Αποτιμώντας τη… Eurovision των πολιτικών αρχηγών

Και το φετινό debate απέδειξε ότι είναι μια εξ ορισμού άνευρη διαδικασία, βολική μόνο για πολιτικούς που είναι «παιδιά του κομματικού σωλήνα».

Γιατί ο μόνος «κανόνας» για να πάρει δημοσιογράφος συνέντευξη από πολιτικό είναι να μην υπάρχει κανένας κανόνας. Δηλαδή, ο δημοσιογράφος να κάνει όσες ερωτήσεις θέλει, όσο επιθετικά θέλει και να μπορεί να επανέρχεται όταν ο αρχηγός πετάει αετό.

• Διαβάστε επίσης: Υπό πίεση o προϋπολογισμός του 2024 της Ε.Ε. λόγω αποπληρωμής του σχεδίου ανάκαμψης

Και εάν είναι να τους βάλεις όλους μαζί, ας τους βάλεις να συζητήσουν και να συγκρουστούν, όχι απλώς να κάνουν παράλληλους μονολόγους.

Σε τελική ανάλυση εάν είναι να έχουμε απλώς μια πασαρέλα, ας την κάνουμε… Eurovision και στο τέλος εάν κάποιος αρχηγός τα πάει καλά να ακουστεί εκείνο το «ντουζ πουάν».

Από εκεί και πέρα είναι προφανές ότι και αυτή τη φορά το μόνο που μπορεί κανείς να αποτιμήσει δεν είναι ούτε προγράμματα, ούτε στρατηγικές, απλώς εάν μπορεί κάθε αρχηγός να μιλήσει στο κοινό του και στους αναποφάσιστους.

Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης προφανώς και ακολούθησε αυτό που εξαρχής κάνει στην προεκλογική εκστρατεία: να συσπειρώσει το κοινό της ΝΔ γύρω από ένα αίτημα συνέχειας και σταθερότητας, μαζί με λίγο κοινωνικό πρόσωπο. Ούτε για τις υποκλοπές θα έδινε εξηγήσεις παραμονές των εκλογών, ούτε για τα Τέμπη θα αναλάμβανε πλήρεις και όχι ρητορικές ευθύνες.

Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν όσο καλός μπορεί να είναι αυτή την περίοδο όπου ο ΣΥΡΙΖΑ κυρίως επενδύει στη λογική του «ώριμου φρούτου» και σε κάποιες προτάσεις «αιχμής» όπως η κατάργηση της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής. Αυτά τα έκανε καλά. Αυτό που δεν έκανε και δεν έχει κάνει εδώ και χρόνια είναι να κερδίσει την εμπιστοσύνη αυτών που αισθάνθηκαν διαψευσμένοι το 2015. Όμως, ξέρει ότι είμαστε σε εκλογές «μειωμένων προσδοκιών».

Ο Νίκος Ανδρουλάκης ήταν σαφής για τις υποκλοπές αλλά ασαφής για το πρόγραμμα και την πολιτική φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ, στοιχείο που ολοένα και περισσότερο μετατρέπεται στη βασική «αχίλλειο πτέρνα» του κόμματός του.

Ο Δημήτρης Κουτσούμπας έδειξε γιατί είναι ένας δημοφιλής πολιτικός μέσα στον κόσμο της αριστεράς και όχι μόνο. Δεν είπε πράγματα που δεν έχει ξαναπεί, όμως ήταν σαφής και συγκεκριμένος.

Ο Κυριάκος Βελόπουλος μίλησε σε ένα κοινό που γνωρίζει ότι υπάρχει στα δεξιά του πολιτικού συστήματος. Διεκδικεί να εκπροσωπήσει την ακροδεξιά, τις παραλλαγές «ψεκασμού», τους δεξιούς «δραχμιστές», τους «μακεδονομάχους». Και σε αυτό το κοινό ξέρει να μιλάει.

Τέλος ο Γιάνης Βαρουφάκης έδειξε ότι εκπροσωπεί την ίδια την αντίφαση του ΜέΡΑ25: ανάμεσα σε προτάσεις που αγγίζουν και ένα ιδιότυπο είδος πολιτικής φαντασίας.

Κερδισμένοι και χαμένοι θα φανούν στις εκλογές.

Όμως, μέχρι τότε οι πολίτες ας μην μείνουν στα στενά όρια της «επικοινωνίας», ας ψάξουν τι όντως λένε τα κόμματα, ας εξετάσουν προγράμματα, ας αποτιμήσουν πραγματικές στάσεις και όχι απλώς τη ρητορική και κυρίως ας αναλογιστούν πώς θέλουν να είναι η ζωή τους τα επόμενα χρόνια.

Η δημοκρατία είναι σε κρίση, αλλά η ψήφος παραμένει όπλο.