Μακάρι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ΕΕ να είναι το Qatargate

Δικαιολογημένα το Qatargate είναι ψηλά στην επικαιρότητα.

Είναι μια πολύ μεγάλη υπόθεση διαφθοράς και αφορά έναν θεσμό που υποτίθεται ότι είναι το δημοκρατικό θεμέλιο της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Εμπλέκονται πρόσωπα της δημοσιότητας και από αυτά που διεκδικούν έναν ευρύτερο πολιτικό ρόλο.

Διαβάστε επίσης: Νέα Σμύρνη: Νέα στοιχεία εξετάζει η ΕΛ.ΑΣ. – Ο ρόλος του συνεργού που αναζητείται

Όμως, θα ήταν λάθος να πιστέψουμε ότι τέτοια φαινόμενα είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Δεν τα υποτιμώ καθόλου, απλώς θέλω να υπογραμμίσω ότι ακόμη και εάν δεν είχαμε το Qatargate, πάλι θα έπρεπε να μας ανησυχεί η κατάσταση στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Δείτε πόσο καιρός χρειάστηκε να περάσει για να συμφωνηθεί το πλαφόν στο φυσικό αέριο, ένα βασικό μέτρο για να αποφευχθεί η ενεργειακή κρίση, που στην πραγματικότητα είναι μια κοινωνική κρίση.

Φτάσαμε στα μέσα του χειμώνα, οι καυστήρες και τα καλοριφέρ, ειδικά στις χώρες βορειότερα από εμάς, είχαν ήδη ανάψει μόλις τώρα ολοκληρώθηκε η διαπραγμάτευση.

Και δεν είναι το μόνο παράδειγμα.

Σκεφτείτε πόσο καιρός χρειάστηκε για να υπάρξει μια συμφωνία για το Ταμείο Ανάκαμψης, πόσες διαπραγματεύσεις, πόσο «παζάρι», για ένα πρόγραμμα που φαινόταν αυτονόητο.

Αναλογιστείτε πόσος καιρός χάθηκε στο παρελθόν: λένε όλοι ότι ο Ντράγκι έσωσε το ευρώ, αλλά το έκανε αφού χάθηκε πολύτιμος χρόνος.

Για να μην αναφερθούμε ότι ακόμη και τώρα η ΕΕ, ως σύνολο, δεν έχει παραδεχτεί ότι τα Μνημόνια ήταν συνταγή εγγυημένης κοινωνικής καταστροφής. Απλώς, όταν ήρθε η ύφεση της πανδημίας έκανε τα «στραβά μάτια» στο γεγονός ότι τα κράτη θα βρίσκονταν με μεγάλα ελλείμματα.

Και την ίδια στιγμή κανείς αισθάνεται ότι όσο μεγαλόστομες είναι οι διακηρύξεις για τον ρόλο της Ευρώπης, τόσο μικρότερος είναι αυτός στην πράξη.

Πάρτε τον πόλεμο στην Ουκρανία, όπου η Ευρώπη ούτε μπόρεσε να πάρει πρωτοβουλίες για να τον αποτρέψει, ούτε προετοιμάστηκε πραγματικά για το ενδεχόμενό του (π.χ. με το να περιορίσει έγκαιρα την ενεργειακή εξάρτηση από τη Ρωσία).

Την ίδια ώρα απουσιάζουν από το ευρωπαϊκό τοπίο οι ηγέτες που θα έδιναν την αίσθηση ότι υπάρχει στιβαρή ηγεσία και κατεύθυνση.

Και απουσιάζουν γιατί δεν παράγονται οι πολιτικές και οι στρατηγικές που αυτοί θα εκπροσωπούσαν.

Έτσι η ΕΕ επιστρέφει σε αυτό που δυστυχώς ξέρει να κάνει καλύτερα: την ατέλειωτη διαπραγμάτευση, το παζάρι μέχρι τελευταία στιγμή και την προσπάθεια διαχείρισης συμφερόντων.

Σε ένα τέτοιο τοπίο δεν είναι παράλογο να χαλαρώνουν και οι ηθικές αντιστάσεις και διάφοροι και διάφορες να σκέφτονται ότι μπορούν να συνδυάσουν «το τερπνόν μετά του ωφελίμου».

Αλλά το πρόβλημα είναι πιο βαθύ.

Και δυστυχώς δεν το συζητάμε όσο πρέπει.