Τελικά θέλουμε να διαλευκανθεί η υπόθεση Novartis;

Με το που έσκασε το σκάνδαλο της Novartis, για την ακρίβεια με το που έσκασε, η αντιπολίτευση, τόσο η ΝΔ όσο και η Δημοκρατική Συμπαράταξη, αντέδρασαν με τον ίδιο αναμενόμενο τρόπο. Από τη μια καταγγελίες για σκευωρία και για «λάσπη στον ανεμιστήρα» από την άλλη «εμείς δεν φοβόμαστε τίποτε και η αθωότητά μας θα λάμψει μαζί με την αλήθεια». Ως εδώ καλά.

Όμως, εάν ισχύει το «από την άλλη» γιατί τότε βλέπουμε όλα αυτά τα χορευτικά γύρω από την διαδικασία στην Βουλή; Γιατί αναδείχτηκε σε ζήτημα μείζονος σημασίας το πώς θα γίνει η διαδικασία και γιατί δίνονται διαρροές περί αποχώρησης από τη συζήτηση; Ποια σημασία έχει ο αριθμός των καλπών όταν μιλάμε για προανακριτική επιτροπή και άρα πρέπει να γίνει παραπομπή για κάθε πρόσωπο χωριστά; Κοντολογίς, άμα «δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς» και θα ψηφίσεις υπέρ της προανακριτικής, τότε γιατί κρύβεσαι πίσω από τη διαδικασία;

Ναι, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά τα κάνει για να αλλάξει την πολιτική ατζέντα και για να στριμώξει τη ΝΔ στο φόντο μιας προεκλογικής εκστρατείας που έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό. Καμιά αντίρρηση επ’ αυτού: η κυβέρνηση κινείται κατά βάση από έναν κυνικό υπολογισμό που χρησιμοποιεί το σκάνδαλο για να μειώσει το πολιτικό κόστος από τους χειρισμούς στο «Μακεδονικό» και για να τραβήξει την προσοχή από την ασάφεια ως προς την «έξοδο από τη Μνημόνια».

Είναι επίσης προφανές ότι στο κυβερνητικό επιτελείο σκέφτονται την διαδικασία στη Βουλή απλώς και μόνο ως μια ευκαιρία για να εξαπολύσουν ένα κατηγορητήριο εναντίον του «παλαιού καθεστώτος». Όπως επίσης ισχύει ότι η προανακριτική επιτροπή κατά βάση θα διαπιστώσει την παραγραφή ως προς τα αδικήματα που καλύπτονται από την άθλια ισχύουσα νομοθεσία «περί ευθύνης υπουργών» («περί ατιμωρησίας» θα ήταν καλύτερη περιγραφή…) και θα αναπέμψει την υπόθεση στην τακτική δικαιοσύνη για τα υπόλοιπα αδικήματα και κυρίως οτιδήποτε μπορεί να περιγραφεί ως ξέπλυμα μαύρου χρήματος.

Όπως, τέλος, ισχύει ότι διάφοροι χειρισμοί που γίνονται και αφορούν το δικαστικό μέρος, όπως π.χ. οι δηλώσεις της κ. Θάνου, τέως πρόεδρου του Αρείου Πάγου, τέως πρωθυπουργού και νυν προϊστάμενης του νομικού γραφείου του πρωθυπουργού, ότι δεν μπορεί να πάει η υπόθεση σε εφέτη ανακριτή, παρότι αυτό θα αντιστοιχούσε στη σοβαρότητα της υπόθεσης, επίσης γεννούν ερωτηματικά.

Όλα αυτά ισχύουν, μόνο που η τακτική της αντιπολίτευσης δεν τα διαψεύδει ούτε τα αποδομεί. Στην πραγματικότητα απλώς επιβεβαιώνει το αφήγημα περί πολιτικών ευθυνών, όταν δίνει την εντύπωση ότι αντί να διεκδικήσει και αυτή την διαλεύκανση της υπόθεσης προτιμά τη διαδικαστική σκιαμαχία.

Όπως έχω ξαναπεί το σκάνδαλο Novartis είναι πραγματικό. Οι μεγάλες πολυεθνικές του φαρμάκου αρκετές δεκαετίες τώρα χρησιμοποιούν πλήθος αθέμιτων μέσων για να διευρύνουν τις πωλήσεις τους σε βάρος των εθνικών συστημάτων υγείας και των κρατικών προϋπολογισμών. Σε αυτή την κατεύθυνση έχουν επιδιώξει τον εκμαυλισμό και γιατρών και στελεχών της κρατικής μηχανής και πολιτικών προσώπων. Γι’ αυτό πρέπει να ερευνηθεί σε βάθος, να αποκαλυφθεί το πώς λειτουργούσαν αυτοί οι μηχανισμοί και να αποδοθούν ευθύνες.

Γι’ αυτό το λόγο και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως τμήμα του πολιτικού παιχνιδιού. Είτε αυτό αφορά την γενικευτική καταγγελία είτε την αποφυγή ανάληψης ευθύνης, μια που και οι δύο στο τέλος αναπαράγουν το φαινόμενο όλη η κοινωνία να πιστεύει ότι γενικά όλοι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι και αποφεύγουν την τιμωρία.

Όχι, η κοινωνία πρέπει να μάθει ποιοι έχουν ευθύνη και ποιοι όχι, ποιοι είναι ένοχοι και ποιοι όχι, τι είναι σκάνδαλο πραγματικό και τι είναι λάσπη. Για να μπορεί να κάνει τις επιλογές της και να μην χάνει κάθε εμπιστοσύνη στην πολιτική και τους πολιτικούς. Για να μη διαμορφωθεί μια τοξική συνθήκη που στο τέλος μόνο την ακροδεξιά ενισχύει.