Κανείς δεν γίνεται ήρωας για τα βραβεία και τα παράσημα

Κάθε χρόνο χαζεύω τους καταλόγους ανθρώπων που βραβεύονται, τιμώνται ή ακόμη και παρασημοφορούνται.

Κατανοώ πλήρως τους λόγους που γίνονται οι βραβεύσεις και παρασημοφορήσεις και ιδίως την ανάγκη να αποδοθεί η δέουσα τιμή και σεβασμός στη μεγάλη συνεισφορά τους.

Συνεισφορά που μπορεί να αφορά την εργασία τους, το ταλέντο τους, την επιστημονική τους έρευνα, αλλά και τη διάθεσή τους να προσφέρουν στον συνάνθρωπο, ακόμη και τον ηρωισμό τους.

Κατανοώ επίσης ότι γύρω από τις εκάστοτε επιλογές που κάνουν οι αρμόδιοι φορείς υπάρχουν και πολιτικές σκοπιμότητες ή συμβολισμοί, ενίοτε ακόμη και δημόσιες αντιπαραθέσεις για τις επιλογές προσώπων.
Όμως, όλα αυτά μικρή σημασία έχουν επί της ουσίας.

Για την ακρίβεια μικρή σημασία έχουν – από μια ορισμένη οπτική – και οι ίδιες οι βραβεύσεις ή οι παρασημοφορήσεις.

Για έναν πολύ απλό λόγο.

Οι άνθρωποι που πραγματικά αξίζουν σεβασμό και τιμή, οι πραγματικοί ήρωες της ζωής σε όλες τις πτυχές της, δεν έχουν ανάγκη ούτε τιμητικών βραβεύσεων, ούτε παρασημοφορήσεων.

Γιατί είτε μιλάμε για αφοσιωμένους επιστήμονες, είτε για σημαντικούς καλλιτέχνες, είτε για ανθρώπους που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στο να σώζουν ζωές και να νοιάζονται για τους αδύναμους και τους κατατρεγμένους, έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που δεν ξεκίνησαν να το κάνουν επειδή υπήρχε η προοπτική να βραβευτούν.

Το έναν γιατί ένιωσαν μέσα τους ένα αναπόδραστο αίσθημα καθήκοντος που δεν τους επέτρεπε να κάνουν οτιδήποτε άλλο.

Το έκαναν γιατί δεν θα μπορούσαν να ζήσουν διαφορετικά, παρά μόνο προσπαθώντας να προσφέρουν.

Το έκαναν γιατί για αυτούς η ηθική στράτευση δεν είναι λόγια, είναι η ίδια τους η ύπαρξη. Και γι’ αυτό θα συνεχίσουν να το κάνουν, θα συνεχίσουν να σώζουν πρόσφυγες ή να αναζητούν καινοτόμες θεραπείες, να γράφουν ποίηση ή να συνθέτουν μουσική, ακόμη και χωρίς βραβεία ή άλλου είδους αναγνώριση.

Γι’ αυτό και αυτοί που επιχαίρουν ότι απέτρεψαν την βράβευση κάποιου ανθρώπου που δεν χωρά στη δική τους στενοκέφαλη αντιδραστική οπτική, ας καταλάβουν ότι δεν κατάφεραν απολύτως τίποτα.

Οι πραγματικοί ήρωες παραμένουν εκεί έξω και συνεχίζουν.