Υποκρισία και μεγαλοστομία

Σίγουρα η συζήτηση που γίνεται στη Βουλή έχει σημαντική αφορμή. Γι’ αυτό δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία.

Προφανώς και το θέμα των υποκλοπών ρίχνει βαριά σκιά στην πολιτική ζωή του τόπου και γεννά ερωτήματα για την πραγματική κατάσταση των θεσμών.

Διαβάστε επίσης: Δημοκρατία δεν σημαίνει κοινοβουλευτικό σόου

Αρκεί να σκεφτούμε ότι τους τελευταίους μήνες πληροφορηθήκαμε και ότι χρησιμοποιήθηκε παράνομο λογισμικό για την παγίδευση – ή την απόπειρα παγίδευσης – τηλεφώνων πάρα πολλών παραγόντων του δημόσιου βίου και ότι η ΕΥΠ χρησιμοποιώντας την «ευκολία» που προσφέρει η δυνατότητα άρσης απορρήτου για λόγους «εθνικής ασφάλειας» παρακολουθούσε ακόμη και εν ενεργεία υπουργούς.

Για όλα αυτά δεν έχουμε ακόμη λάβει απαντήσεις και προφανώς δεν μπορεί να τελειώσει η συζήτηση με την απλή υπογράμμιση ότι «ο πρωθυπουργός δεν ήξερε», ιδίως όταν δεν έχει απαντηθεί το ερώτημα ποιος ήξερε και κυρίως ποιος αποφάσισε, για λογαριασμό ποιου και με ποιο σκοπό όλες αυτές τις παρακολουθήσεις.

Το να συζητάμε για το εάν η ΑΔΑΕ είχε ή όχι δικαίωμα να ελέγξει εάν γίνονται παρακολουθήσεις ή να ενημερώσει για τις παρακολουθήσεις που ανακάλυψε ότι γίνονται, είναι προφανώς δευτερεύον. Γιατί, επιμένω, το πρωτεύον είναι ότι γίνονταν παρακολουθήσεις που δεν δικαιολογούνται από κανένα λόγο «εθνικής ασφάλειας».

Και ακόμη και εάν δεχτούμε ότι ζούμε στην εποχή της γενικευμένης επιτήρησης, όπου η ιδιωτικότητα και το απόρρητο ανήκουν στο παρελθόν, και πάλι ένα πολιτικό ζήτημα υπάρχει.

Και αυτά τα ερωτήματα δεν απαντιούνται ούτε με τις κλασικές κοινοβουλευτικές μεγαλοστομίες, ούτε με «συνδικαλισμούς», ούτε με ατάκες από non-paper.

Όμως, την ίδια στιγμή δεν απαντιούνται ούτε με υποκρισία. Γιατί και η αντιπολίτευση και ιδίως ο ΣΥΡΙΖΑ καλό είναι να θυμάται ότι για να ασκεί κριτική και να μιλά αρκετά μεγαλόστομα για δημοκρατία, θα πρέπει να μπορεί να δώσει εξηγήσεις και να κάνει αυτοκριτική.

Γιατί και η «Πρώτη Φορά Αριστερά», δοκίμασε να «παίξει» με τους θεσμούς.

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτός που δοκίμασε να κάνει διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες, όχι με το κριτήριο να μπουν κανόνες στο τηλεοπτικό τοπίο (ή έστω όχι μόνο με αυτό το κριτήριο…) αλλά και με τη σχεδόν ρητά εκπεφρασμένη επιθυμία να υπάρξει το… SYRIZA Channel και επιχειρηματίες που θα μπορούσαν να το χρηματοδοτήσουν. Και ακόμη και εάν δεχτώ ότι δεν υπήρξαν τυπικές «παρανομίες», πολιτικά αυτό καμιά σχέση δεν είχε με τη διαμόρφωση ενός καλύτερου ενημερωτικού τοπίου, ούτε προφανώς με μια προοδευτική αντίληψη για την ενημέρωση.

Γιατί όλα αυτά που τώρα καταγγέλλει ο ΣΥΡΙΖΑ ως προς πλευρές του ενημερωτικού τοπίου, δηλαδή τη διαστρέβλωση απόψεων, τη «δολοφονία χαρακτήρων», την επιλεκτική πληροφόρηση, τα έκαναν κατά κόρο και τα προσκείμενα σε αυτόν ΜΜΕ, όταν ήταν στην κυβέρνηση.

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτός που συγκυβέρνησε με τον Πάνο Καμμένο, που καμιά σχέση δεν είχε με μια αριστερή λογική για τη δημοκρατία και τους θεσμούς.

Γιατί επί ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύφθηκε παρακολούθηση του τηλεφωνικού κέντρου στα γραφεία του ΚΚΕ στον Περισσό και η υπόθεση ακόμη δεν έχει ερευνηθεί όπως της αναλογεί.

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτός που διάφορα σκάνδαλα δεν τα είδε ως τρόπο για να μπορέσουν να οχυρωθούν οι θεσμοί σε βάθος χρόνους, αλλά απλώς για να έχει άμεσο πολιτικό κέρδος και να πιέσει πολιτικούς αντιπάλους.

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτός που μπορεί τώρα να καταγγέλλει τον αυταρχισμό, αλλά δεν έκανε σχεδόν τίποτα για να διαμορφώσει νέες δομές, λογικές και αντιλήψεις στο χώρο των μηχανισμών καταστολής.

Ξέρω ότι και η μεγαλοστομία και η υποκρισία πολλές φορές αντιμετωπίζονται ως αναπόσπαστο στοιχείο του πολιτικού παιχνιδιού (και του πολιτικού «θεάματος»). Μόνο που αυτό δεν σημαίνει ότι είναι θεμιτά στοιχεία. Ή ότι έχουν κάποια σχέση με αυτό που θα λέγαμε «προοδευτική πολιτική».