Εκλογές με ιστορική μνήμη… χρυσόψαρου

Παρατηρώ τις εκλογές και ορισμένες φορές αισθάνομαι ότι τόσο τα κόμματα όσο και σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων συμπεριφέρονται ως να έχουν ιστορική μνήμη… χρυσόψαρου.

Κινούνται λες και δεν έχει υπάρξει η πρόσφατη ιστορία, ως εάν και όλα να ξεκίνησαν περίπου προχτές.

• Διαβάστε επίσης: Ψηφίστηκε το πόρισμα κόλαφος της Pega για τις υποκλοπές – Τι ζητά από την Ελλάδα

Και το βλέπει κανείς αυτό σχεδόν σε όλες τις παρατάξεις.

Η ΝΔ κινείται αποδίδοντας ευθύνη για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στο κράτος στους πολιτικούς αντιπάλους της, παραβλέποντας ότι έχει κυβερνήσει ή συγκυβερνήσει κατ’ επανάληψη τις τελευταίες δεκαετίες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ συμπεριφέρεται ως «αντινεοφιλελεύθερο» κόμμα, προσπερνώντας ότι «χρεώνεται» τη σύναψη και εφαρμογή του τρίτου μνημονίου.

Το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να κάνει σαν να μην υπήρξε η συμμετοχή τους στις κυβερνήσεις Σαμαρά.

Και δεν είναι μόνο ότι τα κόμματα συμπεριφέρονται έτσι. Αυτό, σε τελική ανάλυση, θα ήταν και κάτι αναμενόμενο ως προσπάθεια να επικεντρώσουν στο σήμερα και όχι σε ένα παρελθόν που μπορεί να τους προκαλεί ακόμη αμηχανία.

Παρότι βεβαίως καταλήγουν να κινούνται με έναν τρόπο που σε κάνουν να θες διαρκώς να φωνάξεις: «Πάτε καλά; Έχετε ξεχάσει ότι εσείς ήσασταν που κάνατε ακριβώς αυτά που τώρα καταλογίζετε στους άλλους;»

Το πρόβλημα είναι ότι κάποιες στιγμές φέρονται και οι πολίτες με αυτόν τον τρόπο.

Και αυτό είναι ίσως που πρέπει να μας ανησυχεί περισσότερο.

Γιατί είναι προφανές ότι οι πολίτες δεν έχουν πάθει κάποια αμνησία.

Αυτή η εικόνα να συμπεριφέρονται οι πολίτες ως να μην έχουν ουσιαστικά ιστορική μνήμη, απλώς δείχνει έναν ιδιότυπο κυνισμό που εξαπλώνεται στην κοινωνία.

Γιατί υπάρχει ο κυνισμός των «από πάνω», που πιστεύουν ότι όλα είναι εικόνα και μπορούν να πείσουν με όρους μάρκετινγκ για οτιδήποτε και να δικαιολογήσουν κάθε «κωλοτούμπα».

MUST READ

Αν είσαι Μεντιλίμπαρ, τι διαλέγεις;

Όμως, υπάρχει και ο κυνισμός των «από κάτω». Που έχουν χάσει κάθε ελπίδα ότι η πολιτική μπορεί να είναι ο δρόμος για να αλλάξει η ζωή τους. Που πιστεύουν ότι τα κόμματα εξ ορισμού ψεύδονται. Που δεν βλέπουν πραγματική διέξοδο και που περισσότερο αναζητούν τρόπο να τιμωρήσουν όσους θεωρούν ότι ευθύνονται για τα προβλήματα, παρά να εμπιστευτούν κάποιους που θα υποστήριζαν ότι έχουν τις λύσεις και που κάποιες στιγμές μπορεί να «παραιτούνται» ακόμη και από τη διάθεση τιμωρίας.