Η ημέρα που ο Σαββίδης συνειδητοποίησε ότι υπάρχουν και όρια

Μέχρι τώρα ο Ιβάν Σαββίδης ήταν καλομαθημένος. Κάτι παράδοξο για κάποιον που υποτίθεται ότι ήρθε σκληραγωγημένος από τις συγκρούσεις της μετακομμουνιστικής Ρωσίας. Ήταν καλομαθημένος, γιατί έπεφτε διαρκώς πάνω σε υποσυστήματα εξουσίας που του υπόσχονταν ότι όλα τα προβλήματα μπορούσαν να ξεπεραστούν. Ακόμη και όταν δεν μπορούσαν να ξεπεραστούν.

Το διαπίστωσε πριν από μερικά χρόνια όταν οι «δικοί του» άνθρωποι της συγκυβέρνησης υπό τον Σαμαρά του υπόσχονταν διαγραφή των χρεών, κάτι που τελικά έγινε από τους Συριζανέλ δημιουργώντας το πρώτο μεγάλο ρήγμα στις σχέσεις Σαββίδη με τη Νέα Δημοκρατία και στέλνοντάς τον στο απέναντι «στρατόπεδο».

Στην τρέχουσα κυβέρνηση το υποσύστημα ήταν συγκεκριμένο και με δεδομένους παίκτες. Κατά βάση ο Πάνος Καμμένος και έπειτα ο Σταύρος Κοντονής, ιδίως στην περίοδο που είχε το χαρτοφυλάκιο του αθλητισμού και από κοντά ορισμένοι με δευτερεύοντα ρόλο και φυσικά αρκετοί… κομπάρσοι. Τα όρια αυτού του συστήματος φάνηκαν αρχικά στην υπόθεση ΣΕΚΑΠ. Η τροπολογία ήρθε, αλλά ως δια μαγείας κάποιος ξέχασε να βάλει αναδρομικότητα στην ισχύ της, οδηγώντας τον Σαββίδη στο να επαφίεται στην απόφαση των δικαστηρίων.

Όμως, στο ποδόσφαιρο όλα φαίνονταν να εξυπηρετούν το όραμα του Σαββίδη. Ο Ολυμπιακός τέθηκε εκτός διεκδίκησης του τίτλου πέφτοντας θύμα της «εξυγίανσης» και η ΑΕΚ φαινόταν ότι δεν θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στο να πάει επιτέλους η «κούπα» στη Θεσσαλονίκη. Ούτως ή άλλως, διάφορες αποφάσεις του Βασιλειάδη φαίνονταν να τον ευνοούν.

Όμως, δεν τα είχε υπολογίσει όλα. Δεν είχε υπολογίσει ούτε ότι καλλιεργώντας κλίμα φανατισμού, απλώς έσπερνε ωρολογιακές βόμβες που ανά πάσα στιγμή μπορούσαν να εκραγούν με ανυπολόγιστες συνέπειες, έστω και ένα ήταν τελικά ένα ρολό ταμειακής μηχανής που κατάφερε να βρει στόχο και επάνω του να τυπωθεί ο… λογαριασμός της ζημιάς.

Ζημιά βαριά και μεγάλη καθώς δεν ήταν ένα απλό «χαρτάκι», ούτε μια κορδέλα που ξετυλίχτηκε όπως επιμένει η επικοινωνία του ΠΑΟΚ (τα ρολά ταμειακής μηχανής έχουν μήκος 20-30 μέτρων και στα βίντεο που κυκλοφορούν φαίνεται ότι ξετυλίχτηκαν 2 το πολύ 3 μέτρα εξ αυτών προτού προσγειωθεί στο πρόσωπο του Γκαρθία), αλλά ένα ρολό χαρτιού ταμειακής βάρους μισού κιλού…

Επιστρέφοντας στους υπολογισμούς του Σαββίδη διαπιστώνουμε ότι δεν είχε υπολογίσει ότι αναγκαία συνθήκη για την εξασφάλιση ατιμωρησίας είναι να μην φαίνεσαι ότι παρανομείς κατάφωρα. Όταν έχουν γίνει όσα έχουν γίνει στο ματς με τον Ολυμπιακό, θα έπρεπε να ξέρει ότι πολύ δύσκολα θα μπορούσαν να τον καλύψουν. Ακόμη και εάν ο ίδιος περιφερόταν τότε με την αλαζονεία κάποιου που θεωρούσε ότι έχει όλα τα προβλήματά του λυμένα.

Και αρκετά τα είχε, όχι όμως όλα. Υπήρχε ένα όριο και αυτό ήταν ότι για να μπορείς να προσαρμόζεις προς όφελος σου τους κανόνες του παιχνιδιού, θα πρέπει εν μέρει και να τους σέβεσαι. Και όχι να φέρεσαι ως να έχεις εξασφαλίσει το πρωτάθλημα εκ των προτέρων. Όπως επίσης θα έπρεπε να ξέρει ότι και τα υποσυστήματα, όσο σημαντικά και ένα είναι, δεν είναι παντοδύναμα. Για την ακρίβεια, ποτέ δεν είναι παντοδύναμα. Η αξία τους έγκειται στο ότι διαμορφώνουν ευνοϊκές συνθήκες, όχι στο ότι κάνουν το μαύρο άσπρο.

Και όλα αυτά γίνονται ακόμη πιο περίπλοκα όταν τα υποσυστήματα δεν είναι τα μόνα. Όταν υπάρχουν και άλλα υποσυστήματα που δεν είναι αποφασισμένα να τα χαρίσουν όλα στον Ιβάν Σαββίδη. Που μπορεί να έχουν κοινούς εχθρούς αλλά διαφορετικούς φίλους. Που μπορεί να δίνουν μεγαλύτερη βάση στον εκνευρισμό της αμερικανικής πρεσβείας ή πολύ απλά στην ανάγκη να μην διακυβευτεί ένα σχέδιο πολιτικής ηγεμονίας στις όποιες εμμονές ενός ολιγάρχη που σε τελικά ανάλυση αλλού έχει τα βασικά του συμφέροντα.

Η απόφαση για την τιμωρία του ΠΑΟΚ, απόφαση δίκαιη και προπαντός δικαιολογημένη σε όποιον συνειδητοποίησε τι έγινε εκείνο το βράδυ στην Τούμπα, δεν σηματοδοτεί απλώς ότι κάποια μορφή νομιμότητας επανέρχεται στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Πάνω από όλα, επαναφέρει κάποια όρια στη δυνατότητα των υποσυστημάτων να καθορίζουν τα πάντα. Και αυτό μπορεί να το θεωρήσει κανείς πρόοδο.

MUST READ

Ολυμπιακός: Οι δύο «διαβολοβδομάδες», τα 11 ματς σε 30 μέρες και το δυνατό «finish»

Ο Σαββίδης σε όλα τα επίπεδα «πληρώνει» την έλλειψη ικανών και έμπιστων συνεργατών. Κανείς δε μπήκε στο ποδόσφαιρο γνωρίζοντας τα πάντα. Ολοι παίζουν και μαθαίνουν. Ο Σαββίδης έμπλεξε σε παράγοντες με τη λογική της παλιάς παράγκας. Ιδιες κινήσεις, ίδιες τακτικές. Το ίδιο συμβαίνει και στον χώρο των μίντια. Εκεί ο Σαββίδης πλήρωσε την ίδια ένδεια στελεχών που θα τον καθοδηγήσουν. Και φυσικά όπως αναλύσαμε και στις σχέσεις με την πολιτική εξουσία. Με δεδομένη μάλιστα την έπαρση και τη μετασοβιετικο-ολιγαρχική νοοτροπία και προσέγγιση, ήταν απλά θέμα χρόνου να πέφτει πατώντας τη μία μπανανόφλουδα πίσω από την άλλη σε όλα τα επίπεδα.