Αυτή η οργή δεν θα κοπάσει εύκολα

Το μέγεθος των κινητοποιήσεων και των διαμαρτυριών ύστερα από την ανείπωτη τραγωδία στα Τέμπη δείχνει ότι έχει ενεργοποιηθεί μια βαθύτερη δυναμική στην κοινωνία, ξεκινώντας από τη νεολαία.

Οι άνθρωποι αυτοί, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες, οι μαθητές και οι μαθήτριες όπως και όλες και όλοι που συμμετείχαν σε μαζικές διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα, δεν κινητοποιούνται μόνο από πένθος, αλλά και από οργή.

• Διαβάστε επίσης: Νέα αποκάλυψη για τα τρένα: Δεν λειτουργεί ούτε το σύστημα ραδιοεπικοινωνίας

Γιατί καταλαβαίνουν ότι αυτό που συνέβη στα Τέμπη δεν ήταν απλώς το τραγικό λάθος ενός μοιραίου σταθμάρχη. Ήταν ένα έγκλημα προμελετημένο από τις όλες τις πολιτικές και όλες τις κυβερνήσεις που δεν έκαναν αυτά που έπρεπε για να παραμείνει ο σιδηρόδρομος ένα ασφαλές μέσο.

Γιατί συνειδητοποιούν ότι την ώρα που το πολιτικό σύστημα ή η «δημόσια σφαίρα» συζητά την ανάπτυξη ή την τεχνολογία, «από τύχη ζουν» σε ορισμένες περιπτώσεις, γιατί η ασφάλεια αντιμετωπίζεται ως κόστος και όχι ως αυτονόητο δημόσιο αγαθό.

Γιατί όταν φωνάζουν «Δολοφόνοι» αδιακρίτως απέναντι σε πολιτικούς, επιχειρήσεις, «θεσμούς», δεν το κάνουν επειδή είναι αποπροσανατολισμένοι ή επειδή διακατέχονται από κάποιο μηδενισμό, αλλά επειδή συνειδητοποιούν ότι το πρόβλημα είναι ακριβώς ο τρόπος που διαμορφώθηκε ένα ολόκληρο σύστημα συνενοχής και συγκάλυψης εδώ και δεκαετίες.

Ένα σύστημα που είδε τα μεγάλα έργα ως πεδίο ρεμούλας, χωρίς πραγματικό ενδιαφέρον για το τελικό αποτέλεσμα.

Ένα σύστημα που επικέντρωνε στα «φιλέτα» των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά αδιαφορούσε για την ασφάλεια και την ποιότητα των υπηρεσιών.

Ένα σύστημα που μιλούσε διαρκώς για «πιστοποιήσεις» και για «ασφαλιστικές δικλείδες» και στην πράξη ούτε τα ρουσφέτια απέφευγε, ούτε την αναζήτηση για τα κάθε λογής «παραθυράκια».

Όλα αυτά κάνουν τις νέες και τους νέους, αλλά και όσους δεν είναι τόσο νέοι, που σήμερα κατεβαίνουν στον δρόμο και φωνάζουν «δολοφόνοι», να νιώθουν πάρα πολύ ευάλωτοι.

Να νιώθουν ότι η ζωή τους δεν μετράει όσο πρέπει.

Να συνειδητοποιούν ότι δεν μετρούν όλες οι ζωές το ίδιο.

Να αισθάνονται ότι είναι στο στόχαστρο.

Γι’ αυτό και εξοργίζονται, γι’ αυτό και κατεβαίνουν στον δρόμο.

Και είναι φριχτά γελασμένος όποιος πιστεύει ότι αυτή οι άνθρωποι απλώς περιμένουν να δουν μερικές παραιτήσεις ή τις απαραίτητες διαβεβαιώσεις ότι «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο» και ότι «οι ευθύνες θα αποδοθούν όσο ψηλά χρειάζεται» (από ποιους αλήθεια; Από αυτούς που ευθύνονται στην πραγματικότητα;).

Ανατροπές θέλουν να δουν αυτοί οι άνθρωποι και με έναν τρόπο όλη η ελληνική κοινωνία.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Για να μπορέσουν να νιώσουν ότι δεν είναι αναλώσιμοι.