Οι εποπτικές αρχές FIFA και UEFA θα έπρεπε να γνωρίζουν σε ποιους δίνουν τα κλειδιά του μαγαζιού. Τα κουμπούρια ήταν δεδομένο ότι θα έβγαιναν αργά ή γρήγορα από τη στιγμή που ο υπόκοσμος βρέθηκε ξανά να κινεί τα νήματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο διαφημίστηκε και πάλι – δωρεάν μάλιστα – στα πέρατα αυτού του πλανήτη. Δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική, θα πείτε και δίκιο έχετε, ωστόσο κάπου εδώ να πούμε ότι ακόμη κι αυτοί που αποκαλούν το ποδόσφαιρο soccer, έγιναν λίγο σοφότεροι το βράδυ της Κυριακής.
Τι μάρκετινγκ και αηδίες. Ενας γκάνγκστερ μπουκάρει στο γήπεδο επιδεικνύοντας σε κοινή θέα το κουμπούρι του και τσουπ, να τη η Ελλαδίτσα πρώτο θέμα στις αθλητικές σελίδες των μεγαλύτερων εφημερίδων.
Εμείς βέβαια, δε γίναμε σοφότεροι. Ουκ ολίγες φορές μπήκαμε στο στόχαστρο επειδή τολμήσαμε απλά να κάνουμε τη δουλειά μας σημειώνοντας και καταγράφοντας πρακτικές και συμπεριφορές. Κάποιοι τις βάφτισαν εξυγίανση, εμείς είχαμε τις αντιρρήσεις μας και παραθέταμε γεγονότα που μόνο υγεία δεν έδειχναν. Δεν πέφτουμε απ’ τα σύννεφα.
Αντιθέτως το ξαφνικό ενδιαφέρον από τα υψηλά κλιμάκια των διεθνών συνομοσπονδιών της FIFA και της UEFA αποδεικνύει ότι μάλλον πιάστηκαν στον ύπνο, μολονότι εδώ και δύο χρόνια έχουν στείλει επιτηρητές του «ελληνικού προβλήματος» και θα έπρεπε να είναι λίγο παραπάνω ψυλλιασμένοι…
Βλέπετε εδώ και δύο χρόνια που διήρκησε ο προεκλογικός «αγώνας» η ρητορική και οι πρακτικές μιλούσαν ξεκάθαρα για επανάσταση. Και επανάσταση χωρίς… οπλαρχηγούς δε γίνεται. Καταγγελίες έχουν γίνει αρκετές, αλλά μετά τη νίκη της… επανάστασης, η άβολη αλήθεια κρύφτηκε κάτω απ’ το χαλάκι της εξώπορτας και μακριά απ’ τους διεθνείς επιτηρητές που πλέον δηλώνουν έκπληκτοι για την εμφάνιση κουμπουριών στα γήπεδα.
Υπό την ανοχή των επιτηρητών και με όρους… σαλούν της Αγριας Δύσης έγιναν οι εκλογές της ΕΠΟ, στις οποίες οι πρωταγωνιστές των παρασκηνίων ήταν άνθρωποι του υποκόσμου, άνθρωποι καταδικασμένοι και υπόδικοι για ποδοσφαιρικά εγκλήματα. Αυτός ο υπόκοσμος επανήλθε στο προσκήνιο έπειτα από χρόνια στη ναφθαλίνη. Μαζί με τα κουμπούρια, τις απειλές, τις βομβιστικές ενέργειες και φυσικά το ξεδιάντροπο νταλαβέρι με τις αρχές.
Ο πιστολέρο της Τούμπας είναι απλά ακόμη ένα κομμάτι αυτού του εκτρωματικού παζλ. Και δεν εμφανίστηκε ξαφνικά, ούτε έκρυψε ποτέ τις διαθέσεις του. Το κουμπούρι έκρυβε από την κοινή θέα. Τις πρακτικές τις έζησαν στο πετσί τους τόσο οι αντίπαλοι, όσο και οι «σύμμαχοι».
Ακόμη και ο έτερος «σύμμαχος» της επανάστασης, παρά τα όσα έζησε ο ίδιος και η ομάδα του πέρυσι, παρέμεινε στο πλευρό του νεόκοπου (;) πιστολέρο ως τις εκλογές. Μετά πήρε τον δρόμο του και αφού προηγουμένως είχε εξασφαλίσει τα δικά του πόστα.
Για τον Μελισσανίδη βέβαια, δεν είναι άγνωστες αυτές οι πρακτικές, ωστόσο δεν έφτασε σε σημείο να βγάλει κουμπούρι σε γήπεδο. Για κάνα «τσιμέντωμα» απειλούσε τηλεφωνικά. Κάναν διαιτητή έπιανε απ’ το λαιμό, κάναν παρατηρητή απειλούσε να πνίξει με το κασκόλ και άντε ας του θυμίσουμε και τον υπόκοσμο που είχε «καλεσμένο» στον τελικό του Κοντονή που καθυστέρησε κάνα – δυο – πέντε βδομάδες να γίνει.
Η… εξυγίανση του ελληνικού ποδοσφαίρου και το… καλύτερο πρωτάθλημα των τελευταίων 20-30-50-100 ετών έχουν συγκεκριμένο πρόσωπο. Εχουν και κουμπούρια, έχουν και απειλές. Τα πάντα, όλα, που θα ‘λεγε και μια ψυχή.
Αυτό που δε νοείται να έχουν είναι το στοιχείο της έκπληξης. Τόσο για τον Μελισσανίδη που στάθηκε όσο κανείς σε αυτή την τρελή πορεία του πιστολέρο Σαββίδη και στην… επανάσταση, αλλά πολύ περισσότερο για τις εποπτικές αρχές του ελληνικού ποδοσφαίρου, δηλαδή τη FIFA και την UEFA που έβαλαν το χεράκι τους, έστω κι αν δεν (μπορούσαν να) γνώριζαν το πραγματικό ποιόν των ανθρώπων που στήριξαν!