Κανείς δεν πρέπει να κωφεύει στα μηνύματα του δρόμου

Την Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου οι εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης έκαναν μία από τις μαζικότερες διαδηλώσεις τους εδώ και χρόνια, πραγματοποιώντας απεργία για το ζήτημα της αξιολόγησης.

Οι καλλιτέχνες συνεχίζουν να κινητοποιούνται και να διαμαρτύρονται δεχόμενοι την αλληλεγγύη ευρύτερων στρωμάτων.

• Διαβάστε επίσης: Κατέθεσε έφεση η Εύα Καϊλή – Ζητεί κατ’ αντιπαράσταση εξέταση με τον Παντσέρι

Σε μια σειρά από επαρχιακές πόλεις έχουν γίνει τις τελευταίες εβδομάδες ιδιαίτερα μαζικές «παλλαϊκές» συγκεντρώσεις για την υπεράσπιση του τοπικού νοσοκομείου.

Ακόμη και ένα φαινομενικά «δευτερεύον» θέμα, όπως αυτό του θεσμικού καθεστώτος των μεγάλων δημόσιων αρχαιολογικών μουσείων κατάφερε να προκαλέσει μαζικές κινητοποιήσεις και μεγάλο ενδιαφέρον στην κοινωνία.

Όποιος προσπαθήσει να εξηγήσει αυτή την έξαρση κινητοποιήσεων με βάση τα συγκεκριμένα επίδικα σε κάθε περίπτωση κινδυνεύει να χάσει την ουσία.

Το ίδιο, προφανώς, και όποιος προσπαθήσει να αντιμετωπίσει αυτές τις κινητοποιήσεις ως «υποκινούμενες».

Γιατί τότε θα έχει υποτιμήσει το βασικό που δείχνουν και που είναι μια ολοένα και αυξανόμενη δυσαρέσκεια.

«Μα δεν είναι τα πράγματα κάπως καλύτερα σε σχέση με την εποχή των Μνημονίων;», θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς.

Μόνο που οι κοινωνίες δεν ακολουθούν ακριβώς τους οικονομικούς δείκτες.

Αντιδρούν και στο εάν αισθάνονται ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα ή χειρότερα, αντιδρούν στην αδικία, αντιδρούν στην επισφάλεια.

Ακόμη περισσότερο, όταν διαμαρτύρονται μεγάλα κοινωνικά κομμάτια, τότε δεν το κάνουν ποτέ μόνο για αυτό που φαντάζει να είναι το άμεσο αίτημά τους.

Οι καλλιτέχνες δεν διαμαρτύρονται μόνο για το πώς θα αντιμετωπιστούν σε ενδεχόμενο διορισμό τους στο δημόσιο, αλλά και για ένα αίσθημα συνολικότερης απαξίωσης του πολιτισμού.

Οι πολίτες στις επαρχιακές πόλεις βλέπουν στα προβλήματα των νοσοκομείων μια συνολικότερη υποβάθμιση των δημόσιων υποδομών.

Οι εκπαιδευτικοί αγωνιούν γιατί βλέπουν να μην γίνονται βήματα για τη στήριξη του δημόσιου σχολείου.

Οι αρχαιολόγοι αντιδρούν γιατί νιώθουν ότι κινδυνεύει η πολιτιστική προστασία.

Και αυτά τα κοινωνικά κομμάτια κάπως βρίσκουν διέξοδο να εκφραστούν, είτε γιατί έχουν οργανωμένους συνδικαλιστικούς θεσμούς, είτε γιατί μπορούν να συσπειρωθούν γύρω από ένα συγκεκριμένο αίτημα.

Πλάι τους υπάρχει το μεγάλο πέλαγος των πολιτών που υφίστανται αυτό που λέμε συνήθως «ακρίβεια» και σωρεύουν μέσα τους ανασφάλεια και οργή, που ακόμη δεν έχει βρει διέξοδο.

Αυτές είναι διεργασίες που πολλές φορές δεν τις αντιλαμβανόμαστε στην κλίμακα που τους αναλογεί.

Δεν ενσωματώνονται εύκολα στις απαντήσεις σε έρευνες κοινής γνώμης.

Δεν συζητιούνται σε μια δημόσια σφαίρα όπου από την ουσία διαρκώς κατρακυλάμε στο τρολάρισμα.

Δεν αναλύονται όσο πρέπει.

Όμως, αυτές είναι στην πραγματικότητα οι διεργασίες που θα καθορίσουν τις εξελίξεις.