Ούτε εφησυχασμός, ούτε εμπόριο φόβου

Φοβάμαι ότι σε σχέση με την πανδημία κάποια στιγμή κυριάρχησε στη σκέψη ορισμένων εκ των «ειδικών» που διαχειρίζονται τα ζητήματα δημόσιας υγείας η αντίληψη ότι γενικά η κοινωνία «δεν καταλαβαίνει» και άρα το μόνο που απομένει είναι να απευθυνόμαστε όχι στη λογική αλλά στο θυμικό της.

Αυτό μπορεί να εξηγήσει γιατί σε μεγάλο βαθμό έχει κυριαρχήσει ότι το βασικό ζήτημα είναι να εξασφαλίσουμε ότι οι άνθρωποι φοβούνται, ότι είναι τρομαγμένοι, ότι δεν «χαλαρώνουν» ακριβώς επειδή φοβούνται, ότι μπορούν να πάρουν τις σωστές αποφάσεις μόνο επειδή έχουν τρομάξει.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για ένα –ευτυχώς μειοψηφικό – κομμάτι η παραπάνω διαπίστωση ισχύει, εάν αναλογιστούμε ότι π.χ. έχουμε ακόμη ανθρώπους (και μάλιστα σε ηλικίες όπου ο κίνδυνος αυξάνει) που επιμένουν να ασπάζονται θεωρίες συνωμοσίας και να μην θέλουν να κάνουν ένα εμβόλιο που σε τελική ανάλυση πρώτα και κύρια τους ίδιους θα προστατεύσει.

Όμως, ο κύριος όγκος της κοινωνίας επίγνωση έχει. Και όσο μπόρεσε και τα μέτρα τήρησε και εμβόλιο πήγε να κάνει.

Τώρα ζητάει μια ξεκάθαρη κατεύθυνση.

Αυτή δεν μπορεί να είναι ο διαρκής φόβος. Δεν μπορεί να είναι απλώς προειδοποιήσεις ότι έρχεται κύμα πιο επιθετικό και πιο θανατηφόρο.

Δεν μπορεί να είναι το «ετοιμαστείτε για νέο λοκντάουν».

Αυτό που χρειάζεται είναι μια κατεύθυνση που να λέει τα σημάδια αισιοδοξίας και όχι μόνο τους λόγους πανικού.

Γιατί για παράδειγμα είναι λόγος πραγματικής αισιοδοξίας ότι φαίνεται ότι λόγω του μαζικού εμβολιασμού τα αυξημένα κρούσματα, στη χώρα μας αλλά και διεθνώς, δεν σημαίνουν το ίδιο τίμημα σε ζωές.

Γιατί κάτι τέτοιο, εάν προβληθεί με τον σωστό τρόπο δεν είναι προτροπή προς του μια ανεύθυνη συμπεριφορά, δείχνει ότι η προσπάθεια που έχει γίνει φέρνει αποτελέσματα.

Με έναν ανάλογο τρόπο πρέπει να δούμε συνολικά την προοπτική. Καταλαβαίνω, χωρίς φυσικά να είμαι ειδικός, ότι οδεύουμε προς μια συνθήκη όπου «θα ζούμε με τον ιό». Δηλαδή, δεν θα έχει εξαλειφθεί, αλλά χάρη κυρίως στον εμβολιασμό θα έχουμε περιορίσει ριζικά τα σοβαρά περιστατικά και τους θανάτους.

Αυτό σίγουρα θα αποτελέσει πρόοδο.

Γι’ αυτό και εάν αυτός είναι ο σχεδιασμός, ας παρουσιαστεί ως τέτοιος, ας εξηγηθούν τα βήματα και οι προϋποθέσεις, ας κινητοποιηθεί η κοινωνία, ας πειστούν οι επιφυλακτικοί για τα εμβόλια.

Όμως, όλα αυτά με μια προοπτική χειροπιαστή, θετική και συνολική.

Διαφορετικά, η διαρκής επένδυση στον φόβο, απλώς θα επιτείνει τον εφησυχασμό, έστω και ως αντίδραση.

Δηλαδή, αυτό ακριβώς που θέλουμε να αποφύγουμε.