Η κοινωνία ψάχνει για ήρωες και όχι για «πετυχημένους»

Θυμάμαι την περασμένη φορά που μας είχε πιάσει ενθουσιασμός με τις επιτυχίες των αθλητών μας σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Τότε πάνω από είκοσι χρόνια πριν. Στην τροχιά για την Ολυμπιάδα της Αθήνας.

Μόνο που εάν κάτσει κάποιος και το σκεφτεί πιο προσεκτικά, θα δει ότι τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά.
Ήταν μια άλλη κοινωνία που έβλεπε τα πράγματα με άλλο τρόπο.

Εκείνα τα χρόνια ήταν η κορύφωση της συλλογικής μας αλαζονείας.
Ήταν η κορύφωση της εποχής που μια κοινωνία πίστευε ότι «είχε πιάσει την καλή».
Μιας εποχή που στην ελληνική κοινωνία είχαν πολλαπλασιαστεί οι «φούσκες» κάθε λογής.

Η «φούσκα του χρηματιστηρίου», η «φούσκα της ανάπτυξης», η «φούσκα των μεγάλων έργων».
Μια κοινωνία που πίστευε ότι μπορούσε να ζει το όνειρό της, χωρίς να σκέφτεται το μέλλον.

Ένα μέλλον χτισμένο με δανεικά.
Και αυτή η κοινωνία ήταν έτοιμη να πανηγυρίσει «μεγάλες αθλητικές επιτυχίες».
Αδιαφορώντας για το πώς είχαν φτιαχτεί εκείνες οι «επιτυχίες».

Κάτι που το καταλάβαμε αργότερα: αδίστακτες ομοσπονδίες, κυνικοί προπονητές και οι απαραίτητοι προμηθευτές αναβολικών.
Και το όνειρο γκρεμίστηκε γρήγορα.

Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Η κοινωνία θαυμάζει ξανά αθλητές. Χαίρεται και συγκινείται με τις επιτυχίες τους. Θέλει να διαβάζει και να ακούσει γι’ αυτούς.
Μόνο που τώρα δεν τους θαυμάζει επειδή είναι «πετυχημένοι».

Τους θαυμάζει γιατί είναι ήρωες.
Γιατί μπόρεσαν να τα καταφέρουν παρά τις μεγάλες δυσκολίες που πέρασαν.
Γιατί μπόρεσαν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους.

Γιατί δεν έχασαν τη σεμνότητα και την ανθρωπιά τους και δεν επιδεικνύουν καμία αλαζονεία.
Και αυτή είναι μια θετική εξέλιξη, όπως και εάν το δει κανείς.
Γιατί πια η κοινωνία έχει καταλάβει ότι η ζωή είναι αγώνας και όχι προσπάθεια να βρεις το κόλπο για να «πετύχεις».

MUST READ

LIVE: Ολυμπιακός – Μπασκόνια

Γιατί μάθαμε ότι δεν υπάρχουν «δανεικά κι αγύριστα» και καταλάβαμε ότι κάποτε έρχεται η ώρα του λογαριασμού.
Γιατί κατανοήσαμε πόσο επικίνδυνος είναι ο κυνισμός και αντιληφθήκαμε την αξία της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς.
Και γι’ αυτό ψάχνουμε για πραγματικούς ήρωες.