Οργανισμός Λιμένος Θεσσαλονίκης: η σύμβαση παραχώρησης θα κυρωθεί, τα ερωτήματα παραμένουν.

Κατατέθηκε στη Βουλή για να κυρωθεί μέσω νόμου, όπως προβλέπεται από τη σχετική νομοθεσία η σύμβαση παραχώρησης που αφορά τη χρήση και εκμετάλλευση περιουσιακών στοιχείων του Ελληνικού Δημοσίου από τον ΟΛΘ.

Η σύμβαση ρυθμίζει τους όρους λειτουργίας του ιδιωτικοποιημένου πλέον λιμανιού, τον τρόπο με τον οποίο ορίζονται οι υποχρεώσεις του ΟΛΘ έναντι του ελληνικού δημοσίου (το ποσοστό των εσόδων του που θα πρέπει να καταβάλλει, συμπεριλαμβανομένου του ελάχιστου ποσού που πρέπει να κάθε χρόνο να μπαίνει στα δημόσια ταμεία, καθώς και τις ειδικές ρυθμίσεις και δεσμεύσεις που αφορούν διάφορα κτίρια που αξιοποιούνται ήδη ή είναι αναγκαία για τη λειτουργία δημοσίων φορέων και άρα εξαιρούνται από τη σύμβαση παραχώρησης). Η σύμβαση περιλαμβάνει τέλος δεσμεύσεις για το πρόγραμμα επενδύσεων και την ανάπτυξη του λιμανιού.

Στην πραγματικότητα, η σύμβαση αυτή βαδίζει σε μεγάλο βαθμό πάνω στα χνάρια της αντίστοιχης σύμβασης που υπογράφτηκε με τους Κινέζους επενδυτές για τον ΟΛΠ και σηματοδοτεί το τοπίο των ιδιωτικοποιήσεων στη χώρα μας. Από μία άποψη, αυτό θα έπρεπε να είναι και βασικό που θα έπρεπε να συζητήσουμε.

Ποιο νόημα έχει η ιδιωτικοποίηση κερδοφόρων δραστηριοτήτων του δημοσίου, που σχετίζονται άμεσα με αυτό που λέμε «δημόσιο συμφέρον», στο όνομα του να πάρουμε κάποια χρήματα που θα καταλήξουν στη μαύρη τρύπα του χρέους, την ώρα που ως κερδοφόρες δημόσιες εταιρείες είχαν όλο το περιθώριο να χρηματοδοτήσουν μόνες τους το αναπτυξιακό πρόγραμμά τους. Ωστόσο, δυστυχώς, στην εποχή των μνημονίων όλα αυτά καταλήγουν «ψιλά γράμματα».

Όμως, υπάρχει και ένα άλλο ανοιχτό ερώτημα για αυτή τη σύμβαση. Όπως είναι γνωστό η συγκεκριμένη ιδιωτικοποίηση κατοχυρώθηκε τελικά σε μια κοινοπραξία στην συμμετέχουν μια γαλλική εταιρία στην οποία όμως συμμετέχουν και κινεζικά κεφάλαια, ένα γερμανικό fund που είναι ασαφές ποια κεφάλαια εκπροσωπεί, με έντονη τη φημολογία ότι πρόκειται για ρωσικά κεφάλαια και ο Ιβάν Σαββίδης που πληροφορίες λένε ότι έπαιξε ηγετικό ρόλο στην κοινοπραξία αυτή που κατά τα άλλα εκπροσωπήθηκε από έμπειρα στελέχη που είχαν περάσει από τέτοιες θέσεις.

Η κοινοπραξία πλειοδότησε προσφέροντας περίπου 232 εκατομμύρια ευρώ. Βέβαια, ταυτόχρονα η κοινοπραξία αποκτώντας τον ΟΛΘ αποκτά και μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ ταμειακά διαθέσιμα, οπότε στην πραγματικότητα το τίμημα είναι κάπως μικρότερο.

Το να συμμετέχουν κινεζικά και ρωσικά κεφάλαια στην ιδιωτικοποίηση ενός μεγάλου λιμανιού που αποτελεί μία εκ των πυλών εισόδου στα Βαλκάνια είναι λογικό και αναμενόμενο. Η Κίνα ενδιαφέρεται πάρα πολύ για τα μεγάλα διαμετακομιστικά δίκτυα γιατί ταιριάζουν με την αντίληψή της για τους «νέους δρόμους του μεταξιού» και την ενίσχυση των δικών της εξαγωγών.

Η Ρωσία από την άλλη που αντιμετωπίζει την αυξημένη αμερικανική επιθετικότητα με τις «κυρώσεις» και την προσπάθεια ουσιαστικά να διαμορφωθεί «υγειονομική ζώνη» επιζητά κάθε άνοιγμα σε περιοχές στις οποίες θέλει να διατηρήσει επιρροή όπως είναι η Ελλάδα.

Ως εδώ θα έλεγε κανείς καλά. Μόνο που στην Ελλάδα όλα αυτά συνδυάζονται με την ιδιαίτερη μεταχείριση την οποία απολαμβάνει ο Ιβάν Σαββίδης. Γιατί η κυβέρνηση στην περίπτωση αυτή δεν σκέπτεται στρατηγικά, δεν σκέπτεται π.χ. πώς θα μπορούσε να αναβαθμίσει τις πολιτικές και οικονομικές σχέσεις με τη Ρωσία στο πλαίσιο μιας περισσότερο ανεξάρτητης πολιτικής.

Αν ίσχυε αυτό, τότε π.χ. θα μπορούσαμε να έχουμε μεγαλύτερη δυνατότητα να αξιοποιήσουμε τη Ρωσία απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις αντί να τρέχουμε να παρακαλάμε τους Αμερικάνους, που αυτή την περίοδο δεν έχουν τις καλύτερες σχέσεις με την Άγκυρα.

Η κυβέρνηση κυρίως ήθελε και θέλει να βρει έναν βολικό επιχειρηματία που θα της εξασφάλιζε κεντρικά τον έλεγχο ενός κρίσιμου τμήματος των ΜΜΕ ώστε να μην έχει όλα τα συστημικά ΜΜΕ εχθρικά απέναντί της. Και θεώρησε ότι αυτόν τον βρήκε στον Ιβάν Σαββίδη. Για την ακρίβεια – και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους – ο Πάνος Καμμένος, με παλιά σχέση με τον Ιβάν Σαββίδη, τον προσέφερε στην κυβέρνηση. Και το σύνολό της τον αποδέχτηκε.

Και όχι μόνο τον αποδέχτηκε ως βασικό παίκτη στο μηντιακό και τηλεοπτικό τοπίο, αλλά και ως επενδυτή στον ΟΛΘ και ως τον άνθρωπο που θα προσπαθήσει να διευκολύνει με τα πρόστιμα της ΣΕΚΑΠ. Όμως, τον υποδέχτηκε και ως τον άνθρωπο που θα βάλει πλάτη μπας και υπάρξει «καθαρή δεξιά» (κοινώς να διασπαστεί η ΝΔ) αλλά και ως τον νέο «ευνοούμενο ηγέτη» του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Όμως, την ίδια στιγμή δεν σταθμίζει ούτε ποιο είναι ο πραγματικό του οικονομικό βάθος και η πραγματική δυνατότητα επενδύσεων στην Ελλάδα, ούτε ποιες οι ακριβείς δεσμεύσεις του έναντι της Ρωσικής κυβέρνησης, ούτε τον τρόπο που στις σημερινές συνθήκες τέτοιες επενδύσεις μπλέκονται με ζητήματα διεθνούς πολιτικής.

Κοντολογίς δεν σταθμίζει εάν η παραχώρηση αυτή μεσοπρόθεσμα και από όλες τις απόψεις είναι πραγματικά προς όφελος της χώρας.