Να μάθουμε να διαβάζουμε ποιος λέει τι και να ξεφύγουμε από την κρεατομηχανή των social media

Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, δεν έχει σημασία μόνο τι λέει κάποιος.

Έχει την ίδια και ακόμη μεγαλύτερη σημασία ποιος το λέει και γιατί το λέει.

Δεν είναι το ίδιο πράγμα να λέει κάτι ο Χίτλερ και να το λέει ο Στάλιν.

Να το λέει ο Κασιδιάρης και να το λέει η Λιάνα Κανέλλη.

Αυτή την αλήθεια την ξεχάσαμε στην υπόθεση Κυμπουρόπουλου.

Ναι, ο Κυμπουρόπουλος ψήφισε κόντρα στην κομματική γραμμή και ενάντια στο δικαίωμα στην άμβλωση.

Δεν θα σταθώ στο ότι υποτίθεται ότι θέλουμε οι βουλευτές και οι ευρωβουλευτές να ψηφίζουν με βάση τη συνείδησή τους και όχι απλώς τη γραμμή, ακόμη και εάν διαφωνώ με αυτό που ψήφισε.

Αυτό που θέλω να υπογραμμίσω ότι δεν καθίσαμε να δούμε γιατί ψήφισε όπως ψήφισε.

Ο Κυμπουρόπουλος στην Ευρωβουλή δεν εκπροσωπεί μόνο τη ΝΔ.

Εκπροσωπεί και τους ανθρώπους με αναπηρίες.

Και δίνει χρόνια μια μάχη ώστε να μπορεί να συμμετέχει στην κοινωνική ζωή ως ένας άνθρωπος με αναπηρία.

Αυτή η συνθήκη ορίζει και την οπτική του.

Ο Κυμπουρόπουλος πίστεψε ότι το δικαίωμα στην άμβλωση ισοδυναμεί με το δικαίωμα των ανθρώπων να επιλέγουν να μην έρχονται στη ζωή άνθρωποι σαν κι αυτόν.

Και αυτόν τον τρομάζει.

Αυτό που δεν καταλαβαίνει και αυτό που είναι το λάθος του είναι ότι το δικαίωμα στην άμβλωση δεν είναι το δικαίωμα στον Καιάδα.

Είναι το δικαίωμα της γυναίκας να αποφασίζει η ίδια τι θα κάνει με το σώμα της και εάν θα φέρει ένα παιδί στον κόσμο.

Και είναι πάντα καλύτερο ένα παιδί να έρχεται στον κόσμο, όταν το θέλει και το έχει αποφασίσει η μητέρα του.

Μάλιστα, η εμπειρία δείχνει ότι η γυναίκα (και η οικογένεια) που έχει αποφασίσει ότι θέλει παιδί θα το φέρει στον κόσμο, θα το αγαπήσει και θα το φροντίσει ακόμη και εάν έχει αναπηρία.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ένα πραγματικό ηθικό ζήτημα απέναντι στη λογική του «Καιάδα».

Δεν θέλουμε έναν κόσμο όπου θα κυριαρχεί μια λογική «ευγονικής».

Δεν θέλουμε έναν κόσμο όπου θα αποφασίζουμε ποιο παιδί θα ζήσει με βάση το εάν είναι κοντά στις «προδιαγραφές» που θέσαμε.

Αυτός θα ήταν ένας δυστοπικός κόσμος.

Θέλουμε έναν κόσμο όπου όλες και όλοι έχουν το ίδιο δικαίωμα στη ζωή, στην αξιοπρέπεια και την ευτυχία.

Ένα κόσμο που η αναπηρία δεν θα είναι εμπόδιο στη ζωή, στην αξιοπρέπεια και την ευτυχία.

Και σε αυτόν τον κόσμο προφανώς και η άμβλωση είναι δικαίωμα.

Ο Κυμπουρόπουλος έβγαλε μια πραγματική αγωνία.

Δεν την εξέφρασε σωστά.

Και σίγουρα δεν έπρεπε να την κάνει πράξη σε ένα ψήφισμα που είχε άλλη στοχοθεσία.

Όμως και αυτοί που κινήθηκαν εναντίον του με τη λογική της «κρεατομηχανής», θεωρώντας ότι βρήκαν εύκολο στόχο, δεν έκαναν τον κόπο να καταλάβουν τι θέλησε να κάνει.

Μόνο που πάντα στη ζωή πρέπει να κρίνεις, αφού σκεφτείς ποιος είναι αυτός που λέει κάτι και γιατί το λέει.

Και το λέω γιατί είδα διάφορους να σπεύδουν απλώς να καταγγέλλουν, απλώς και μόνο για να μαζέψουν κανένα like παραπάνω.

Ανάμεσά τους και γνωστή όψιμη… Πασιονάρια που έχει αποφασίσει ότι αντί για καριέρα αρθρογράφου θα αποκτήσει καριέρα… influencer του ΣΥΡΙΖΑ.

Μόνο που έτσι δεν υπάρχει τρόπος ποτέ να συζητήσουμε σοβαρά.

Ούτε για το πώς θα υπερασπιστούμε το δικαίωμα στην άμβλωση.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Ούτε για το πώς θα διεκδικήσουμε αξιοπρέπεια για τους ανθρώπους με αναπηρία.