Ο αγώνας του Βασίλη Δημάκη πρέπει να νικήσει!

Από όλες τις μορφές με τις οποίες κάποιος διεκδικεί το δίκιο του, η απεργία πείνας είναι αυτή που απαιτεί το μεγαλύτερο σθένος και τη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα. Το σθένος και την αποφασιστικότητα που έχει κάποιος που πραγματικά πιστεύει στο δίκιο του αγώνα που κάνει.

Ο Βασίλης Δημάκης στα μάτια πολλών, συμπεριλαμβανομένων των αρκετών δικαστικών και σωφρονιστικών υπαλλήλων, δεν είναι ακριβώς το υπόδειγμα πολίτη. Πολλά χρόνια στις φυλακές, «υπότροπος» ως προς την παραβατικότητα, έχει κατηγορηθεί για πολλά.

Όμως, την ίδια στιγμή θα έπρεπε να θεωρείται ένα υπόδειγμα ως προς τη δυνατότητα κάποιος ακόμη και μέσα στη φυλακή να αλλάξει. Κατάφερε να τελειώσει το σχολείο και να περάσει σε μια πανεπιστημιακή σχολή, όντας φυλακισμένος. Αν αυτό δεν είναι η καλύτερη απόδειξη ότι πρέπει να δίνονται ευκαιρίες στους φυλακισμένους, τότε τι είναι;

Αυτό που ζήτησε ήταν λογικό: «βραχιολάκι» για να μπορεί να παρακολουθεί τα μαθήματά του. Δηλαδή, να συμμετέχει πραγματικά στις σπουδές και έτσι να κάνει ακόμη μεγαλύτερα βήματα σε μια διαδικασία κοινωνικής επανένταξης Αυτός δεν υποτίθεται ότι είναι και ο σκοπός του «σωφρονισμού»;

Όμως, φαίνεται ότι αυτό δεν άρεσε στο αρμόδιο Πειθαρχικό Συμβούλιο των φυλακών Κορυδαλλού, ένα όργανο που αποτελείται από εισαγγελέα, τον Διευθυντή των Φυλακών και τον αρχαιότερο κοινωνικό λειτουργό.

Γιατί το συμβούλιο απέρριψε το αίτημα, παρότι φαντάζει αυτονόητο; Ο λόγος είναι ότι δυστυχώς μεγάλο μέρος και των δικαστικών και των σωφρονιστικών υπαλλήλων εξακολουθεί να βλέπει την ποινή ως εγκλεισμό και «ανταπόδοση» για το αδίκημα όχι ως δυνατότητα να κοινωνική επανένταξη κάποιου. Είναι γνωστό ότι παρότι έχουν πειράξει διάφορα βήματα βελτίωσης των συνθηκών κράτησης και διάφορα ευεργετικά μέτρα, συχνά αυτά υπονομεύονται από την άρνηση των αρμοδίων να τα χορηγούν. Αυτό σε ορισμένες περιπτώσεις τα κάνει «κενό γράμμα».

Ο Δημάκης επέλεξε να διεκδικήσει τα δικαιώματά του με το μόνο όπλο που του έμενε που ήταν η ίδια η ζωή, το ίδιο το σώμα και ξεκίνησε απεργία πείνας και από ένα σημείο και μετά δίψας. Πλήθος άνθρωποι κινητοποιήθηκαν στο πλευρό του: οι συμφοιτητές, οι καθηγητές του, πλήθος πολίτες. Αλλά παρ’ όλα αυτά το αρμόδιο Πειθαρχικό Συμβούλιο επέμεινε να αρνείται τη χορήγηση της άδειας, φέρνοντας τα πράγματα σε μια κατάσταση όπου πραγματικά κινδυνεύει η ζωή του. Και το έκανε με προσχήματα τουλάχιστον γελοία, όπως για παράδειγμα ότι οι σπουδές μπορούν να γίνουν εξ αποστάσεως (επειδή το συγκεκριμένο πανεπιστημιακό τμήμα δεν έχει εργαστήρια και υποχρεωτικές παρακολουθήσεις), την ώρα που είναι γνωστό οποιοσδήποτε έχει περάσει έστω και έξω από πανεπιστημιακό τμήμα γνωρίζει ότι είναι αδύνατο να σπουδάσεις δεν μπορείς να παρακολουθήσεις τα μαθήματα.

Και τι κάνει μέσα σε όλα αυτά η κυβέρνηση και ο αρμόδιος υπουργός κ. Κοντονής; Αρχικά βγάζει μια απαράδεκτη ανακοίνωση στην οποία μιλούσε για «ενορχηστρωμένη εκστρατεία παραπληροφό­ρησης αντιπολιτευόμενων εφημερίδων» και στην πραγματικότητα δικαίωνε τις προηγούμενες απορριπτικές αποφάσεις του Συμβουλίου των Φυλακών. Μετά και ενώ κλιμακώνονταν οι αντιδράσεις (και η ζωή του Δημάκη έμπαινε σε ζώνη κινδύνου) αποφάσισε να το παίξει Πόντιος Πιλάτος δηλώνοντας ότι «δεν είναι μια απόφαση κυβερνητική» το εάν θα χορηγηθεί η άδεια. Και όλα αυτά ενώ με δηλώσεις του παραδεχόταν ότι δεν πρόκειται να αλλάξει το θεσμικό πλαίσιο για να αποφεύγεται στο μέλλον το βέτο που μπορεί να θέτει ο εισαγγελέας σε τέτοιες αποφάσεις.

Και σήμερα έχουμε φτάσει στο οριακό σημείο. Ένας άνθρωπος κινδυνεύει να πεθάνει, μια κυβέρνηση νίπτει τας χείρας της και μια κοινωνία έρχεται αντιμέτωπη με τα όρια αυταρχικών δομών και πρακτικών την ώρα που ένας υπουργός αποδεικνύει ότι εξαρχής πήγε εκεί με άλλες ατζέντες και σίγουρα όχι την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και την βελτίωση της κατάστασης στη δικαιοσύνη και στο σωφρονιστικό σύστημα.

Εδώ και τώρα κάτι πρέπει να γίνει. Όχι μόνο με κάθε τρόπο να δικαιωθεί το αίτημα του Βασίλη Δημάκη, πριν να είναι αργά, αλλά και το θεσμικό πλαίσιο να αλλάξει τώρα, ώστε τα δικαιώματα να ισχύουν όντως και για όλους. Με κάποια πράγματα δεν μπορούμε να παίζουμε.