Ψυχραιμία και σχέδιο στον δρόμο για τον μαζικό εμβολιασμό

Όλα δείχνουν ότι για να μπορέσουμε να ξεμπερδέψουμε με την πανδημία, ή τουλάχιστον να καταφέρουμε όντως αυτή να μην ανατρέπει τη ζωή μας, το κλειδί είναι ο εμβολιασμός και ουσιαστικά ο καθολικός εμβολιασμός του πληθυσμού.

Γιατί τότε θα έχουμε πολύ λιγότερα σοβαρά περιστατικά και θανάτους και τελικά και μικρότερη διασπορά. Για να μπορέσουμε να φτάσουμε σε ένα σημείο όπου δεν θα έχουμε μεγάλες «εξάρσεις» και κυρίως δεν θα έχουμε μαζικές εισαγωγές, διασωληνώσεις και θανάτους. Αλλά για να αποφύγουμε τα προβλήματα που αφήνει πίσω του ο ιός με πιο βασικό αυτό που συνήθως περιγράφεται ως long covid.

Γι’ αυτό και εγώ δεν θέλω να μπω στη συζήτηση για τον «υποχρεωτικό εμβολιασμό». Γιατί δεν με ενδιαφέρει η «νομική» μορφή, ούτε με νοιάζει πώς θα τιμωρηθούν οι αρνητές. Όχι γιατί δεν θεωρώ εσφαλμένη και επικίνδυνη (πρώτα και κύρια για τους ίδιους!) τη στάση τους. Αλλά γιατί αυτή τη στιγμή αυτό που πρέπει να μας νοιάζει είναι το αποτέλεσμα: πόσοι περισσότεροι άνθρωποι εμβολιάστηκαν σήμερα και πόσα νέα ραντεβού έκλεισαν.

Και για αυτό δεν θεωρώ ότι σήμερα το βασικό είναι να ανοίξουμε ατέλειωτους καυγάδες με όσους έχουν διαφορετική γνώμη. Ούτε το βασικό είναι να ανακοινώσουμε ακόμη πιο αυστηρές ποινές για τους «αρνητές». Το βασικό είναι να πειστούν οι άνθρωποι και να πάνε να εμβολιαστούν.

Οι άνθρωποι συνήθως δεν συμμορφώνονται με μέτρα επειδή υπάρχει ο κίνδυνος τιμωρίας. Οι άνθρωποι τηρούν κανόνες και συστάσεις κυρίως γιατί τις αποδέχονται ως σωστές. Και εάν κανείς διαβάσει προσεκτικά ακόμη και τις δημοσκοπήσεις θα δει μεν αρκετούς «αρνητές», αλλά κυρίως θα δει αρκετούς ανθρώπους που ταλαντεύονται, που έχουν ανησυχίες, φόβους, που θέλουν να δουν πώς πάει το πράγματα κ.λπ.

Σε αυτούς πρέπει να επικεντρώσουμε. Μεθοδικά και συστηματικά. Με όπλο την κοινή λογική, την εμπειρία της πανδημίας, το γεγονός ότι πλέον είναι σαφές ότι οι επιπλοκές είναι εξαιρετικά σπάνιες αλλά και ταυτόχρονα είναι πολύ σαφές ότι τα εμβόλια προστατεύουν. Ακόμη και οι στατιστικές το δείχνουν: πηγαίνουν οι πιτσιρικάδες στα νησιά, κολλάνε, επιστρέφουν στα σπίτια τους αλλά δεν κολλάνε τους μεγαλύτερους που έχουν ήδη εμβολιαστεί.

Αυτή είναι η καλύτερη εικόνα για το «τείχος ανοσίας» και ένα βασικό επιχείρημα για το πώς βοηθάει το εμβόλιο.

Ξανά και ξανά το μήνυμα πρέπει να επαναλαμβάνεται. Με τρόπο ορθολογικό, χωρίς υπερβολές και χωρίς προσπάθεια τρομοκράτησης ή εξαναγκασμού. Χωρίς πολεμικές κραυγές. Χωρίς αυταρχικό τόνο, που δίνει πάτημα στην ακροδεξιά να προσπαθεί να βγει ως «δύναμη ελευθερίας».

Με προσπάθεια το εμβόλιο να φαίνεται ως κάτι το απλό, το αναγκαίο, το χωρίς κίνδυνο, αλλά και κάτι που αποτυπώνει ότι αυτός που το κάνει έχει επίγνωση της πραγματικότητας, φροντίζει για τον εαυτό του πρώτα αλλά και για τους άλλους, σκέφτεται ορθολογικά, θέλει να μπορέσει όντως να ζήσει τη ζωή του ελεύθερα. Ούτε «εθνικό καθήκον» είναι, ούτε «υποχρέωση εκ του νόμου»: είναι μια απλή χειρονομία φροντίδας απέναντι στον εαυτό μας και τους δικούς κοντινούς ανθρώπους.

Και έτσι βήμα το βήμα, άνθρωπο τον άνθρωπο, ραντεβού το ραντεβού, εμβόλιο το εμβόλιο θα αυξάνουμε το ποσοστό εμβολιασμού. Θα πλησιάζομε ένα επίπεδο κοντά στον καθολικό εμβολιασμό, ειδικά για τις πιο ευπαθείς ηλικίες και ομάδες και καθώς θα βλέπουμε και τη δυναμική της πανδημίας να υποχωρεί θα αντιλαμβανόμαστε ότι τελικά ακόμη και εμείς συμβάλαμε σε αυτό με αυτή την απλή μας χειρονομίας.

Και σε αυτή την μάχη, της ενεργητικής πειθούς για να αυξήσουμε τους ρυθμούς εμβολιασμού, όλοι έχουμε να συνεισφέρουμε.

Από τους «ειδικούς» που πρέπει να βρουν κοινή γλώσσα και να μη μένουν μόνο στα νούμερα που δείχνουν τον κίνδυνο αλλά και να θυμούνται ότι πρέπει να διασκεδάσουν τους φόβους ανθρώπων, που δεν είναι φανατικοί «ψεκασμένοι» μέχρι τους πολιτικούς που κυρίως πρέπει να εμπνέουν παρά να απειλούν, μέχρι όλους εμάς στα ΜΜΕ που πρέπει να αναλογιστούμε ότι η ευθύνη μας είναι ακριβώς να βοηθήσουμε ανθρώπους να καταλάβουν τι είναι το ορθολογικό και αυτό που θα τους κάνει περισσότερο καλό.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Για να φτάσει ένας Σεπτέμβρης που θα μπορούμε όντως να κοιτάξουμε τα πράγματα με αισιοδοξία.