Η τεμπελιά της αντιπολίτευσης

Φοβάμαι ότι έχει κυριαρχήσει στην πολιτική σκηνή μια τεμπέλικη αντίληψη του τι σημαίνει να είναι κανείς στην αντιπολίτευση.

Δεν αμφισβητώ ότι τα στελέχη της αντιπολίτευσης, σε όλες τις παραλλαγές της, τρέχουν για τα κόμματά τους, μιλούν σε ΜΜΕ και ασχολούνται με τους ψηφοφόρους τους.

• Διαβάστε επίσης: Η σπάνια παραδοχή ρωσικών ΜΜΕ – Από τη… διάλυση της Ουκρανίας στην «πιο δύσκολη εβδομάδα στο μέτωπο»

Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι ότι φέρονται ως να θεωρούν ότι τη δική τους πολιτική δουλειά την έχει αναλάβει η… κυβέρνηση και τα ίδια τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτα παραπάνω από το να καταγγέλλουν.

Σίγουρα αυτές τις μέρες είναι εύκολο απλώς να καταγγέλλεις ή να στηλιτεύεις.

Οι πολίτες αντιμετωπίζουν μια πληθωριστική έκρηξη που απειλεί να αναιρέσει τα όποια οφέλη από τους θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και την αύξηση της απασχόλησης.

Η ενεργειακή κρίση είναι εδώ και είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να μετατραπεί σε ενεργειακή φτώχεια για μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας.

Η επιθετικότητα της Τουρκίας κλιμακώνεται και αυτό προκαλεί ανασφάλεια αλλά και αμηχανία.

Κυβερνητικές επιλογές όπως αυτές για τα πανεπιστήμια προκαλούν μεγάλες αντιδράσεις.

Υπάρχει πάντα η ανοιχτή πληγή των υποκλοπών, για την οποία ακόμη αναμένονται απαντήσεις.

Μόνο που ο εντοπισμός των προβλημάτων, η στηλίτευση των λαθών, η προειδοποίηση για τις επιπτώσεις και η ανάδειξη των κρίσιμων ερωτημάτων δεν εξαντλούν τη δουλειά της αντιπολίτευσης.

Σε τελική ανάλυση, τη δουλειά αυτή μπορεί μια χαρά να την κάνει και η δημοσιογραφία.

Μόνο που όπως οι δημοσιογράφοι δεν είναι κυβερνήτες, έτσι και η αντιπολίτευση δεν μπορεί να μένει μόνο στον σχολιασμό της πραγματικότητας.

Η δουλειά της αντιπολίτευσης είναι να προσφέρει εναλλακτικές προτάσεις και σχέδια.

Και όταν το κάνει αυτό η αντιπολίτευση, τότε και η δημοκρατία λειτουργεί καλύτερα.

Γίνεται πραγματικός διάλογος.

Πιέζεται η εκάστοτε κυβέρνηση να πάρει μέτρα σε διορθωτική κατεύθυνση.

Και πάνω από όλα εάν υπάρξει κυβερνητική αλλαγή, τότε αυτή γίνεται πάνω στη βάση επεξεργασμένου προγράμματος.

Αντιθέτως, η δημοκρατία, στην ουσία της, δεν λειτουργεί σωστά όταν τα κόμματα εναλλάσσονται στην εξουσία όχι επειδή πείθουν με το πρόγραμμά τους, αλλά επειδή εκμεταλλεύονται τη δυσαρέσκεια για τους αντιπάλους τους.

Ιδίως όταν η ίδια η αντιπολίτευση μπορεί να παραπέμπει σε ένα άθροισμα δυνάμεων που δεν έχουν κάποια στρατηγική σύγκλιση, αλλά απλώς μοιράζονται τον… ενθουσιασμό για τις δυνατότητες που μπορεί αθροιστικά να τους δώσουν τα σήμερα δημοσκοπικά και αύριο εκλογικά δεδομένα.

Όμως, όταν η αντιπολίτευση λειτουργεί απλώς με βάση την αντίληψη ότι θα εκμεταλλευτεί τη φθορά της κυβέρνησης και θα λάβει την εξουσία ως «ώριμο φρούτο», τότε έχουμε δύο βασικά προβλήματα:

Το πρώτο είναι ότι εάν πάρει την εξουσία, θα είναι απροετοίμαστη και χωρίς πρόγραμμα, με αποτέλεσμα να μη γίνουν οι όποιες διορθώσεις και αλλαγές χρειάζονται.

Το δεύτερο είναι ότι ακριβώς επειδή θα φαντάζει απροετοίμαστη και χωρίς πρόγραμμα, τότε η κυβέρνηση μπορεί ευκολότερα να εκβιάσει τους ψηφοφόρους υποστηρίζοντας ότι είναι η «σίγουρη λύση» για να αποφευχθούν «αναστατώσεις» και άρα δεν θα κάνει καμία προσπάθεια να αναπροσαρμόσει την πολιτική της.

MUST READ

Zέλσον Μαρτίνς: Όταν άλλαξε πτέρυγα… (vid)

Και στις δύο περιπτώσεις ούτε η δημοκρατία λειτουργεί σωστά, ούτε εξασφαλίζεται ότι η χώρα θα έχει πολιτικές που θα ανταποκρίνονται πραγματικά στις προκλήσεις.