Ο ΣΥΡΙΖΑ αρχηγό είχε και πριν, η στρατηγική του λείπει

Εάν κανείς άρχιζε να ασχολείται με τον ΣΥΡΙΖΑ πριν από μερικές μέρες και παρακολουθούσε το συνέδριό του, θα θεωρούσε ότι το βασικό πρόβλημα αυτού του κόμματος ήταν να κατοχυρώσει τον ρόλο του αρχηγού.

Όποιος βέβαια έχει παρακολουθήσει τον ΣΥΡΙΖΑ εδώ και κάποια χρόνια ξέρει ότι το μόνο πρόβλημα που δεν είχε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτό της ηγεσίας: αρχηγό έχει εδώ και αρκετά χρόνια τον Τσίπρα, αυτός πήρε όλες τις κρίσιμες αποφάσεις, κανείς δεν τον αμφισβητεί επί της ουσίας, ως τέτοιον τον αναγνωρίζει η κοινωνία και ως τέτοιον τον ψηφίζει το τμήμα εκείνο του εκλογικού σώματος που υποστηρίζει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Με αυτή την έννοια το να κάθετε ένα κόμμα που είναι αυτή τη στιγμή το δεύτερο στις εκλογικές προτιμήσεις του ελληνικού λαού και να περνάει τόσες μέρες με βασικό επίδικο το πόσο αρχηγικό θα είναι, ένα ήδη εκ των πραγμάτων αρχηγικό κόμμα, αποτυπώνει ακριβώς το βαθύτερο πρόβλημά του.

Γιατί αυτό που λείπει από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο αρχηγός, ο ηγέτης, το πρόσωπο που αναγνωρίζει η κοινωνία. Αυτός είναι ο Αλέξης Τσίπρας και όπως και να το δει κανείς θα ήταν αυτοκαταστροφικό για τον ΣΥΡΙΖΑ να αμφισβητηθεί.

Το πρόβλημα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή δεν έχει ούτε πρόγραμμα, ούτε και στρατηγική.

Γιατί στρατηγική δεν είναι να απαριθμείς τα λάθη της κυβέρνησης, όσο πολλά και εάν είναι. Στρατηγική δεν είναι να καταγγέλλεις και να κατηγορείς, όσες αφορμές πραγματικές και εάν υπάρχουν. Στρατηγική δεν είναι απλώς να παίρνεις τα αιτήματα της κοινωνίας και να τα κάνεις συνθήματα, όσο «πιασάρικο» και εάν φαντάζει.

Στρατηγική σημαίνει να μπορείς να δείξεις εσύ πώς θα κυβερνούσες. Εσύ ποια μέτρα θα έπαιρνες για την ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων και πού θα έβρισκες τους πόρους. Εσύ ποια διαπραγμάτευση θα έκανες με την Ευρώπη. Εσύ τι θα κάνεις με την παιδεία και την υγεία. Εσύ τι προτείνεις για την εξωτερική πολιτική.

Και όταν έχεις ήδη κυβερνήσει πρέπει ταυτόχρονα να εξηγήσεις γιατί δεν τα πήγες καλύτερα, να πεις ποια λάθη έκανες και πώς δεν θα τα επαναλάβεις, να δείξεις ποια μαθήματα πήρες.

Και βέβαια δεν σε κάνει κόμβο μιας σύγχρονης προοδευτικής πολιτικής το να κολλάς τη λέξη «προοδευτικός» παντού, όπως δεν σε κάνει αριστερό το να πεις δυο τσιτάτα για τον σοσιαλισμό. Αυτό που μπορεί να σε κάνει σημείο αναφοράς όσων θέλουν έναν ορίζοντα για μια κοινωνία πιο δίκαιη, συμπεριληπτική και αλληλέγγυα είναι ακριβώς το πρόγραμμά σου, η ικανότητά σου να προτείνεις λύσεις, η επεξεργασία που κάνεις σε συγκεκριμένα μέτρα πολιτικής.

Όμως, για όλα αυτά καμιά κουβέντα δεν γίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε και τέθηκαν στο Συνέδριο επί της ουσίας.

Γι’ αυτό λοιπόν ας μην έχουν απορίες γιατί δεν μπορούν να ευνοηθούν από την δυσαρέσκεια για πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής.

Γιατί οι ψηφοφόροι δεν ψάχνουν απλώς ένα μεγάφωνο για τη δυσαρέσκειά τους. Εάν υπάρχει πειστική και εφικτή εναλλακτική αναζητούν.

Και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι τη βρίσκουν στον ΣΥΡΙΖΑ.