκη να υπάρχουν και πολιτικές διαιρέσεις και διαφορετικές στρατηγικές για το προς τα πού θα πάει η κοινωνία.

Αυτό, άλλωστε, πλήρωσε στις εκλογές όπου ούτε τους λόγους που η ελληνική κοινωνία σήμερα αγωνιά ανέδειξε, ούτε προγραμματική τοποθέτηση κατέθεσε. Ούτε καν υπενθύμισε ότι οι παροχές που έκανε η κυβέρνηση – και που έπαιξαν ρόλο στο να σφυρηλατήσει την εκλογική της επιρροή – πάτησαν πάνω στο χρηματοδοτικό «μαξιλάρι» που σχημάτισαν οι πολιτικές που ακολούθησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως, παρ’ όλα αυτά το ίδιο το γεγονός ότι στην Ελλάδα αξιωματική αντιπολίτευση δεν ήταν ένας κλασικός «κεντροαριστερός» σχηματισμός, όπως είναι π.χ. τα άχρωμα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης, αλλά ένα κόμμα με κάποια έστω συμβολική αναφορά στην αριστερά και τις μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις, ήταν μια ενδιαφέρουσα ανορθογραφία.

Είναι σαφές ότι διάφοροι θέλουν να απαλλαγούν από αυτή την ανορθογραφία. Και αυτό εξηγεί το κλίμα σε βάρος του Τσίπρα.

Χωρίς προφανώς αυτό να μειώνει τις ευθύνες του ίδιου του Τσίπρα για το πώς δεν έκανε ουσιαστικά πολιτική ο ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως, η χώρα δεν μπορεί και δεν πρέπει να πάει σε ένα τοπίο όπου οι κοινωνικές δυναμικές δεν θα έχουν καμία πολιτική εκπροσώπηση.

Ούτε πρέπει το πολιτικό σκηνικό να γίνει ένα άμορφος χυλός, όπου όλα θα είναι μάρκετινγκ, δεν θα υπάρχουν πραγματικές πολιτικές διαφορές και το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας θα είναι ουσιαστικά πολιτικά αποκλεισμένο, αφού κανένα κόμμα δεν θα μιλάει για τα προβλήματά του.

Στην ιστορία δεν υπάρχουν μονόδρομοι, παρά μόνο για την καταστροφή.

Χρειαζόμαστε κόμματα και πολιτικούς που να επιμένουν ότι υπάρχουν εναλλακτικές πέρα από αυτά που φαντάζουν να είναι τα όρια του συστήματος.