Η ακροδεξιά είναι ακόμη εδώ και κάνουμε ότι δεν την βλέπουμε

Το φαινόμενο είχε παρατηρηθεί και σε άλλες χώρες. Επειδή η ψήφος προς την ακροδεξιά είχε ένα αρνητικό στίγμα, συχνά οι ερωτώμενοι απέφευγαν να απαντήσουν σε δημοσκοπήσεις ότι σκοπεύουν να ψηφίσουν ένα ακροδεξιό κόμμα. Έτσι όταν ερχόταν το εκλογικό αποτέλεσμα διάφοροι «έπεφταν από τα σύννεφα».

Πολύ φοβάμαι ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί και στη χώρα μας. Μέσα σε ένα κλίμα όπου υπάρχει δυσαρέσκεια, συχνά υπόγεια, και με δεδομένο ότι πάμε για «διπλές» εκλογές, είναι πολύ πιθανό να έχει εντυπωσιακή καταγραφή και η ακροδεξιά, ακόμη και εάν αυτό δεν καταγράφεται ακόμη στις δημοσκοπήσεις.

Διαβάστε επίσης: Η ακροδεξιά εκπαιδεύει δολοφόνους

Και δεν μιλάω μόνο για την Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου, αλλά και το κόμμα του καταδικασμένου για συμμετοχή στην εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή και έγκλειστου νεοναζί Ηλία Κασιδιάρη.

Και πριν μου πείτε οτιδήποτε, σας συνιστώ να δείτε πόσους εγγεγραμμένους έχει το κανάλι του στο youtube και πόσες προβολές έχουν τα βίντεο που περιλαμβάνει.

Και συνδυάστε το αυτό με την πραγματική απήχηση ακροδεξιών, ρατσιστικών, σεξιστικών και πατριδοκάπηλων ιδεών σε μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας.

Και όλα αυτά σε μια εποχή όπου υπάρχουν σημάδια μιας βαθύτερης κρίσης εμπιστοσύνης των πολιτών ως προς την πολιτική, δυσπιστία απέναντι στα κόμματα, και κοινωνική ανασφάλεια.

Προσθέστε μια συνολικότερη «κρίση πολιτισμού» που επιτρέπει δυστυχώς κουλτούρες βίας και ρατσισμού να αναπαράγονται και μπορείτε να δείτε το πολιτικό και κοινωνικό έδαφος πάνω στο οποίο εξακολουθεί να αναπαράγεται η ακροδεξιά.

Το χειρότερο είναι ότι το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα, του «συνταγματικού τόξου», λίγα κάνει για να αποτρέψει την επιστροφή της ακροδεξιάς.

Δεν είναι μόνο ότι σε ορισμένες περιπτώσεις υπάρχει ένα «χάιδεμα» ακροδεξιών λογικών (π.χ. γύρω από το μεταναστευτικό) από την κεντροδεξιά. Είναι και ότι δεν οικοδομείται ένα πραγματικό πολιτικό, ιδεολογικό και πολιτιστικό «αντίπαλο δέος» στην ακροδεξιά ιδίως από τις δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικές.

Αντίθετα, κυριαρχεί μια αντίληψη της πολιτικής που μοιάζει απομακρυσμένη από τους πολίτες, κυνική, επικεντρωμένη στο συμφέρον, με διαρκή απόσταση λόγων και έργων.

Ακριβώς η εικόνα που επιτρέπει στους φασίστες να λένε «όλοι ίδιοι είναι».

Και όσο θα μπαίνουμε στην προεκλογική εκστρατεία, όσο τα κόμματα θα καταφεύγουν σε επικοινωνιακά τρικ, όσο θα απουσιάζει η πραγματική πολιτική συζήτηση, τόσο θα εντείνονται τέτοια αντανακλαστικά σε κομμάτια της κοινωνίας.

Γιατί το ζήτημα με τους φασίστες δεν ήταν απλώς να μπει η ηγεσία τους φυλακή. Ήταν να ξεριζωθούν οι λογικές, οι αντιλήψεις και τα στερεότυπα που τους τροφοδοτούν.

Και αυτός είναι ο λόγος που πολύ φοβάμαι ότι στις εκλογές που έρχονται θα δούμε πράγματα για τα οποία δυστυχώς δεν θα έχουμε το δικαίωμα να πούμε ότι «εκπλαγήκαμε».