Ας σταματήσει τις τζάμπα μαγκιές ο Σαμαράς και ας αναλάβει κάποτε τις ευθύνες του

Ναι είμαι προκατειλημμένος απέναντι στον Αντώνη Σαμαρά. Όμως, λέω προκαταβολικά ότι σε σχέση με το συγκεκριμένο σκάνδαλο με τη Novartis δεν έχω καμία προκατασκευασμένη γνώμη και περιμένω και εγώ τη διαλεύκανση της υπόθεσης χωρίς να θεωρώ κανέναν ένοχο εκ των προτέρων. Σε αντίθεση με κάτι άλλους εγώ επιμένω να θεωρώ ότι άλλη η δουλειά του δημοσιογράφου και άλλη του εισαγγελέα και του δικαστή.

Όμως, την ίδια στιγμή η ομιλία του Σαμαρά στη Βουλή ήταν η συμπύκνωση όλων των προβλημάτων με την πολιτεία του. Υπέρμετη εγωπάθεια, προσπάθεια να δείξει ότι είναι «και του λιμανιού και του σαλονιού», άφθονη επίδειξη τζάμπα μαγκιάς και πάνω από όλα καμιά διάθεση αναληψης ευθύνης και αυτοκριτικής.

Το πρόβλημα του Σαμαρά είναι ίσως ότι ορισμένα παιδιά τα μεγάλωσαν κάπως διαφορετικά από τα υπόλοιπα. Όλους εμάς μας μεγάλωσαν λέγοντάς μας κατά βάση να προσπαθήσουμε και να προκόψουμε με το γινόμαστε ολοένα και καλύτεροι σε ό,τι καταπιανόμασταν. Κάποια παιδιά, όμως, τα μεγάλωσαν λέγοντας τους πως όταν μεγαλώσεις θα πρέπει να γίνεις πρωθυπουργός ή τουλάχιστον υπουργός και ότι η ιστορία στο χρωστάει.

Ο Σαμαράς το παίζει «λαϊκός» αλλά η πραγματικότητα είναι ότι κατεξοχήν προέρχεται από ελίτ οικογένεια, πήγε στα ανάλογα σχολεία και πανεπιστήμια και μπήκε στην πολιτική έχοντας ήδη πολιτικό κεφάλαιο. Και μπορεί να προσπάθησε στην αρχή να δείξει ότι ήταν ένα νέο και άφθαρτο πρόσωπο, όμως, στην πραγματικότητα δεν έπαψε ποτέ να είναι ένας σκληρός δεξιός, κληρονόμος παραδόσεων εθνικοφροσύνης και αντικομμουνισμού.

Ο Σαμαράς προσπάθησε σε όλη την καριέρα του να φτιάξει την εικόνα του πολιτικού που κινείται με βάση αρχές. Όμως βασική του αρχή ήταν στην πραγματικότητα η φιλοφοξία του να κυβερνήσει. Θυμηθείτε πόσο ανεύθυνα χειρίστηκε το θέμα του «Μακεδονικού» το 1992, όταν έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στον εγκλωβισμό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής σε μια αδιέξοδη γραμμή. Ούτε μπορούμε να ξεχάσουμε το πως κινήθηκε για να φτιάξει την Πολιτική Άνοιξη και το πώς προσπάθησε τότε να παρουσιάσει ως «ανανέωση» του πολιτικού σκηνικού στην πραγματικότητα μια εκδοχή σκληρής εθνικιστικής δεξιάς.

Ο Σαμαράς είναι αλήθεια ότι κατάφερε να επιβιώσει πολιτικά. Και να επιστρέψει στη Νέα Δημοκρατία και να τρέξει να εκμεταλλευτεί την αμηχανία μετά την εκλογική συντριβή του 2009 για να διεκδικήσει την ηγεσία της ΝΔ. Μόνο που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι με τον ίδιο καιροσκοπισμό που προσπάθησε να εκμεταλλευτεί το αρχικό αντιμνημονιακό κλίμα ενάντια στην κυβέρνηση Παπανδρέου, εντούτοις αμέσως έσπευσε να στηρίξει την υπερ-μνημονιακή κυβέρνηση Παπαδήμου και βέβαια στη συνέχεια να πετύχει το παιδικό όνειρο να γίνει πρωθυπουργός, μόνο που έγινε ο κατεξοχήν πρωθυπουργός των μνημονίων, του «Μαύρου» στην ΕΡΤ και ενός αυταρχισμού χωρίς προηγούμενο. Μπορεί να επαίρεται ότι επί των ημερών του ξεκίνησε η δίωξη κατά της Χρυσής Αυγής αλλά αυτός είχε επιλέξει να περιβάλλεται από τους διάφορους Μπαλτάκους και αυτούς που χτες στη Βουλή κραύγαζαν «θα σας θάψουμε στον Γράμμο».

Ούτε μπορούμε να ξεχάσουμε ότι η «διεύρυνση» της ΝΔ που έκανε ήταν κατεξοχήν προς την ακροδεξιά μέσα από την προσέλκυση στελεχών όπως ο Βορίδης και ο Άδωνις Γεωργιάδης. Και βέβαια όταν βρήκε τα δύσκολα και είδε ότι η Τρόικα δεν του έκανε διευκολύνσεις, απλώς επέλεξε  να πάει σε εκλογές για να μην αναλάβει την ευθύνη της δική του πολιτικής. Όμως, ακόμη και τότε δεν του πέρασε από το μυαλό ότι κάποτε έπρεπε να μπει τελεία σε μια πολιτική καριέρα που δεν συνδέθηκε ακριβώς και με τις μεγαλύτερες «εθνικές επιτυχίες». Και τότε αποφάσισε να παραμείνει μέσα στο παιχνίδι της Νέας Δημοκρατίας διεκδικώντας ρόλο και στην πραγματικότητα απλώς προσθέτοντας επιπλέον μπελάδες στην καμπούρα της τωρινής ηγεσίας.

Και τώρα αυτός, που έχει αρνηθεί να κάνει απολογισμό για τα δικά του πεπραγμένα, για τις δικές του επιλογές, για το κοινωνικό κόστος που είχαν οι πολιτικές του, για την ακροδεξιά ρητορική στην οποία συνέβαλε, έρχεται και πουλάει μαγκιά και κάνει τον τιμητή των πάντων.

Λες και το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον του και όλοι είναι άθλιοι εκτός από αυτόν…