Τώρα φαίνεται γιατί χρειαζόταν το ελληνικό #MeToo

Όταν ξεκίνησε το τσουνάμι καταγγελιών που και αποκαλύψεων που συνηθίσαμε να αποκαλούμε «το ελληνικό #MeToo», δεν ήταν λίγοι εκείνοι που το αντιμετώπισαν υποτιμητικά.

Για ορισμένους ήταν κάπως υπερβολική η ενασχόληση με τις καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση, καθώς υποτίθεται ότι υπήρχαν πιο «σοβαρά» πράγματα να ασχοληθούμε.

Άλλοι, εμμέσως πλην σαφώς, θεώρησαν ότι υπήρχε ακόμη και «αδικία» στο πώς «στοχοποιήθηκαν» πρόσωπα που είχαν υπάρξει «χαϊδεμένα παιδιά» του συστήματος της δημοσιότητας.

Ορισμένοι, προσπάθησαν –αποτυχημένα – να υψώσουν «τείχος προστασίας» απέναντι στους καταγγελλόμενους.

Άλλοι, απλώς το θεώρησαν «αντιπερισπασμό» και «αποπροσανατολισμό».

Όμως, ευτυχώς, οι περισσότερες και οι περισσότεροι το αντιμετώπισαν ως αυτό που πραγματικά ήταν:

Ως μια στιγμή που επιτέλους – και χάρη στο σθένος όλων εκείνων που μίλησαν για την κακοποίηση που υπέστησαν – αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε όχι μόνο πόσο διαδεδομένες είναι οι κακοποιητικές πρακτικές και η σεξουαλική βία, αλλά και ότι όλα αυτά δεν συμβαίνουν σε κάποιες «σκοτεινές γωνιές» αλλά ενίοτε ακριβώς μπροστά στα φώτα της δημοσιότητας.

Μια στιγμή που καταλάβαμε ότι εάν συνεχίσουμε να σιωπούμε ή να ανεχόμαστε ή να λέμε «δεν έγινε και τίποτα» απλώς γινόμασταν συνένοχοι στη διαιώνιση των πρακτικών κακοποίησης.

Μια στιγμή που αντιληφθήκαμε ότι όλα αυτά οφείλουν να έχουν επιτέλους τις συνέπειες που προβλέπει ο νόμος και ακόμη και οι «επώνυμοι» να έρχονται αντιμέτωποι με τις συνέπειες των εγκληματικών τους πράξεων.

Τελειώνει το πρόβλημα του σεξισμού, επειδή ένας διάσημος ηθοποιός κρίνεται προφυλακιστέος, επειδή είναι υπόδικος για βιασμούς και θεωρείται ότι υπάρχει κίνδυνος να διαπράξει εκ νέου αδικήματα;

Όχι, αλλά εάν δεν είχε κριθεί προφυλακιστέος ή ένα δεν είχε διωχθεί, σίγουρα δεν θα ήμασταν καλύτερα ως προς το πώς αντιμετωπίζουμε τα ζητήματα της κακοποίησης και της σεξουαλικής βίας.
Τώρα, αν μη τι άλλο, σπάει ο φαύλος κύκλος της σιωπής, της συγκάλυψης και της ατιμωρησίας.

Προφανώς και υπάρχει πολύς δρόμος ακόμη.

Και το θεσμικό πλαίσιο χρειάζεται βελτίωση και οι δομές υποστήριξης των θυμάτων πρέπει να αναπτυχθούν ακόμη και περισσότερο, και η εξασφάλιση χρειάζεται ότι η διερεύνηση τέτοιων θεμάτων δεν θα ισοδυναμεί με τραυματική εμπειρία για τα θύματα.

Και σίγουρα χρειάζεται πολύ δουλειά για την αλλαγή νοοτροπιών και το ξερίζωμα σεξιστικών αντιλήψεων και πρακτικών σε όλα τα επίπεδα.

Όμως, ένα πρώτο βήμα έγινε. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Και γι’ αυτό χρειαζόμασταν το ελληνικό #MeToo.