Ψυχραιμία παιδιά

Τώρα πια έχει γίνει σαφές. Η Τουρκία δεν αντιμετωπίζει το περιστατικό με τους δύο Έλληνες στρατιωτικούς που βρέθηκαν και συνελήφθησαν σε τουρκικό έδαφος ως μια υπόθεση ρουτίνας που θα μπορούσε γρήγορα να θεωρηθεί λήξασα. Αντίθετα, είναι πιθανό αυτή η υπόθεση να κρατήσει αρκετό καιρό.

Ο λόγος είναι ότι η Τουρκία δεν κινείται πια με τους παραδοσιακούς κανόνες του παιχνιδιού. Είναι μια χώρα που είναι εκτεθειμένη σε πολλά ανοιχτά μέτωπα, πρώτα και κύρια στη Συρία, που αναθεωρεί παραδοσιακούς στόχους της, όπως ήταν η ευρωπαϊκή προοπτική, και η οποία δοκιμάζει να δείξει ότι μπορεί να διαμορφώνει συσχετισμούς με βάση την ιδιαίτερη ισχύ της. Αυτός είναι ο λόγος που αμφισβητεί το καθεστώς του Αιγαίου αλλά και της κυπριακής ΑΟΖ. Επιπλέον, σε μεγάλο βαθμό δοκιμάζει να δει και τα όρια ανοχής όχι μόνο των γειτόνων της αλλά και των υπερδυνάμεων, πρώτα και κύρια των ΗΠΑ.

Κομμάτι αυτής της τακτικής είναι και μια πολιτική ομήρων που ακολουθεί, με το να έχει προφυλακισμένους πολίτες άλλων κρατών, αντί να τους απελαύνει, όπως θα ήταν η συνηθισμένη πρακτική. Αυτό φαίνεται να κάνει και σε αυτή την περίπτωση. Γι’ αυτό και δεν αντιμετωπίστηκε ως περιστατικό ρουτίνας.

Και θα πρέπει να το δεχτούμε αδιαμαρτύρητα; Προφανώς και όχι. Όμως, δεν έχουν και νόημα οι διάφορες πολεμόχαρες κραυγές που ακούγονται από διάφορες πλευρές, τις περισσότερες φορές από την ασφάλεια του καναπέ.

Αυτό που χρειάζεται είναι να σκεφτούμε πραγματικά την κατάσταση. Η Τουρκία δοκιμάζει μια πιο επιθετική στρατηγική επειδή βλέπει μια χώρα, την Ελλάδα, που εξακολουθεί να έχει μια οικονομία που απέχει από την «ανάπτυξη», που έχει στείλει εκατοντάδες χιλιάδες πτυχιούχους στο εξωτερικό, που για να αποφασίσει το ΦΠΑ στη σοκολάτα χρειάζεται έγκριση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που η πολιτική της σκηνή ασχολείται κατά βάση με το blame game και που η κοινωνία απλώς επιδιώκει να μη γίνουν τα πράγματα χειρότερα.

Είτε μας αρέσει είτε όχι, η χώρα μας είναι ευάλωτη και το πιο πιθανό είναι να υποχρεωθεί σε ακόμη μεγαλύτερες υποχωρήσεις, ενώ εάν θελήσει να δοκιμάσει πιο «επιθετική» αντιμετώπιση το πιο πιθανό είναι να καταλήξουμε σε άλλη εθνική καταστροφή (και έχουμε ήδη αρκετές στην ιστορία μας).

Εάν θέλουμε να μας υπολογίζουν διαφορετικά, πρέπει να γίνουμε μια διαφορετική χώρα. Με οικονομία που στοιχειωδώς να έχει όχι μόνο ανάπτυξη αλλά πιο δίκαιη αναδιανομή, με καλύτερες δημόσιες υπηρεσίες, με εργασιακή προοπτική για τους νέους, με αξιοποίηση του επιστημονικού δυναμικού, με ένα πολιτικό προσωπικό που να μην ασχολείται κυρίως με την επανεκλογή του και με μια εξωτερική πολιτική που να μην αναζητά προστάτες αλλά να οικοδομεί συμμαχίες.  Αν γίνουμε μια τέτοια χώρα, τότε θα μας φέρονται αλλιώς όλοι, συμπεριλαμβανομένης και της Τουρκίας. Και προπαντός, τότε θα έχουμε και κάτι να υπερασπιστούμε εάν χρειαστεί να το κάνουμε.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Άρα υπομονή, σχέδιο και προοπτική χρειαζόμαστε, όχι κραυγές και πολεμοκάπηλες τζάμπα μαγκιές…